Hij reageert niet, maar op de 4Daagse-app kan ik zien dat hij gestart is. Ondertussen voorzie ik de voet van Mams weer van een pluk vette watten en als wij om kwart voor 6 op de fiets stappen is het droog. Onderweg belt de Kerel. Ik ga stil staan om hem te woord te staan. Het gaat goed met hem, maar hij had wel dikke pech. Toen het onweer en de regen losbarstten, fietste hij op de dijk richting Nijmegen en er is daar geen enkele beschutting. Hij had in het donker staan tobben met zijn poncho, hij kon de uitgang niet vinden. Maar omdat hij er al wel onder zat, was hij redelijk droog gebleven. Helaas waren zijn voeten wel wat nat, maar nu ging het nog prima. Goed om te horen. Na dit oponthoud fietsten Mams en ik snel door en bij de barometer troffen we Hilly, Albert, Liana en Larissa. We worden gescand en dan gaan we van start, de vierdaagse is door de helft.
We lopen dezelfde route door Nijmegen als gisteren, maar dat deert ons niet, we hebben genoeg te bespreken. Op een bepaald moment betrekt de lucht en dan is het hilarisch om te zien hoe ineens iedereen, alsof er een teken wordt gegeven, zijn poncho aan gaat doen. Ik schiet er spontaan van in de lach. Een mevrouw kijkt mij vragend aan en ik zeg dat ik het zo bijzonder vind dat iedereen ineens zijn poncho aandoet, terwijl er nog geen 3 druppels zijn gevallen. Een passerende mevrouw hoort dit half en snauwt: "Het blijft echt niet bij 3 druppels hoor. Of regen jij liever nat?" Natuurlijk niet en omdat iedereen in mijn gezelschap ondertussen zijn poncho aan heeft, vraag ik of iemand de mijne even wil pakken. net voor de hemelsluizen echt openbreken, ben ik veranderd in een poncho op pootjes. En dan blijkt dat de hemelsluizen nog steeds niet helemaal open staan en gaat het nog harder regenen. We schuilen even onder een balkonnetje en als de regen afneemt gaan we weer verder. Nou ja, heel even dan, want de afname van de regen was maar tijdelijk. Bij een tankstation staan we droog en er wordt daar ook een bakkie geschonken, dus hier maar een eerste pauze, hoewel we krap 'an 5 km op weg zijn.
Terwijl we daar staan, krijg ik een appje van Martin. Hij trotseert samen met de Wandelkerel de omstandigheden en samen zijn ze nu aan het schuilen bij een tankstation in Plasmolen. Hij stuurt een aantal foto's mee van de Wandelkerel. Deze is toch wel de leukste:
Het lijkt weer droog te worden, dus na het bakkie gaan we weer verder. En dan blijkt de regen ook een voordeel te hebben, want er is amper een rij bij toiletten. Die kans laten we dus niet lopen, allemaal naar het toilet. Als ik het toilet uitkom vertrouw ik de lucht niet helemaal en dus gaat de poncho weer aan. Dit ritueel herhaal ik nog een paar keer. Mijn medewandelaars houden hun poncho gewoon aan, dat geeft wel rust, maar ik heb een bloedhekel aan het dragen van een poncho, dus zodra het kan, gaat hij uit, maar dan moet hij ook weer vaker aan, als het zulk wisselvallig weer is als nu.
Uiteindelijk kan de poncho definitief uit, heerlijk, en dan zijn wij al een kilometer of 15 onderweg. In Mook duiken we op een paar vrije stoelen voor een korte pauze voor we verder gaan richting Plasmolen.
Langzaam maar zeker verdwijnen alle poncho's en paraplu's en komt het zonnetje door. De Wandelkerel heeft het nog steeds naar zijn zin, want hij stuurt onderstaande foto met de tekst: "Dat missen jullie gewoon, hè." Hij loopt dus in de lus van de 50 km.
Een half uur later appt hij weer: "Mam, m'n tape is helemaal nat, plakt niet meer en is irritant, maar ik weet niet of het verstandig is om eraf te halen. Help." "Als het irriteert eraf halen, anders krijgt je alleen maar meer blaren. Smeer maar hirschtalg. Waar ben je?"
En hier kwam geen reactie meer op. Gelukkig was hij in het gezelschap van Martin, dus het zou vast wel goed komen. We streken nog even neer op een terras in Middelaar, want na Middelar wacht de Sint Jan, de eerste heuvel van vandaag. En ik vind de Sint Jan zwaarder dan de Zevenheuvelenweg.
Ondertussen kreeg ik via andere kanalen het bericht dat de voeten van de Wandelkerel door Martin werden voorzien van nieuwe tape en dat deze tape werd aangeleverd door Aike. En zo werden Martin en Aike voor de Kerel de helden van de dag. Dit moment was vlak na het samenkomen van de 40 en de 50. Wij waren ondertussen in Breedeweg en liepen dus niet zo hele ver voor. In Breedeweg bezochten we de Goej Kamer voor een sanitaire stop en een kop soep. Ook kreeg ik hier een foto van het rapport van Dochterlief. En die kon ik met een gerust hart aan de anderen laten zien.
Volgens de 4Daagse-app was de Wandelkerel ondertussen bij ons in de buurt, dus toen we de Goeij Kamer verlieten wilde ik hem even bellen om te vragen waar hij was. Dat was niet nodig, want hij kwam net aanlopen, samen met Martin, toen wij naar buiten kwamen. En zo gingen we met zijn zevenen verder. In Groesbeek was het ouderwets druk en gezellig. Ineens zagen we Piet staan, de man van Hilly, om ons aan te moedigen. Hij maakte een paar foto's, liep een klein stukje mee tot aan zijn fiets en verdween weer met de belofte ons te treffen bij de Oase, die vandaag aan de Zevenheuvelenweg staat. Maar voor we bij de Oase zouden komen, waren er nog meer rustpunten.
Ondertussen zijn Paps en Dochterlief vertrokken naar Nijmegen. Ik krijg het bericht dat ze zijn gearriveerd op de camping. Ze laten nog weten of ze nog naar de Wedren komen. Dat wachten we af, maar het is sowieso fijn dat ze er zijn.
We slingeren nog even door Groesbeek en dan arriveren we bij de Zevenheuvelenweg. Eerst zwaaien we even naar Dr. Pain, die altijd onderaan deze weg staat, en dan mogen we omhoog. De mensen langs de weg zijn minstens net zo gek als de mensen op de weg en de sfeer is weer geweldig. De groep van 7 valt uit elkaar en samen met Mams en Hilly bereik ik de KWBN-post, waar we vandaag een heerlijk toetje krijgen. Omdat we hier alleen een plekje vol in de zon kunnen vinden, eten we ons toetje snel op, zodat we verder kunnen richting de Oase. Mevrouw Sjeik zit vandaag helaas niet langs de weg, die stop slaan we dus over en dan is daar de Oase.
In de Oase staat vandaag een broodje worst op het menu. Ik geniet van de versie zonder broodje. Even later komen Martin en de Wandelkerel ook de Oase binnen. Liana en Albert zitten ergens aan het bier horen we. Dat doen ze goed. Net als we besluiten om met zijn vieren weer verder te gaan, komen de verloren schaapjes de stal binnen. Natuurlijk strijken zij nog neer in de Oase, dus met een afspraak voor morgen, vertrekken we voor de laatste kilometers.
Nog een paar heuvels tot Berg en Dal en dan nog feest in Nijmegen.
App-verkeer:
"Houden jullie het daar nog droog. het komt hier met bakken uit de hemel." "In Berg en Dal is het droog." "En hoever moet je dan nog?" "Kilometer of 4."
En dan ineens staat Dochterlief voor mijn neus en hangt Paps bij Mams om de nek. Hilly ziet alleen Mams en vraagt zich af wat die man nou doet. Tja, zij had Paps nog niet eerder ontmoet. We zijn blij verrast en nadat de Kerel en ik ook hebben geknuffeld met Paps en Mams met Dochterlief hetzelfde heeft gedaan, maken we de afspraak om elkaar te ontmoeten op het horecaplein bij de Wedren.
Na deze verrassende ontmoeting gaan we op zoek naar Sabine. Zij zit ook vandaag weer een paar kilometer voor de finish om iedereen nog even een hart onder de riem te steken, te voorzien van iets lekkers of om gewoon een praatje te maken. De Wandelkerel besluit om bij Sabine over te stappen op zijn crocs. Hij is zijn schoenen zat.
Na het gezelschap en de snoepjes van Sabine kan het toch niet meer mis gaan. en dat gaat het ook niet. We feesten mee in de witte en de rode straat en voor we het weten draaien we de Wedren op. En na het afmelden zoeken we Paps en Dochterlief op. Ook Piet is aanwezig en met zijn allen drinken we nog iets voor we richting camping gaan.
App-verkeer:
"Zijn jullie al binnen?" "We zijn net binnen. De Kerel heeft het laatste stuk met ons meegelopen." "Gezellig!!" "Hij is kaopt!!!. Veel blaren van het in de regen lopen." "Balen. geef hem maar een dikke knuffel van mij." "Gedaan!!!" "Die k...regen ook!! Bel vanavond wel even. Later!"
Op de camping bekijk ik de voeten van de Kerel nog eens. De blaren hoeven niet meer doorgeprikt, ze zijn volledig kapot. We besluiten om ze tijdens de nacht te laten genieten van een klodder hirschtalgcrème en dat ik ze morgenochtend nog een keer afplak. Deze keer met leukoplast, voor de laatste dag moet dat kunnen. Morgen staat de wekker dus weer op kwart voor 3 voor mij. Een goede reden om snel na de, door Dochterlief bereide maaltijd, naar bed te gaan.
Welterusten!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten