N4D 2016, de dag van Groesbeek

Na de vervroegde vroege start van gisteren voelde het opstaan om kwart voor 5 bijna als uitslapen. Nou ja, voor de Wandelkerel en mijzelf. Wandelmams kwam erg moeilijk op gang en was behoorlijk afwezig. En dan is het maar goed dat we met zijn drieën zijn, want samen weten we het altijd zo te regelen dat iedereen op tijd met de juiste spullen richting de Wedren vertrekt en daar ook nog veilig aankomt. We sloten aan in een andere rij dan de voorgaande 2 dagen, gewoon omdat het kon. En binnen een kwartier waren we gescand, op naar de zeven heuvelen.

Ook vandaag duurde het niet zo lang voor we de Wandelkerel langzaam maar zeker zagen verdwijnen.

Wandelmams was nog steeds niet wakker, ze hoorde het vaak niet als ik iets tegen haar zei en ze liep, puur op de automatische piloot, gewoon door. Af en toe moest ik een tussensprintje trekken om weer bij haar te komen, als ik ergens net niet tussendoor kon. Nu weet ik dat ik mams dan gewoon haar gang moet laten gaan, ze wordt vanzelf wel een keer wakker. Ik wandel gewoon achter haar aan.

Gelukkig voor mij komt het wakker-worden-moment vrij vroeg. En dat is te danken aan een accordeonist. Net na de oversteek van de S100, bij het Shell-tankstation en de kraam van "Wie maakt me los!!!" treffen we mijn held van de dag. Ten eerste omdat hij deelnemer is, hij draagt een 40-km-bandje, ten tweede omdat hij die deelname combineert met het accordeon spelen en ten derde omdat hij lekkere meezing liedjes speelt. Ineens zie ik Mams haar fototoestel pakken om dit tafereel vast te leggen en daarna zingt ze uit volle borst mee. Dat meezingen kan, omdat het haar opgelegde zangverbod niet geldt tijdens de N4D. En zo bereikten we ineens Malden. Onze accordeonist besloot om begin malden een pauze te nemen, wij deden dat iets later. In het fotoalbum van Liana zag ik dat we tijdens deze rust gespot zijn.....

Na deze rust hebben we putjes in onze kont van de ijzeren trap, maar we hebben wel een boterham (!) gegeten en we kunnen uitgerust weer verder. Net voor we Malden verlaten, bezoek ik nog een toilet en dan gaan we verder, langs het water richting Mook. Voor ons lopen twee meisjes op slippers, die een stukje van de route meepikken.

Mams en ik besluiten om het spel mee te spelen en knopen een gesprekje aan. "Hallo dames, hoe gaat vandaag, op de derde dag?" "Goed hoor, we zijn nog hartstikke fit." "Dat is fijn, hadden jullie vandaag een vroege of een late start?" "We lopen de 50, dus we starten alle dagen op dezelfde tijd." "Zo, goed van jullie, en is dit de eerste keer op de 50?" "Ja, we zijn begonnen op de 40, maar dat was zo makkelijk, dus nu de 50!" "Succes verder vandaag!" "Dankjewel!" Ze wisten duidelijk wel waar ze het over hadden.....

Via Mook gaan we over de dijk richting Middelaar. We besluiten om nog een klein stukje door te lopen richting Plasmolen om daar bij de jachthaven een rust te nemen. Vorig jaar, toen ik noodgedwongen alleen met de Wandelkerel de 40 km liep, hadden ze daar heerlijke tomatensoep en ik hoop dat dat ook dit zo jaar is. En ik word niet teleurgesteld. De tomatensoep is heerlijk en we kunnen in de schaduw zitten. We gebruiken de soep ook om ons broodje in te soppen, zodat we ook onze tweede boterham van vandaag kunnen wegwerken. Het is qua eten voor mij een zeer bijzonder jaar. Ik heb al drie dagen mijn boterhammen kunnen opeten, ik heb nog geen banaan gegeten, terwijl dat vaak het enige voedsel is dat ik weg krijg tijdens lange wandelingen of meerdaagse tochten, ik ben nog niet misselijk geweest en heb tot nu toe alles kunnen eten en drinken wat ik maar wilde. Zal die meloen 's ochtends zo positief werken. Ik weet het niet, maar ik geniet er wel van.... Na het verlaten van de jachthaven, stoppen we nog even op het plein in Plasmolen voor een sanitaire stop en dan gaan we weer verder.

Dit jaar vind ik het stuk van Plasmolen naar Milsbeek ineens heel lang, dat had ik nog niet eerder meegemaakt, de voorgaande 8 keren was ik in Milsbeek voor ik het doorhad. Dat viel dus even niet mee. Maar gelukkig zag ik in Milsbeek dat we over de helft waren, dat gaf weer moed. Mams raakte weer wat in een dip, omdat na Milsbeek de Sint Jan wacht. En deze "berg" is pittiger qua beklimming dan de zeven heuvelen bij elkaar. En hoewel de accordeonist Mams redelijk wakker had geschud, bleef het deze dag een beetje moeizaam gaan. Niet qua wandelen, de voeten bleven gewoon doorgaan, maar vooral in de kop werd Mams niet helemaal wakker. En dan gaat zo'n Berg ook in je kop werken. Tot we net na de zwaaiende handjes in Milsbeek ineens weer de accordeon hoorden. We maakten een klein tussensprintje en al zingend beklommen we de Sint Jan. Had ik al gezegd dat die berg een makkie is, we waren zo boven.....

We bleven al zingend doorlopen tot aan het plaatsnaambord van Breedeweg, toen was onze grootste vriend van vandaag toe aan een pauze. Wij besluiten om door te lopen naar de toiletgroep (klinkt luxe, eigenlijk is het de dixi-groep) verderop in Breedeweg. Ik probeer een appje te sturen naar de Wandelkerel, maar ik heb geen bereik. Ook Wandelmams heeft problemen met het bereik. We wijten dat maar aan de grote massa en aan het feit dat we bijna in Duitsland lopen.

Na het bezoek aan de dixi strijken we neer op een muurtje. Ik doe nog een poging om een appje te sturen en FB te checken, maar nog steeds geen bereik. Mams en ik eten iets en ineens horen we onze namen. Truus staat voor onze neus. "O, hebben jullie in de groepsapp gezien dat ik het even niet meer zie zitten. ik ben zo blij om jullie te zien. Ik zit hier al bijna een uur, maar er is zo weinig reactie." Of zoiets. ik kan het niet allemaal volgen, maar ik merk wel dat ze blij is om bekenden te zien. Truus gaat naast ons op het muurtje zitten en dan praten we even rustig bij. Mams en ik geven aan dat we samen met haar verder zullen lopen. Opgelucht gaat Truus naar de dixi, terwijl wij op haar tas passen. Even later gaan we gedrieën verder. Op naar Groesbeek en de Zevenheuvelenweg, waar de Oase op ons wacht.

Net buiten Breedeweg heb ik weer bereik en ik gooi in de groepsapp dat we met zijn drietjes verder lopen. Er blijken meer mensen weer bereik te hebben, want de reacties stromen binnen, iedereen is blij dat het zo is opgelost. We wandelen door Groesbeek, waar we bij PostNL een groet brengen, en dan gaat het richting Zevenheuvelenweg. Gelukkig knapt Truus langzaam op. Ze wijt de misselijkheid aan het nuttigen van een ijscoupe in Plasmolen en het drinken van een Red Bull, een drankje dat ze anders nooit drinkt. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen, want alleen al als Red Bull ruik, word ik al misselijk. Gelijk weer een leermoment voor ons alle drie: Niet te veel afwijken van de gangbare dingen!!!

Op de Zevenheuvelenweg is het, zoals altijd, gezellig druk. We genieten dan ook volop. De eerste paar heuvels nemen we met zijn drieën, maar dan lopen de agenda's een beetje uit elkaar. Truus wil naar de KWBN, mams en ik naar mevrouw Sjeik en alle drie willen we daarna naar de Oase. Het laatste stukje voor de Oase scheiden dan ook onze wegen, maar gelukkig is Truus weer fit. En dus blijkt weer het nut van de groepsapp.

Mams en ik vinden mevrouw Sjeik en ze krijgt een dikke knuffel en we kletsen even lekker bij. Ze weet ons te vertellen dat de Wandelkerel allang voorbij is en dat het prima met hem ging. Nu was ik daar niet bang voor, want de afspraak is dat hij belt als er iets niet lekker gaat en hij heeft niet gebeld, dus ga ik er vanuit dat alles goed is. Na deze gezellige onderbreking, moeten we nog één keer dalen en één keer stijgen voor we bij de Oase zijn. En net voor de Oase staat Vitens, zodat we ook nog eens vers water kunnen tappen voor de laatste kilometers.

In de Oase krijg ik een broodje knakworst zonder broodje en een blikje cola. Mams neemt hetzelfde menu en het smaakt heerlijk. Ook hier horen we dat de Wandelkerel allang weer verder is en dat het prima met hem gaat. Super dat er zoveel mensen zijn die met ons meeleven en op ons letten. Want dit geldt natuurlijk niet alleen voor de Wandelkerel, maar ook voor Mams, mij en vele wandelvrienden. En dat is één van de redenen dat ik zo van de N4D hou. Iedereen, publiek, verzorgers en wandelaars, heeft één doel, dat de wandelaars de finish halen en die eensgezindheid is alle dagen voelbaar. Als ik verder wil, geeft Mams aan nog even te willen blijven zitten, geen probleem, dan klets ik ook nog even verder. Een betere plek dan de Oase kun je sowieso niet treffen.

Na een poosje gaan we weer verder voor de laatste loodjes van vandaag. Berg en Dal, de Kwakkenbergweg (waar we Sabine weer verwachten), de witte en de rode straat wachten op ons. Op de Kwakkenbergweg zien we een Drentsche vlag waar wij niet tegenop kunnen en verder genieten we gewoon van de laatste kilometers van vandaag.

In de fietsenstalling hebben we nog een pret-moment. op de bagagedrager van een fiets treffen we slippers aan, die goed beveiligd zijn tegen diefstal. Wij hebben goedkope slippers in onze tas zitten, maar dit is ook een optie.

Vandaag is de Wandelkerel ruim een uur eerder binnen dan wij. En eenmaal op de camping zijn Paps en Dochterlief er ook. En dan betekent verwennerij voor ons. Paps schenkt wat te drinken in en Dochterlief kookt, dus wij kunnen lekker zitten.

Ook vanavond volgen we het normale programma. Er zijn voor mij geen blaren bij gekomen en ook de al ontstane blaar heeft zich keurig gedragen vandaag, dus ik volg hetzelfde protocol als gisteren. Morgen nog één dag wandelen. Ik heb er zin in.