Santiago aan het Wad 2

Blokzijl – Oldeholtwolde

vrijdag 4 mei 2018

Na een weekje vakantie, waarin vooral heel veel noodzakelijke dingen werden gedaan, kon ik vandaag vertrekken om de rest van het Jabikspaad te lopen. Ik werd door Manlief en de Wandelkerel naar Blokzijl gebracht. Daar vertrok ik, na het scoren van een stempel, om 9.30 uur.

Net buiten Blokzijl twijfelde ik even over de route en toen maakte ik alsnog de verkeerde keus. Ik wilde de zomerroute lopen, maar na een kilometer kwam ik erachter dat ik op de winterroute zat. Nou ja, niks aan te doen en uiteindelijk komen ze toch weer samen in het plaatsje Nederland.

 Van Nederland ging het via een prachtig fietspad naar Kalenberg, waar ik lange tijd langs het water mocht lopen, bruggetje op, bruggetje af. De vaste bruggetjes waren geen probleem, maar de ophaalbruggetjes klapperden soms onder mijn voeten. Dat is toch wel een rare gewaarwording.

Vanuit Kalenberg volgt een prachtig fietspad langs een eendenkooi en door een moerassig gebied. Dit pad heb ik nog nooit gelopen, maar eenmaal aan het einde ben ik ineens op bekend terrein en zie ik in de verte café-restaurant De Weerribben. Ik heb er 9 km opzitten, dus een mooi moment om even te rusten. Het is kwart over 11 en ik heb zin in een tosti, Die tosti kan ik helaas vergeten, de keuken gaat pas om 12.00 uur open. Ik hou het dus bij een kop thee en als ik weer verder ga, neem ik een broodje uit eigen voorraad.

Nu ben ik op weg naar Oldemarkt. Daar ben ik sneller dan verwacht en hier is ook horeca waar de keuken wel open is, maar het is me te snel om weer te gaan zitten. Aan het einde van de bebouwde kom moet ik een keuze maken, ga ik via het voet-fietsveer of niet. In de beschrijving staat dat het veer zware handbediening heeft, maar dat houdt mij niet tegen, ik neem het veer. Het fietspad er heen is prachtig, langs het water, en ik geniet dan ook volop. Als ik bij het veer aankom, ligt hij aan de overkant. Ik kijk nog even of er toevallig nog iemand aan de overkomt aankomt die over wil steken, maar helaas is dit niet het geval. Ik moet mijn eigen armen gebruiken om het veer mijn kant op te krijgen.

Als ik met het veer op weg ben naar de overkant, komt daar wel een echtpaar aan fietsen. Samen draaien we rondjes, maar helaas loopt de boel vast. Ik ben op een derde en kan geen kant meer op. Na veel trekken en duwen en na aan beide wielen te hebben gedraaid, zowel linksom als rechtsom, is de boel ineens weer los en bereik ik de overkant. Pfffff, ik heb het er warm van gekregen.

 Even verderop is een bankje en die is voor mij. Ik drink wat, eet wat en ik maak van mijn lange broek een korte broek. Ik blijf hier lekker een poosje zitten.

Als ik verder ga, loop ik dwars door een kudde schapen. Aan fietsers zijn ze wel gewend, maar aan wandelaars niet. De fietsers keuren ze geen blik waardig, terwijl ik uitgebreid word bekeken. Gekke beesten.

In de verte ligt een steiger een heel eind het water in en daar staat iemand op. Het lijkt een man met een (hele) dikke buik en (naar ik hoop) een minuscuul zwembroekje. Ik besluit om daar maar geen aandacht aan te besteden, mocht ik dichterbij komen. En dichterbij kom ik. Rondom de steiger is een stukje land afgezet en dat is omgeven door bosjes. De man (Ja, het is inderdaad een man met een hele dikke buik.) loopt nu op dat stukje land en weer besluit ik om er geen aandacht aan te schenken. Dat mislukt jammerlijk. Als ik op het fietspad ter hoogte van de man loop, schraapt hij heel hard zijn keel. Automatisch kijk ik op. Ik zie de man, ik zie zijn dikke buik, ik zie zijn minuscule zwembroekje, onderaan zijn kont en ik zie dat hij mijn kant opdraait. Ik kijk snel weer voor me en ben blij dat er zowel voor als achter mij fietsers aankomen. Niet dat de man heel dichtbij is, maar ik zit niet te wachten op een vervolg. Als ik een eind ben doorgelopen, kijk ik achterom. Hij staat weer op de steiger. Nou ja, ik hoop dat hij genoten heeft, ik vond er niks aan.

Met een grote bocht loop ik verder naar Sonnega. Ondertussen moet ik best wel nodig toiletteren, maar er is geen enkele mogelijkheid. Geen vast toilet, geen groen toilet, tenzij ik graag publiek wil tijdens het plassen en dat sla ik toch liever over. Vanuit Sonnega loop ik via een rotonde Wolvega binnen en op de rotonde zie een bordje “Cafetaria 350 m” en dat biedt hoop. Als ik de cafetaria binnenkom, loop ik direct door naar het toilet. En dan is het tijd om even te zitten en iets te eten. Dan blijkt ook nog dat de cafetaria een officiële stempelpost is en dat levert weer een mooi exemplaar op in mijn pelgrimspaspoort.

Na deze rust loop ik door, dwars door Wolvega. Het is wel elke keer even zoeken, want hier is het Jabikspaad alleen in zuidelijke richting gepijld. Ik bepaal mijn route dus op basis van de positie van die bordjes. Als ik op een industrieterrein loop, begin ik te twijfelen of ik wel goed zit. En die twijfel blijkt juist te zijn. Met behulp van de kaart op mijn telefoon kom ik weer op de goede route.

Ik loop onder de A32 door en even later verlaat ik het Jabikspaad om naar mijn overnachtingsadres te gaan. Het lijkt een heel eind, ik moet bij een huisnummer in de 50 zijn en de telling begint bij 2. Groot is mijn vreugde als de nummers ineens verspringen zomaar 20 erbij. Om dan vervolgens weer a-, b-, c-nummers te treffen. Pffff. Uiteindelijk blijkt het een kilometer lopen te zijn.

Na een kop thee, een praatje en een douche voel ik me weer een ander mens. Ik zit nog een genoeglijk uurtje in de zonnige tuin en vervolgens kijk ik nog even mee naar de tv. De twee minuten stilte hou ik graag in ere.