Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 17 april 2016

Westerborkpad 12

En na een dagje niet wandelen, vertrok ik vandaag alweer voor een etappe van het Westerbrokpad. Maar deze keer was ik niet alleen, ik kreeg gezelschap van de wandelkerel. Hij had wel zin in een wandeling. Manlief zette ons af in Meppel en om kwart voor tien gingen we op pad.


Ik bedacht me ineens wel dat ik moest proberen om met "vreemde" ogen naar de omgeving te kijken. Meppel is zo bekend dat ik me realiseerde dat ik zomaar kon vergeten om foto's te maken, hoewel er veel mooie plekjes zijn.





We liepen de binnenstad in en waar ik bang voor was, bleek de waarheid te zijn. Op deze vroege zondagmorgen was de Jodensteeg nog afgesloten. En dan is het een voordeel dat je bekend bent, want zonder zoekwerk liepen we naar de andere zijde van de steeg en konden we de route weer oppakken, o.a. langs het Joodse monument, de plaats waar de voormalige synagoge stond en een aantal Stolpersteine.









Meppel uit was een iets minder mooie route, maar eenmaal Meppel uit werd dat weer ruimschoots goed gemaakt door de prachtige vergezichten en de zon. Ik kreeg het zelfs zo warm dat ik mijn jas uitdeed. Ik bedacht me nog dat ik me maar even moest insmeren, als we gingen rusten. Onze bedoeling was om tussen Koekange en Echten een bankje te zoeken.








Ik stond stil om een foto te maken van het plaatsnaambord van Koekange toen de Wandelkerel en ik werden aangesproken door een man op de fiets. Hij bleek de beheerder van dit stuk van de route te zijn en hij vroeg ons of we vreemde dingen m.b.t. tot de bestickering hadden gezien. dat hadden we niet en vervolgens kregen we de tip om in Echten neer te strijken bij een theehuis. Heerlijk eten en één van de zeldzame (misschien zelfs wel de enige) horecagelegenheden op dit deel van de route. De Wandelkerel en ik zagen dat wel zitten, dus we bedankten hem voor de tip.



We liepen door, Koekange in, en helaas betrok de lucht weer. Ik besloot om mijn jas maar weer aan te doen en dat was maar goed ook, want we waren Koekange nog maar net uit toen het begon te hagelen. eerst her en der een verdwaalde hagelsteen, maar even later kletterden de hagelstenen op ons neer. GJ zette zijn pet op om zijn linkeroor te beschermen, gelukkig heb ik een capuchon aan mijn jas......




Gelukkig duurde de bui niet lang, maar alle bankjes en onze broeken waren vochtig. Een bankje buiten zou hem dus niet worden, er zat dus niets anders op dan doorlopen tot Echten. Dat bleek nog best een stuk lopen te zijn, maar eindelijk kwam het plaatsnaambord in zicht. Eerst liepen we nog langs een plaggenhut, even later stonden we voor het sjieke pand van Teatime.







De Wandelkerel vroeg zich af of wij hier wel naar binnen mochten in onze wandelkleding, die er door de hagel en het wandelen niet schoner en mooier op was geworden. Maar eenmaal binnen viel alle twijfel weg. we werden hartelijk ontvangen, onze natte jassen werden naar de garderobe gebracht en we werden enthousiast begeleid naar ons tafeltje.

Hoewel de verleiding groot was om voor een high tea te gaan, hielden we het toch maar bij een sandwich en thee. Met al die lekkere dingen hadden we vast geen stap meer kunnen verzetten na het eten. Met de sandwich was overigens ook niets mis. Sterker nog, ze waren ver-ruk-ke-luk........








Met een volle maag vervolgden we onze weg, met de overtuiging dat ook Man- en Dochterlief hier ook graag eens naar toe zouden gaan. Misschien een idee voor in de zomervakantie.

Op het terrein van huize Echten mochten we nog even natte voeten proberen te voorkomen, maar daarna wachtte ons alleen nog maar asfalt. Een fietspad langs het water bracht ons bij een herdenkingssteen, waar bloemen bij lagen. Dat is niet vreemd, want dit deel van Nederland is medio april 1945 bevrijd. En dus zijn er in april al diverse herdenkingen.






Even later liepen we Hoogeveen binnen, waar belachelijk veel auto's in de berm stonden. Na enige tijd werd ons duidelijk waarom dat was. Vandaag werd de Cascaderun gehouden. Na een stukje tegen de stroom in te hebben gelopen, werd het rustig omdat we langs de nieuwe Joodse begraafplaats met bijbehorend monument werden geleid. De Wandelkerel en ik hadden allebei al een steentje in onze hand, maar we konden de begraafplaats niet op en het hek nodigde ook niet uit tot het neerleggen van een steentje. Omdat we ook de voormalig Joodse begraafplaats nog zouden bezoeken, besloten we om de steentjes nog even mee te nemen.











Na de begraafplaats bekeken we de synagoge (hiervoor moesten we een klein stukje van de route afwijken) en daarna zochten we de route weer op. Hier werd het weer drukker. Veel mensen met stoelen en koelboxen en veel mensen op hardloopschoenen met medailles om hun nek.




Bij de voormalige begraafplaats Joodse begraafplaats legden we de steentjes op het hek, hoewel we niet de illusie hadden dat ze daar lang zouden blijven liggen. Voor ons was het een gepaste afsluiting van de wandeldag.






Want na deze begraafplaats was het nog maar een klein stukje lopen naar het station, waar Manlief. al eerder door ons gebeld, alweer op ons stond te wachten.





Geen opmerkingen: