Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 19 juli 2017

N4D 2017, de dag van Wijchen

En dan is het 3 uur en gaat de wekker. Poe, dat is wel heel erg vroeg. Terwijl de Wandelkerel de sanitaire voorzieningen opzoekt, blijf ik nog even liggen. Zodra hij terug is, moet ik toch mijn bed uit. Nu bezoek ik de sanitaire voorzieningen, terwijl hij zich aankleedt. Ik ben precies op tijd terug om zijn voeten te kunnen tapen. Zodra dat klusje is geklaard, ga ik verder met mijn eigen voeten en dan is het tijd voor thee. Ik neem net mijn eerste slok, als Wandelmams komt binnenlopen en dan mag ik ook nog de bal van haar linkervoet afplakken. En zo heb ik voor kwart over 4 al 5 voeten afgeplakt.

Dan is het een kwestie van ontbijten, tassen inpakken en fietsen naar de Wedren, waar we bij de barometer Albert en Hilly weer treffen. Op de één of andere manier is het druk vandaag, want we zijn pas tegen half 6 door de start. We banen ons een weg door de studenten en dan zijn we, in de roze massa, op weg voor dag 2.



En de eerste kilometers zullen we in Nijmegen lopen. Net als dag 3 en dag 4. We laten Hilly weten dat ze dit stuk de komende 2 dagen ook mag lopen, dan kan ze zich daar geestelijk op voorbereiden, want het is niet het meest inspirerende deel van de N4D. Ondertussen zorgen wij er natuurlijk voor dat we het met zijn vieren gewoon gezellig hebben. En zo schieten de kilometers onder onze voeten door. Na ruim een uur is er behoefte aan een sanitaire stop, maar gebrek aan sanitair wordt dat een groen toilet. Albert zucht eens diep om al die z..kwijven, maar hij past wel op alle tassen. Na een korte onderbreking gaan we weer verder. Als we Hilly vertellen dat er even verderop een eierboerderij is waar gekookte eitjes worden verkocht, heeft ze spontaan zin in een ei. We besluiten om daar te rusten, mits er zitplaatsen zijn, want ook daar zijn we wel even aan toe. En tot ons grote geluk vinden we voor ons allevier een zitplek. Tijd voor een bakkie, voor Hilly met ei.







Het bakkie smaakt goed en het eitje ook. En dan gaan we verder. Op naar een stukje zandpad. Mams en ik kiezen ervoor om op het naastgelegen fietspad te gaan lopen, alleen is het tempo daar iets minder hoog. Albert en Hilly lopen langzaam op ons uit, maar even later staan ze weer op ons te wachten en met zijn vieren gaan we richting Alverna. In Alverna staat het dweilorkest traditiegetrouw op een stellage boven de weg, zodat we luid zingend verder lopen. We worden even opgehouden bij de doorgaande weg, omdat de auto's mogen passeren en dan is het tijd voor de eerste keer Wijchen. Ik weet nog dat ik mijn eerste jaar dacht dat ik nu al bijna bij het feest was en dat dat gigantisch tegenviel. Gelukkig weet ik nu beter, Wijchen wacht nog 3 keer op ons.





We besluiten om in het buurthuis in Wijchen te pauzeren. Zeker omdat daar voorgaande jaren ook altijd EHBO aanwezig was en de voorvoet van Mams doet, ondanks het afplakwerk van vanmorgen, vervelend. We komen langs de EHBO-post van de organisatie en daar is het alweer een drukte van belang. Albert vertelt dat hij hier vorig jaar een behandeling nodig had en dat hij, toen hij klaar was, helemaal alleen liep, zelfs alle 30'ers waren al voorbij. Het was niet de leukste dag uit zijn N4D-carriere.

App-verkeer:
"Goedemorgen. Hoe is het daar?" "Even een dipje. Het blaartje onder m'n teen is nogal irritant." "Waar ben je?" "Balen. Kun je niet door laten prikken?" Dat is al twee keer gedaan door mam." "Wat een toppertje, die moeder." "Als we tegelijk in de Oase zijn, kan ik je helpen." "Oke, hopen dan maar." "We houden contact."

Ondertussen liepen we Wijchen weer binnen, maar nog steeds geen feest. Eerst een saai stuk over het fietspad en dan mogen we de weg op. Hier is het alweer wat drukker en staan er mensen langs de kant. En dan komt het buurthuis in zicht. We verlaten de route om een paar 100 meter verder aan de soep te gaan. Er is echter geen EHBO. Volgens de beheerder van het buurthuis hebben ze kort geleden afgezegd. Dat is balen voor Mams. Maar Hilly heeft de oplossing: vette watten. En dus mag ik me na de soep nog een keer bezig houden met een voet. Onder toeziend oog van de aanwezigen voorzie de pijnlijke plek van een laagje vette watten. En nu maar hopen dat die hun werk doen.






Na deze happening kunnen we weer verder.

App-verkeer:
"Wij zijn net vertrokken uit het buurthuis in Wijchen." "Ik zit nog in de lus, kan misschien ook nog even duren, maar ik loop wel door." "Dan zien we elkaar vast bij de Oase. Rustig doorlopen bikkel!!!" "Komt goed." "💋, tot straks." "Jullie zijn toppertjes!!!💋"


We verlaten het buurthuis en zoeken de route weer op. Nog even de gezelligheid van Wijchen voor we weer op de kale vlakte komen. We bereiken het punt waar de splitsing is tussen de 40 en de 50 en zien, niet eens zo ver op de route nog 50'ers lopen. Die moeten nog even doorbikkelen. Wij gaan verder langs de weg. Dit is een kaal stuk, waar de zon vol schijnt en de temperatuur behoorlijk oploopt. Hoeden en petten gaan op, coolsjaals om de nek en er wordt nog maar een slokje extra gedronken. Het is nog geen 10 uur en goed warm en benauwd.

We zijn dan ook blij als we van de doorgaande weg wegdraaien en in de schaduw van de bomen komen. Dat scheelt zeker een paar graden. Ook haal ik even mijn hoed van mij hoofd, zodat ik ook daar even kan luchten en in de schaduw kan zonder hoed lopen geen kwaad. Het is genieten op dit stuk. Net voor we de drukte van Wijchen ingaan, vullen Hilly, Albert en ik nog een fles met water. Hoewel ik nog voldoende water in mijn waterzak heb zitten, vind ik het af en toe ook lekker om limonade te drinken, dus ik leng het verse water aan met siroop. Van alleen water drinken krijg ik zo'n klotsbuik. Mams loopt door, maar we hebben haar eigenlijk continue in beeld.



Op het punt waar de 50 er weer bij komt, wordt het ook langs de kant weer drukker en die drukte blijft alleen maar toenemen. Het voordeel is dat het gezellig is, dat er weer af en toe wat te snaaien valt en dat de Oase dichtbij is, het nadeel is dat de temperatuur gelijk weer oploopt nu we tussen de huizen zijn. Maar de pannenkoek in de Oase wacht!!! We zingen en juichen mee, waar dat kan en eigenlijk voor we het doorhebben, hebben we het grootste deel van Wijchen gehad en bereiken we de Oase. Heerlijk, een stoel in de schaduw en lieve mensen om ons heen.











App-verkeer:
"Wij zijn in de Oase. Kerel waar ben jij?" "In de drukte bij Wijchen, maar ben in de buurt." "We wachten op je."

Onze pannenkoek wordt gebracht, we krijgen iets te drinken en terwijl wij genieten van al dat heerlijks, is het een komen en gaan van wandelaars in de Oase. Net als wij onze pannenkoek op hebben, komt de Wandelkerel binnenlopen. Er is geen plekje meer vrij, dus hij ploft op de grond. Hij heeft besloten dat ik niets aan zijn voeten hoef te doen, het gaat wel weer, en hij smacht naar een pannenkoek en een cola. Op mijn vraag of we op hem moeten wachten, antwoord hij ontkennend. Wij moeten maar weer lekker gaan lopen, hij wil rust. Prima, dan gaan Mams, Albert, Hilly en ik weer verder.

App-verkeer:
"Wandelkerel gespot in de Oase. Hij zit aan de pannenkoek, wij gaan verder." "Eten is heel belangrijk (vooral voor de Kerel). Net terug van de verjaardag. Nu eerst een poos languit."

Tja, hij wel. Wij moeten nog een stuk(je) lopen. En dat doen we dan maar. Op naar Beuningen. Maar voor we Beuningen bereiken eerst nog even naar de KWBN-post. We laten onze kuiten-spuiten en besluiten om dan toch maar door te lopen. Het is gruwelijk druk op de post en er is geen schaduw, terwijl de weg is omzoomd met bomen. Daar is het beter qua temperatuur.










In Beuningen hebben de dames weer behoefte aan een sanitaire stop. Daarnaast lijkt het ons verstandig om nog even te gaan zitten, want de weg van Beuningen naar Weurt is lang en warm en dan volgt daarna nog het Waterkwartier, de Waalkade en het roze feest. Al met al nog zo'n 8 km. De sanitaire stop vinden we, maar daar is geen plek om te zitten, we gaan dus nog maar een stukje door. Dan zien we 4 vrije stoelen langs de weg, bij twee aardige heren. We vragen of we daar even mogen zitten en dat mag, tenzij hun "eigen" wandelaars arriveren, dan moeten we de stoelen vrijgeven. Dat vinden we logisch, we hopen dus dat deze wandelaars een minuut of 10 op zich laten wachten. We eten wat en we krijgen van de heren ook nog een stukje komkommer. Na een minuut of 10 gaan we verder, de heren moeten nog even wachten op hun "eigen" wandelaars.

Bij het opstarten voel ik de kleine teen van mijn rechtervoet, dat lijkt op een blaar bovenop de teen. Ik besluit om gewoon door te lopen. het vervelende gevoel verdwijnt na een paar 100 meter en straks op de camping zien we wel weer. Vanaf nu kunnen we uitkijken naar Sabine. Zij zit net na de sluizen en net voor het Waterkwartier, een prima afleiding op een saai stuk. Net over de sluis scoort Albert zijn eerste biertje van de dag en tot zijn grote geluk is hij nog koud ook. Albert is een gelukkig man!!





We treffen Sabine, nemen een paar dropjes en gaan dan weer verder. Het Waterkwartier en de Waalkade wachten.


Zoals altijd is het een drukte van belang in het Waterkwartier. De mensen zitten rijendik langs de kant om ons aan te moedigen of om hun eigen feestje te vieren (ook niks mis mee). En dan eindelijk draaien we de Waalkade op. Gelukkig staat er een beetje wind, want de zon brandt hier vol op ons. We overleven de Waalkade en de daaropvolgende beklimming en dan begint het roze feest. We zingen, juichen en doen gek met het publiek. Het Faberplein vind ik redelijk rustig, dat valt een beetje tegen, maar gelukkig is de finish dan nabij.










Omdat we nog een paar boodschappen nodig hebben, voornamelijk wandelvoer, ga ik nog even de supermarkt in. De rest loopt door en zoekt alvast een plekje op het terras. Ik vind wat ik zoek en als ik weer buiten kom, zie ik dat ik een stuk terug moet om het parcours weer op te kunnen. Daar heb ik geen zin in, ik maak dus een omtrekkende beweging om bij de oversteekplaats weer te kunnen invoegen. Net als ik daar aankom worden de wandelaars tegengehouden, zodat het overige verkeer kan passeren. Ik blijf dus netjes aan de kant staan. Als de wandelaars weer verder mogen loop ik het parcours op en dan merk ik dat de meute iets langzamer op gang komt, omdat de hekken eerst goed open moeten. Ik loop dus in mijn eentje op die grote kruising. Een bijzondere ervaring. Nog een voordeel is dat ik zonder problemen kan doorlopen naar de hokjes, waar ik mij afmeld en de starkaart voor de volgende dag ontvang. Ik zoek de anderen op en geniet van een drankje.





Op weg naar de fietsenstalling bel ik Wandelkerel. Hij heeft zich net afgemeld en is ook onderweg naar de stalling. Maar eerst zoekt hij een plekje om zijn schoenen uit te kunnen doen. Op dat plekje treffen we hem. En zo fietsen we met zijn drietjes terug naar de camping. Daar aangekomen gaat de kerel direct douchen, zodat ik daarna zijn blaren kan verzorgen. Dan kan ik voor we naar bed gaan zijn voeten tapen, zodat ik morgen, als Mams en ik een late start hebben, in bed kan blijven liggen.

We regelen wat we regelen moeten en zijn daar bijna klaar mee, als de pizza's worden bezorgd. Makkelijk eten vandaag. Omdat de weersvoorspelling voor donderdagmorgen flink regen geeft, gaan de poncho's in de tas. En nu maar hopen dat het meevalt. Welterusten!!!

Geen opmerkingen: