Net half 8 vertrokken we, om vervolgens om half 9 de auto te parkeren op de Carpoolplaats op de kop van de Afsluitdijk in Zurich. We zouden lopen van Den Oever naar Zurich en aangezien ook de bushalte zich bevindt bij deze Carpoolplaats, waren we van alle gemakken voorzien. We waren niet de eerste die daar arriveerden, want er stond al één wandelaar te wachten op de parkeerplaats. Omdat de Wandelkerel en ik het wandelritme even kwijt waren, moesten zijn hielen nog getaped. Dat viel nog niet mee in verband met de harde wind, maar het lukte.
Binnen een kwartier sloten zich nog 3 wandelaars zich bij ons aan en waren we met zijn zevenen. We dronken een bakkie en begaven ons richting bushalte. De overige deelnemers komen van de andere kant van de dijk en zouden we daar ontmoeten.
In de bus kletsten we honderduit, we hadden elkaar sinds de N4D al niet meer gezien, en de busreis van een half uur was voorbij voor we het wisten. Op het busstation in den Oever stapten we uit en een Gelderse wandelaar wees ons de weg naar het startpunt, "De Houtzolder" in Den Oever. De overige leden van dit bonte gezelschap waren al gearriveerd en met zijn twaalven genoten we van een bakkie en de aangeboden M&M's. het twaalkoppige gezelschap bestaat uit 10 wandelaars, 1 fietser die de dijk oversteekt met de auto om in het Friese land te gaan fietsen en een verzorger die de auto verkiest boven de benenwagen, omdat de auto nu eenmaal sneller gaat. En na het bakkie was het tijd om te gaan. Op naar de Afsluitdijk!!!
De eerste etappe zou ons naar het monument brengen, een ruime 6 km verderop. Al snel valt het gezelschap enigszins uit elkaar, maar dat geeft niets. Er loopt niemand alleen en daar gaat het om.
Al snel wordt het warm op de dijk, ondanks dat de wind voor ons gunstig waait, het vest kan dus uit. De Waddenzee zien we niet door de dijk, het IJsselmeer zien we des te beter. Als we bijna bij het monument zijn, klimt de voorhoede de dijk op om ook Noordzee te bekijken. Ook geeft dat iedereen de gelegenheid om weer bij te komen. Een deel loopt bovenop over de dijk door, een ander deel daalt weer af om over de stabiele ondergrond van het fietspad door te lopen. Bij het monument staat onze verzorger te wachten en met zijn elven schuiven we aan twee picknicktafels voor een bakkie.
Van één van de Friese wandelaars krijgen we Fryske Dumpkes bij ons bakkie en die laten we ons goed smaken. Na deze rust vermaken we ons nog met het standbeeld van de Dijkwerker en dan gaan we verder. Op naar het tankstation.
Tja, nu kan ik een heel lang verhaal gaan houden over de route van het monument tot het tankstation, maar veel valt er niet over te vertellen. Links de dijk, met daarachter de Waddenzee, rechts de A7 met daarnaast het IJsselmeer en alleen maar rechtdoor over het fietspad. En verder lopen we. En lopen we en lopen we. Niet dat het ongezellig is, zeker niet, het gezelschap is prima, alleen over de route valt weinig te vertellen. Maar na twee uur lopen bereiken we het tankstation en genieten we van een versnapering en het even zitten.
Wandelmams en C besluiten om de volgende etappe vanwege fysieke omstandigheden niet mee te wandelen en zo gaan we met zijn achten weer aan de wandel. De Wandelkerel is het gezoef van de auto's zat en besluit om het hogerop te zoeken. Dat houdt hij een kilometer of 8 vol.
Net voor de Lorentzsluizen denk ik dat ik aan het hallucineren ben. Ik heb het idee dat ik iemand op de vangrail zie zitten. Ik zeg dit tegen de Wandelkerel en die kijkt mij aan alsof ik gek ben. Ik zie het ook niet meer, tot er even later echt iemand opstaat vanaf de vangrail. Ik haal mijn gelijk bij de Wandelkerel en kijk nog eens goed en dan zie ik tot mijn grote vreugde dat het onze eigen Sjeik is. Hij kampt ook met fysieke problemen en ziet het op dit moment niet zitten om de hele dijk over te steken, maar een 15 km kan hij wel lopen, dus is hij ons tegemoet gekomen. Wat gezellig.
We lopen naar de sluizen en aan de andere kant wacht onze verzorger weer op ons, met nog een verrassing, want mevrouw Sjeik is met de scootmobiel meegereden met onze Sjeik. Na de rust met Wieringer Jodenkoeken, bouillon, koffie, fris en voor de Wandelkerel extra verwennerij in de vorm van een gehaktbal (met ketchup) beginnen we aan de laatste etappe.
Nu besluit er een andere wandelaar om gebruik te maken van de auto, een onwillige knie is de oorzaak, de twee die eerder een pauze namen sluiten weer aan, evenals de Sjeik en mevrouw Sjeik. Het is dus weer een behoorlijk gezelschap dat op pad gaat. Al snel zien we Carpoolplaats weer, maar dan moeten we nog wel een stukje lopen voor we er zijn. De chauffeurs lopen naar de Carpoolplaats en de rest gaat, onder leiding van mevrouw Sjeik, naar het restaurant waar we gaan eten.
De afstand naar de Carpoolplaats is nagenoeg gelijk aan de afstand naar restaurant "De Steenen Man" en vlak nadat we daar aankwamen, arriveerde Mams met de auto en konden de schoenen uit en de slippers aan. Heerlijk!!!! De actie "Help Martin de dijk over" is geslaagd.
De volledige afstand.
De GPS van Mams.
Met zijn veertienen zaten we aan tafel en het was reuzegezellig. We kregen een voorstelling met aquariumvissen, we aten vlees of vis, we proostten met elkaar op een mooie dag, de Albino-ketchup werd uitgevonden, we namen een sorbet of een simpel ijsje toe en sloten af met een laatste bakkie. Op de stoep namen we uitgebreid afscheid en in die drukte stond er iemand op de (door de N4D nog geblesseerde) teen van een ander. Dat leidde tot een bloedende teen en zo was de EHBO-koffer niet voor niets meegereisd. Er werden wat foto's gemaakt door "ramptoeristen" en nadat d eteen keurig verbonden was , ging een ieder zijn eigen weg.
Op weg naar huis werden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Met recht een dag met een gouden randje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten