Ondertussen gingen hier thuis de zaken ook gewoon door. Met name in het proces van de afbouw van de prednison van Manlief. En die afbouw liep nog enige vertraging op, omdat ik niet wilde dat Manlief tijdens mijn verblijf in Spanje een stap terug zou doen. Niet omdat ik er niet bij zou zijn, maar juist omdat de kinderen er WEL bij zouden zijn. En mocht de afbouw dus niet goed verlopen, dan zouden zij ook daar getuige van zijn. En die vertraging leidde naar vandaag. Vandaag is de eerste dag sinds 27 december 2011 dat Manlief geen prednison inneemt.
WAT, bijna 6 jaar lang is prednison ons redmiddel, ons houvast geweest!!! Het enige medicijn dat die vervelende ontstekingen, veroorzaakt door de Sarcoïdose, op afstand hield en nu moeten wij dat loslaten. Waar eerder de MTX zorgde voor vervelende bijwerkingen en de prednison een volledige ineenstorting van Manlief tegenhield, moeten we nu vertrouwen op de azathioprine en dat valt niet mee. Zeker omdat de opbouw van de azathioprine niet helemaal soepel verliep.
En als extra drempel voelt Manlief zich al een week niet fit. En dat ligt natuurlijk dan niet aan het feit dat hij vandaag geen prednison heeft geslikt, maar ja, in de afbouw kan het natuurlijk ook mis gaan.
En nu is het dus afwachten. Heeft Manlief last van zware benen en een ellendig gevoel door de afbouw van de prednison of komt het door het virus dat al menig Nederlander een dag of wat heeft thuis gehouden (ook in Huize Wandelen en meer...).
Twijfel, twijfel, twijfel. Bij mij, bij Manlief, bij de schatjes. Kunnen we vertrouwen op de krachten van het lichaam van Manlief, is het een simpel virus, of kan het lichaam van Manlief toch niet zonder de power van prednison. Wij hopen en willen vertrouwen op het eerste.
Hopen en vertrouwen jullie met ons mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten