Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 3 juni 2017

Pieter Stuyversant Kuiertocht

"Het leven is wat er gebeurt als je plannen maakt!" Dat geldt zeker voor de wandeltocht van vandaag. Wandelmams, de Wandelkerel en ik hadden ons vooraf ingeschreven voor de kuier van 42 km, maar in de aanloop naar deze tocht veranderden de plannen. De Wandelkerel deed, als afsluiting van het seizoen, mee aan een voetbaltoernooi en Wandelmams en ik vonden dat we de afgelopen periode al genoeg hadden gewandeld met de KM Cuijk en de vierdaagse van Diever. Vooraf hadden we dus al besloten dat we de afstand zouden inkorten. Of het de 20 of 30 km zou worden, zouden we onderweg wel beslissen.

Samen met Liana, die startte op de kaart van de Wandelkerel, vertrokken we tussen kwart over 8 en half 9. Liana zou het vandaag sowieso bij 20 km houden in verband met bezoek vanuit het buitenland. Vanuit de sporthal liepen we het dorp Munnekeburen in, waar we al snel de doorgaande weg mochten verlaten.







We werden een prachtig pad opgestuurd. We schoten daarom ook niet echt op, er was te veel om te fotograferen en te bekijken. De Groote Veenpolder is een prachtig gebied, met mooie vergezichten, leuke huisjes en prachtige natuur.

Dat we niet opschoten had misschien ook te maken met de omstandigheden, het was erg benauwd. Een erg hoge luchtvochtigheid en een broeiend zonnetje maakten dat het zweet rijkelijk vloeide en de kleding al snel plakte.
















We bereikten de eerste post, waar we direct maar gebruik maakten van het toilet. En deze keer was ik niet eens de enige die al moest plassen. We genoten van de aangeboden ontbijtkoek en maakten even een praatje met de EHBO-ers voor we weer verder liepen. We passeerden een aantal molens voor we de splitsing bereikten, waar de 42 km een lus zou maken. Deze lus lieten wij dus links, of was het nou rechts, liggen. Het bleef benauwd en plakkerig, dat was dan gelijk een goede reden om na 7 km op een schaduwrijk terras neer te strijken voor een bakkie leut.















Na het bakkie was het een krappe 3 km naar de tweede post. Mams en ik bezochten weer het toilet, terwijl Liana een praatje maakte met diverse bekenden. We besloten om hier direct door te lopen, we hadden tenslotte net gezeten. Langs het water bereikten we Langelille. We stonden even stil bij een quiltwinkel, maar we bedwongen de neiging om naar binnen te gaan. Stel je voor dat we lapjes moesten gaan meesjouwen. We doorkruisten Langelille en langzaam aan werd het voor Wandelmams en mij tijd om te besluiten of we 20 of 30 km zouden gaan lopen. Gezien de benauwde omstandigheden en de vele kilometers die we al gemaakt hebben de afgelopen periode besluiten we om het vandaag bij 20 km te houden.













We maken een haakse bocht naar rechts en lopen vervolgens lange tijd over deze weg, Gracht genaamd, rechtdoor. Er vielen wat druppels, echt regen kon het niet genoemd worden, maar de benauwdheid verdween wel grotendeels. We genieten van de weidsheid van het Friese platteland als we weer een post bereiken. Natuurlijk moest ik weer naar het toilet. Na een opfrisser voor de handen, was er tijd voor een banaan. Mams maakte foto's van een prachtshirt voor we weer verder gingen.

Al snel bereikten we de splitsing tussen de 20 en 30 km en wij waren de eersten die linksaf gingen voor de 20 km.











We lopen weer richting Munnekeburen, als er achter ons een auto aankomt rijden. Het blijkt een auto van de organisatie te zijn. De heren in de auto vragen of het klopt dat wij op de route van de 20 km lopen. Als wij aangeven dat de 20 km voor ons een bewuste keuze is, zijn ze opgelucht. Ze waren even bang dat er pijlen of borden niet goed stonden en dat wij verkeerd gelopen waren. Nou, zeker niet. Wij zijn gewoon eigenwijs.

Even later lopen we langs de doorgaande weg en zien we Munnekeburen alweer op de borden staan. Maar voor we richting finish gaan, worden we nog even de andere kant opgestuurd. Er wacht nog een stempelpost op ons.






We besluiten om door te lopen, we zijn tenslotte vlakbij de finish. Dit voornemen sneuvelt even later als we een ijscokar tegen komen. Na vier dagen ijs in Diever, zijn we nog niet helemaal afgekickt. Tijd voor ijs.








We zitten net met ons ijsje onder de parasol als het begint te regenen. En dan blijkt de parasol ook dienst te kunnen doen als paraplu, we zitten droog. Als we willen vertrekken, komt Charlotte aanlopen. Zij blijkt 10 km te lopen, omdat ze een hernia heeft. Dat is schrikken. Ze is blij dat ze vandaag de 10 km kan lopen en doet erg rustig aan. Dus ook voor haar tijd voor een ijsje. Wij hebben ons ijsje op en gaan weer verder. Het is nog een klein stukje naar Munnekeburen.

We lopen via een smal pad verder. Ook hier weer mooie huisjes en prachtige vergezichten. We worden even van het pad weggeleid om de kerk in Munnekeburen te bezoeken. En dat doen we met plezier. Wat een mooi kerkje. We krijgen ook nog twee prachtige houtskooltekeningen te zien, gemaakt door Minne Hoekstra.






















Na het bezoek aan de kerk zagen we al snel auto's in de verte. Het einde was in zicht. We liepen onder de finishboog door en ontvingen onze beloning.







We hielden nog even kleine picknick voor we weer huiswaarts keerden. De tocht was prachtig, goed georganiseerd en staat zeker op lijstje voor ooit weer.


Geen opmerkingen: