We mogen weer!!!!!

De inschrijving voor de Nijmeegse Vierdaagse is deze week gestart. En dan krijgen Wandelmams, de Wandelkerel en ik de kriebels. Voor mij was het dit jaar nog wel even spannend, want het Noorden heeft officieel nog geen vakantie. Maar gelukkig is mijn afdelingsleider welwillend en heb ik verlof gekregen om de N4D te lopen. Er zitten wel een paar voorwaarden aan, onder andere dat ik de maandag wel aanwezig moet zijn voor de rapportvergaderingen, maar aan die voorwaarden voldoe ik met plezier. En dus kan ik de derde dinsdag in juli starten en haal ik hopelijk mijn Gouden Kruis binnen.

Maar dan moeten we wel inschrijven. En dat is gebeurd.

Mijn inschrijving.

De inschrijving van de Wandelkerel!!!

Ja, jullie zien het goed, de Wandelkerel gaat voor de 50 km. Hij liever dan ik!!!!!!

52.194 Grote lapjes

Ik was van plan om zaterdag te gaan wandelen in Munein. Mijn wekker ging dan ook om 7 uur. Ik ben uit bed gestapt en heb in de keuken gestaan, maar ik kon werkelijk niet bedenken wat ik nou moest gaan doen, ik was nog zo duf. Ik ben na 5 minuten dus maar weer in bed gestapt. en dat bleek gene verkeerde beslissing, om 9 uur werd ik weer wakker en toen waren de watten uit mijn hoofd verdwenen.

Nu had ik wel ineens een heleboel tijd. En omdat ik na het maken van mijn galajurk de smaak van het kleding maken wel weer te pakken heb gekregen, kroop ik dus maar achter de naaimachine. Ik wilde het patroon van mijn galajurk gebruiken om nog een jurkje en een shirt te maken. Ik daar nog stof voor liggen, dus niets hield me tegen. Nou ja, bijna niets. Na een bezoek aan Mams om de goede kleur konen voor de locker te halen, kon ik echt los.

Het shirt krijgt gele mouwen en de jurk roze mouwen. En na het knippen, kon ik gaan stikken.

En tadaa, het eindresultaat. Ik ben blij.

52.193 Kleine lapjes

Afgelopen week was er weer Bee. ik ben dus weer aan het stoeien geweest met kleine lapjes.

Egmond Wandelmarathon, dag 2

Vandaag gaat de wekker iets later dan gisteren. We waren gisteren namelijk wel heel vroeg in de sporthal en hebben dus ook een tijdje moeten wachten. Voor vandaag hebben we een half uurtje later afgesproken en dus staan we ook een half uurtje later op. Martin heeft deze afspraak gemist en staat dus ruim op tijd voor de deur. Gelukkig is er nog wel een plekje op de bank voor hem en even later gaan we met zijn zevenen richting sporthal voor weer een dag wandelen.

Vandaag zijn we niet de eersten in de sporthal, maar gelukkig ook niet de laatsten. Tegen 9 uur verlaten we de sporthal, op naar het strand. De route naar het strand is vandaag, Zuidroute, iets langer en stuurt ons door Egmond. Net voor we het strand opgaan, komen we weer langs de vuurtoren en deze wordt lichtroze gekleurd door de opgaande zon. Jannie en ik maken een foto van de vuurtoren en dat wordt weer vastgelegd door Carla.

Op het strand is het koud. Allereerst omdat de temperatuur een paar graden lager is dan gisteren en natuurlijk ook weer, omdat de zon op het strand nog wordt gehinderd door de duinen. Het strand is wel zeer goed te bewandelen. Het is eb en de vrijgekomen zandstrook is keihard, het lijkt alsof we op asfalt lopen. En dus kunnen we lekker doorlopen. En dat is beter dan stilstaan of zitten, daar komen we achter bij de eerste rust. We drinken dan ook snel onze koffie of thee en gaan dan weer verder. Een deel van de groep heeft deze rust zelfs overgeslagen, zij gaan direct door naar Deining, voor koffie met....

Als wij daar aankomen hebben de voorlopers al plek voor ons gereserveerd door aan drie verschillende tafeltjes te gaan zitten. Er is dus voor iedereen plek. We genieten van een warm bakkie met taart. Natuurlijk wordt er ook gebruik gemaakt van de sanitaire voorzieningen en als iedereen is opgewarmd gaan we weer verder, de duinen in richting camping Bakkum.

In de duinen is goed te zien hoe koud het is. De kant van de duinen waar de zon niet schijnt, ziet nog steeds wit van de rijp. Mooi om te zien. Wandelmams, de schatjes en ik blijken ineens los te zijn van de rest. Later blijkt dat ze op de foto zijn gegaan in de stand van het reumafonds, hadden wij even gemist. Maakt niet uit, ze komen ons wel weer achterop en anders zien we ze bij de rust op de camping. Dat achterop komen duurt niet zo lang. Mams en ik besluiten om een klein stukje van de route af te wijken, we beklimmen (met behulp van keurig aangelegde trappen) een duin en als we daar staan volgt de rest van de kudde ons trouw. Het uitzicht is hier prachtig, er worden diverse foto's gemaakt, maar er wordt vooral genoten van het uitzicht.

We dalen aan de andere kant van het duin weer af en komen zo weer op de route terecht. De groep is dankzij deze tussenstop weer zo goed als compleet en dat komt goed uit, want we zijn bijna op de camping. En op de camping blijkt dat we zelf het lopende buffet zijn. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal uit de wandeltassen komt. Een kleine opsomming: glühwein, blokjes kaas, bifiworstjes, snijworst gevuld met geitenkaas, brosjes, tucjes, zoute koekjes, zoete koekjes en warme chocolademelk. En dan ben ik waarschijnlijk ook nog wel iets vergeten. En het ergste is dat alles schoon op is als we verder gaan. Dat maakt de tassen in ieder geval lichter.

We hebben dus genoeg energie opgedaan voor de volgende etappe en dat is maar goed ook, want hier zitten een paar flinke klimmen en afdalingen in. Gelukkig wordt er weer afgeteld, zodat we kunnen bijhouden hoeveel kilometer we nog moeten lopen. Hoewel niemand zich daar echt mee bezighoudt, behalve Dochterlief. Zij heeft besloten dat wandelen niet echt haar ding is. Bovendien is ze niet gewend aan het wandelen van deze afstanden en dat merkt ze aan lichaam, dat protesteert. Maar ze heeft mij vooraf beloofd dat ze niet zou mopperen en ze doet heel hard haar best om dat niet te doen. Gelukkig heeft ze haar grote broer, die plichtsgetrouw bij haar blijft lopen, en daarnaast heeft ze aanspraak genoeg van de andere leden van het wandelgezelschap.

En dan ineens loop ik "alleen" door de duinen. En met alleen bedoel ik zonder één van de leden van het wandelgezelschap. Er loopt een groep voor mij en er loopt een groep achter mij. De groep voor mij had al een kleine voorsprong en de groep achter mij heeft een ijsmomentje. En ik moet zeggen dat ik het helemaal niet vervelend vind om even alleen te lopen. Ik geniet van het weekend, maar even alleen zijn met je gedachten is ook wel eens prettig.

Martin haalt mij weer in, maar hij loopt door naar de voorste groep, ik vermoed dat hij doorheeft dat ik het niet erg vind om even alleen te lopen. Ik geniet van de omgeving en van het alleen zijn met mijn gedachten, maar na een afdeling, gevolgd door een flinke klim, besluit ik om te wachten op de groep achter mij. Daarin lopen onder andere Wandelmams, Dochterlief en de Wandelkerel en ik denk dat Dochterlief wel een knuffel van mij wil als ze boven is. Als ik boven ben, lopen zij in het dal en kunnen we goed naar elkaar zwaaien. En dat doen we dus ook.

Na nog een paar duinen overwonnen te hebben, komen we de laatste rust. Ik had de schatjes een broodje wordt beloofd, maar helaas voor hen is de worst op. Voor mij is er de "koffie" van Cobie, en zij hebben gelukkig de wafels van Jacqueline nog.

De "koffie" van Cobie!

Dochterlief wilde niet te lang stilstaan, dat kostte meer moeite dan doorlopen, dus met zijn tweetjes gingen we snel weer op pad. Maar pas nadat we de afspraak hadden gemaakt om net voor de finish een horecagelegenheid te bezoeken om afscheid te nemen van elkaar. In de sporthal is altijd zoveel lawaai en drukte dat we elkaar snel kwijtraken en elkaar niet goed kunnen verstaan. Vlak nadat Dochterlief en ik zijn vertrokken, komt de Wandelkerel ons voorbij. Hij wil graag nog even een stukje eigen tempo lopen. Hij zal op ons wachten bij Jaepie. Dochterlief en ik lopen gezellig kletsend met elkaar verder. In één van de duinpannen wordt geschaatst en Dochterlief kijkt daar verlangend naar. Schaatsen is toch wel een grote hobby van haar. Maar nu moet er nog steeds gewandeld worden.

Onder de klanken van een draaiorgel bereiken we Egmond weer. We lopen op hoogte langs het strand en hangen even over het hekje om te genieten van het zonnetje en het uitzicht. Het duurt maar even voor we worden bijgehaald door enkele leden van het gezelschap. Ook zij kijken even uit over het strand, terwijl Dochterlief en ik verder lopen. Een paar honderd meter verder zien we de Wandelkerel al op een bankje zitten, het einde is dus in zicht. Maar voor we bij de finish is het eerst tijd voor een afscheidsdrankje.

 

We zitten heerlijk in de serre en kletsen er lekker op los. er worden foto's gemaakt, drankjes gedronken, bitterballen gegeten en er komt nog een bakje met blokjes kaas uit een tas. Als we weer vertrekken willen Aike en Carola de kortste route nemen, maar dat laten we niet gebeuren en braaf als ze zijn. lopen ze met ons mee. Op de boulevard maken we plannen voor volgend jaar. Deze reünie groeit uit langzaam uit tot een traditie. Er wordt geopperd om volgend jaar nog meer huisjes te huren bij Roompot, zodat we met zijn allen daar verblijven. Dat is geen slecht idee. Maar definitieve plannen daarover worden pas later in het jaar gemaakt, want een groot deel van de groep heeft de Kennedymars van Cuijk en de Vierdaagse van Nijmegen nog op de planning staan en dat betekent dat we elkaar daar weer gaan zien. Het laatste stukje vliegt onder onze schoenen door en voor we het weten bereiken we de finish. De laatste stempel, de medaille en een stempel voor het wandelboekje en dan gaan we naar ons huisje.

Hoewel we tot morgen mogen blijven, vetrekken we allemaal vanavond, morgen roept de plicht weer. er wordt gedoucht, opgeruimd, schoongemaakt en weer ingepakt. En dat gaat zo snel dat de afwasmachine het niet kan bijhouden. We moeten dus nog even wachten tot het apparaat klaar is. Wellicht was met de hand afwassen toch sneller geweest. Als alles in de auto's zit, nemen we afscheid van onze tijdelijke huisgenoten en gaan we terug naar Drenthe.

Ook nu krijgt hamster Knabbel een prominente plaats op de achterbank, maar deze keer met de belangrijke taak om de medaille van Dochterlief te bewaren tot we thuis zijn.