Zeker 5 kilometer lang slingerden we door het bos op korte afstand van de startlocatie. Het was er prachtig, alleen die overstekende boomwortels waren vervelend. Een boomwortel wist zelfs van Mams een gevallen vrouw te maken. Gelukkig was de schade niet groter dan vieze handen, vieze kleren en een gedeukt ego.
We staken meerdere keren dezelfde weg over en uiteindelijk kwamen we bij recreatiegebied de Kibbelkoele. De sanitaire voorzieningen waren winterproof verpakt en ook verder was er nu weinig te beleven. We slingerden nog even door tot we door een fietserstunnel mochten doorlopen en uitkwamen bij de eerste rust in Noord-Sleen. We zaten net toen Hilly en Piet binnenkwamen. we schoven een stoel bij en met zijn vijven genoten we van een bakkie. We speculeerden druk over de inschrijvingen van de N4D, want Hilly en Piet willen dit jaar voor het eerst meedoen en als het aantal inschrijvingen boven de limiet uitkomt, moeten zij mee in de loting. Het wordt dus spannend de komende weken. Na de rust gingen de wegen weer uiteen. Wij verder op de 30, terwijl zij het vandaag bij 20 lieten.
Nou, hadden we het maar geweten...... Het eerste deel van de 10 km lus was prima. Over een heerlijke landelijke weg, in het zonnetje met de wind in de rug, was het heerlijk lopen. We passeerden Diphoorn en kwamen uiteindelijk uit in Sleen. Dat begon ook nog veelbelovend, maar al snel deden we niets anders dan de ene na de andere woonwijk doorkruisen. Man, man wat was dat saai. Pas na een kilometer of 4 verlieten we de woonwijken weer, toen mochten we nog even kennismaken met pittoresk Sleen voor we over de doorgaande weg weer richting Noord-Sleen gingen. En al snel waren we weer bij de rust. We kwamen bij dezelfde gelegenheid terug en al wandelend hadden we al de keus gemaakt voor de soep. Mams en ik mosterdsoep, de Wandelkerel tomatensoep.
Na de rust moesten we weer door het fietserstunneltje en daarna volgde weer bos. Het zonnetje scheen heerlijk en de omgeving was werkelijk prachtig. Toch konden mijn wandelmaatjes niet optimaal genieten. Mams had haar dag niet helemaal, wellicht mede door de val, maar ze was niet vooruit te branden. De Wandelkerel werd steeds stiller en toen hij even later voor mij liep, viel het mij op dat hij trok met zijn rechterbeen. Toen ik hem vroeg of er iets was, gaf hij aan dat hij het idee had dat zijn schoenen te klein zijn. Het voelde als een blaartje op zijn rechterhak en misschien links ook wel een plekje. Omdat we nu echt middenin het bos zaten, kon hij niet anders dan doorlopen, net als Mams.
We kwamen langs het Pieterpadmonument, waar we even de tijd namen voor een fotomomentje. Gelukkig waren we bezig aan het laatste stukje van de routebeschrijving, zodat mijn wandelmaatjes nu de moed er weer even in wisten te houden. Jammer genoeg mochten we niet de kortste route naar de starlocatie nemen en vals spelen gaat dan weer te veel tegen onze wandelaars-eer in. Maar wat was de opluchting groot toen we het eindstation bereikten. En om mijn wandelmaatjes blij te maken, haalde ik direct de crocs uit de auto, zodat de schoenen uit konden.
En na zoveel afzien was een lekkernij wel op zijn plaats.
Eenmaal thuis inspecteerde ik de schade aan de hielen van de Wandelkerel. En toen bleek maar weer eens wat een enorme bikkel deze jongen is. Want dat blaartje recht en dat plekje links zagen er zo uit:
Doorprikken, dik in de hirschtalgcreme, sokken erover en laten rusten tot morgen.
En tijdens het doorprikken de beste ondersteuning die je kunt krijgen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten