zaterdag 24 mei 2014
Cal week 20
Deze week 3 toeren stokjes en halve stokjes. Omdat ik ben vergeten een foto te maken van de derde rij, voor ik aan de eerste toer van week 21 begon, nu alleen foto's van toer 1 en 2. Toer 3 kom je volgende week tegen....
vrijdag 23 mei 2014
Moe, trots en gelukkig
Tja, moe, trots en gelukkig, dat is hoe ik mij nu voel. En hoewel ik niet kan zeggen in welke volgorde, heb ik ze zo opgeschreven, dus onbewust zal het wel in deze volgorde zijn.
Nummer 1: MOE
Ik ben moe (of misschien wel vermoeid), niet uitgeslapen en zeker niet scherp. De reden daarvoor ligt op het privé-terrein, maar zeker ook op werkgebied.
Privé is te wijten aan de ziekenhuisopname van Manlief. Dat brengt veel regelwerk met zich mee. Allereerst voor onze schatjes. Want Dochterlief komt, als achstegroeper, elke middag thuis eten. En ze wilde niet alleen thuis eten. Ook na schooltijd wilde ze liever niet in een leeg huis thuis komen. En dus moest ik regelen. En met dank aan Wandelmams en Paps is het allemaal weer gelukt.
Daarnaast was er op mijn werk ook meer dan genoeg te regelen, want ik wilde Manlief zelf naar het ziekenhuis brengen. En dat kon geregeld worden.
En dan hebben we nog een Kerel van bijna 14 rondlopen. En die Kerel was maandagmorgen zichzelf niet. Na een week kamp, een bruiloft op vrijdagavond en de geplande opname van zijn vader, was deze Kerel emotioneel op. En hoewel wij probeerden hem naar school te krijgen, bleek al snel dat dit geen reële optie was. En toen werden weer Wandelmams en Paps ingeschakeld. En zij ontvingen een verdrietige, oververmoeide (niet geslapen van zondag op maandag) kleinzoon met open armen!!!
En dat moest ik allemaal regelen. En dan was dit alleen nog maar het stukje privé. Want in het voortgezet onderwijs is de examenperiode begonnen en dat betekent dat ik ook nog eens zo'n 50 examens moest nakijken. En als dan alles nagekeken is, dan moeten de resultaten worden ingevoerd in een computerprogramma, zodat het CITO kan bepalen of het examen te moeilijk, te makkelijk of gewoon goed was. En dit alles moet voor een bepaalde datum geregeld zijn. En dus ben ik de afgelopen dagen, buiten mijn lessen om, alleen maar bezig geweest met examens nakijken. En dat vergt opperste concentratie. En dat koste moeite als de thuissituatie niet optimaal is. Maar het is allemaal gelukt binnen de gestelde tijd....
Nummer 2: TROTS
Ik ben trots, zo ongelooflijk trots op ons allemaal. Want ondanks ons verdriet over de ziekenhuis opname van Manlief hebben we het weer gerooid. Met behulp van zoveel lieve mensen om ons heen, hebben de boel hier in huize Wandelen en meer draaiende gehouden. En dat niet alleen. De Wandelkerel belde bij dinsdagmiddag op. "Mam, ik ben eerder vrij. Op welke afdeling ligt papa, dan ga ik nu naar hem toe." En dus fietste hij vanuit school naar het ziekenhuis om zijn vader op te zoeken.
Dochterlief vertelde haar klasgenoten dat haar vader weer naar het ziekenhuis moest, zodat ze zouden begrijpen dat ze niet in haar goede doen zou zijn. En dat was een overwinning op zich. Want ze heeft zich jarenlang niet prettig gevoeld in de klas.
Maar vooral ben ik trots dat we ondanks alles dit als gezin weer hebben doorstaan.
Nummer 3: GELUKKIG
En gelukkig. Geef me één reden om niet gelukkig te zijn. Woensdagmiddag om een uur of 5 was Manlief weer thuis. De prednisonkuur was goed gegaan, de fysiotherapeut was tevreden en in het ziekenhuis zag men geen enkele reden om Manlief daar te houden. En daar zijn wij altijd voor, hij hoort tenslotte gewoon thuis bij ons......
En omdat hij woensdagmiddag al thuis was, vertrokken onze schatjes vanavond met veel plezier voor een weekendje weg. Deze keer een studieweekend van het jeugdorkest. Zondagmiddag zullen het resultaat van dit studieweekend te horen te krijgen. En ik weet nu al, dat Manlief en ik zeer gelukkig zijn met wat te horen te krijgen.
Nummer 1: MOE
Ik ben moe (of misschien wel vermoeid), niet uitgeslapen en zeker niet scherp. De reden daarvoor ligt op het privé-terrein, maar zeker ook op werkgebied.
Privé is te wijten aan de ziekenhuisopname van Manlief. Dat brengt veel regelwerk met zich mee. Allereerst voor onze schatjes. Want Dochterlief komt, als achstegroeper, elke middag thuis eten. En ze wilde niet alleen thuis eten. Ook na schooltijd wilde ze liever niet in een leeg huis thuis komen. En dus moest ik regelen. En met dank aan Wandelmams en Paps is het allemaal weer gelukt.
Daarnaast was er op mijn werk ook meer dan genoeg te regelen, want ik wilde Manlief zelf naar het ziekenhuis brengen. En dat kon geregeld worden.
En dan hebben we nog een Kerel van bijna 14 rondlopen. En die Kerel was maandagmorgen zichzelf niet. Na een week kamp, een bruiloft op vrijdagavond en de geplande opname van zijn vader, was deze Kerel emotioneel op. En hoewel wij probeerden hem naar school te krijgen, bleek al snel dat dit geen reële optie was. En toen werden weer Wandelmams en Paps ingeschakeld. En zij ontvingen een verdrietige, oververmoeide (niet geslapen van zondag op maandag) kleinzoon met open armen!!!
En dat moest ik allemaal regelen. En dan was dit alleen nog maar het stukje privé. Want in het voortgezet onderwijs is de examenperiode begonnen en dat betekent dat ik ook nog eens zo'n 50 examens moest nakijken. En als dan alles nagekeken is, dan moeten de resultaten worden ingevoerd in een computerprogramma, zodat het CITO kan bepalen of het examen te moeilijk, te makkelijk of gewoon goed was. En dit alles moet voor een bepaalde datum geregeld zijn. En dus ben ik de afgelopen dagen, buiten mijn lessen om, alleen maar bezig geweest met examens nakijken. En dat vergt opperste concentratie. En dat koste moeite als de thuissituatie niet optimaal is. Maar het is allemaal gelukt binnen de gestelde tijd....
Nummer 2: TROTS
Ik ben trots, zo ongelooflijk trots op ons allemaal. Want ondanks ons verdriet over de ziekenhuis opname van Manlief hebben we het weer gerooid. Met behulp van zoveel lieve mensen om ons heen, hebben de boel hier in huize Wandelen en meer draaiende gehouden. En dat niet alleen. De Wandelkerel belde bij dinsdagmiddag op. "Mam, ik ben eerder vrij. Op welke afdeling ligt papa, dan ga ik nu naar hem toe." En dus fietste hij vanuit school naar het ziekenhuis om zijn vader op te zoeken.
Dochterlief vertelde haar klasgenoten dat haar vader weer naar het ziekenhuis moest, zodat ze zouden begrijpen dat ze niet in haar goede doen zou zijn. En dat was een overwinning op zich. Want ze heeft zich jarenlang niet prettig gevoeld in de klas.
Maar vooral ben ik trots dat we ondanks alles dit als gezin weer hebben doorstaan.
Nummer 3: GELUKKIG
En gelukkig. Geef me één reden om niet gelukkig te zijn. Woensdagmiddag om een uur of 5 was Manlief weer thuis. De prednisonkuur was goed gegaan, de fysiotherapeut was tevreden en in het ziekenhuis zag men geen enkele reden om Manlief daar te houden. En daar zijn wij altijd voor, hij hoort tenslotte gewoon thuis bij ons......
En omdat hij woensdagmiddag al thuis was, vertrokken onze schatjes vanavond met veel plezier voor een weekendje weg. Deze keer een studieweekend van het jeugdorkest. Zondagmiddag zullen het resultaat van dit studieweekend te horen te krijgen. En ik weet nu al, dat Manlief en ik zeer gelukkig zijn met wat te horen te krijgen.
maandag 19 mei 2014
Goed nieuws en slecht nieuws
Het hele weekend was er één van emoties, beginnend vrijdagmorgen. De assistente van de neuroloog belde eerder in de week dat de neuroloog de uitslag van de MRI met ons wilde bespreken. Daar hadden wij om gevraagd, dus dat wilden we graag. Alleen was het maken van de afspraak een beetje lastig. Uiteindelijk werd de afspraak gemaakt voor kwart over 8 's ochtends. Best vroeg...
De uitslagen van de MRI waren positief en negatief. Het positieve nieuws is dat het ruggenmerg en de hersenstam van Manlief vrij zijn ontstekingen. Het negatieve nieuws is dat de afwijkingen aan de witte stof in de hersenen zijn toegenomen. Dit leidt tot motorische problemen. En dat hadden we al gemerkt, want het lopen van Manlief blijft problematisch.
Om dit aan te pakken heeft de neuroloog besloten om er een prednison-stootkuur tegenaan te gooien. Dus 3 dagen lang 1000 mg prednison via een infuus. Maar deze keer wil hij Manlief opnemen om ook intensieve fysiotherapie te kunnen geven. En dus vertrokken we vrijdagmorgen om 9 uur uit het ziekenhuis met de wetenschap dat manlief zich vanmorgen om 10 uur in het ziekenhuis moest melden. En dat was toch slecht nieuws. Dochterlief was net terug van kamp en de Wandelkerel moest nog thuis komen. En dan horen dat je vader weer naar het ziekenhuis moet. Slik.
En daarom genoten we met volle teugen van het bruiloftfeest vrijdagavond. Dochterlief ontpopte zich tot het feestbeest van de avond. De Wandelkerel genoot iets rustiger, met name omdat hij nog niet echt bijgekomen was van kamp. De zaterdag was voor sport. En de zondag...... De zondag was voor ons!!! We hebben deze dag heerlijk met zijn vieren doorgebracht in wisselende samenstellingen. En zelfs het weer had het beste voor ons in petto. Een dag met een gouden en een zwart randje.
En dat zwarte randje verpestte de nacht. We sliepen alle vier slecht. Weer ziekenhuis, weer geregel, weer geen vader thuis, weer ziekte op de voorgrond. En natuurlijk weten we dat het beter is en al die andere dooddoeners kennen we ook al. Dochterlief wist het erg goed te verwoorden. Na de opmerking dat we moeten leren leven met het feit dat Manlief bij tijd en wijle een aantal dagen naar het ziekenhuis moet, zei zij vol overtuiging: "Daar WIL ik niet mee leren leven!!!!" Maar we doen het wel.
En daarom staan we nog steeds overeind en verheugen we ons alweer op vrijdag, de dag dat Manlief zeker weer thuis is!
De uitslagen van de MRI waren positief en negatief. Het positieve nieuws is dat het ruggenmerg en de hersenstam van Manlief vrij zijn ontstekingen. Het negatieve nieuws is dat de afwijkingen aan de witte stof in de hersenen zijn toegenomen. Dit leidt tot motorische problemen. En dat hadden we al gemerkt, want het lopen van Manlief blijft problematisch.
Om dit aan te pakken heeft de neuroloog besloten om er een prednison-stootkuur tegenaan te gooien. Dus 3 dagen lang 1000 mg prednison via een infuus. Maar deze keer wil hij Manlief opnemen om ook intensieve fysiotherapie te kunnen geven. En dus vertrokken we vrijdagmorgen om 9 uur uit het ziekenhuis met de wetenschap dat manlief zich vanmorgen om 10 uur in het ziekenhuis moest melden. En dat was toch slecht nieuws. Dochterlief was net terug van kamp en de Wandelkerel moest nog thuis komen. En dan horen dat je vader weer naar het ziekenhuis moet. Slik.
En daarom genoten we met volle teugen van het bruiloftfeest vrijdagavond. Dochterlief ontpopte zich tot het feestbeest van de avond. De Wandelkerel genoot iets rustiger, met name omdat hij nog niet echt bijgekomen was van kamp. De zaterdag was voor sport. En de zondag...... De zondag was voor ons!!! We hebben deze dag heerlijk met zijn vieren doorgebracht in wisselende samenstellingen. En zelfs het weer had het beste voor ons in petto. Een dag met een gouden en een zwart randje.
En dat zwarte randje verpestte de nacht. We sliepen alle vier slecht. Weer ziekenhuis, weer geregel, weer geen vader thuis, weer ziekte op de voorgrond. En natuurlijk weten we dat het beter is en al die andere dooddoeners kennen we ook al. Dochterlief wist het erg goed te verwoorden. Na de opmerking dat we moeten leren leven met het feit dat Manlief bij tijd en wijle een aantal dagen naar het ziekenhuis moet, zei zij vol overtuiging: "Daar WIL ik niet mee leren leven!!!!" Maar we doen het wel.
En daarom staan we nog steeds overeind en verheugen we ons alweer op vrijdag, de dag dat Manlief zeker weer thuis is!
zondag 18 mei 2014
52.92 Een bruiloft
Het tipje van de sluier van vorige week was ook een kleine hint, want ik heb ringenkussentjes gemaakt. Wel met een beetje hulp Wandelmams, want zij heeft het borduurwerk gedaan.
De ringen moesten gegeven worden een 3-jarige en een 1-jarige, dus de kussentjes moesten niet te groot en de ringen moesten er aan vast kunnen. Ook wilde ik het bruidspaar de mogelijkheid geven om de kussentjes later op te hangen. Het was even puzzelen, maar het is gelukt.
De ringen moesten gegeven worden een 3-jarige en een 1-jarige, dus de kussentjes moesten niet te groot en de ringen moesten er aan vast kunnen. Ook wilde ik het bruidspaar de mogelijkheid geven om de kussentjes later op te hangen. Het was even puzzelen, maar het is gelukt.
zaterdag 17 mei 2014
vrijdag 16 mei 2014
En dat is twee........
En gelukkig zijn we weer compleet. Nog meer enthousiaste verhalen, nog meer rommel en vuile was en nog een oververmoeid kind....
donderdag 15 mei 2014
En dat is één.........
Het nest is weer half gevuld.
Hoewel, half.....
Qua rommel is het alweer overvol!!!!!!
Hoewel, half.....
Qua rommel is het alweer overvol!!!!!!
maandag 12 mei 2014
Een leeg nest
Vanmorgen kwam ik in mijn eentje beneden. Mijn huisgenoten konden alledrie uitslapen. En dat terwijl het geen vakantie of feestdag is. Hoewel onze schatjes het toch wel een beetje een feestdag vonden. Ze gaan namelijk allebei op kamp.
En dus trof ik geen kinderen aan beneden, maar tassen. Wat zal het stil zijn komende dagen.....
En dus trof ik geen kinderen aan beneden, maar tassen. Wat zal het stil zijn komende dagen.....
zondag 11 mei 2014
52.91 Een klein tipje van de sluier
Afgelopen weken geen 52 voor mij. Ik had het druk genoeg met andere dingen. Vooral wandelen en haken. En ook nu kan ik eigenlijk niet zo heel veel laten zien. Niet omdat ik niets heb gedaan, naast het haken, maar omdat datgene wat ik aan het maken ben, nog een weekje moet wachten voor de grote publicatie.
En dus nu een klein tipje van de sluier....
En dus nu een klein tipje van de sluier....
vrijdag 9 mei 2014
Cal week 17 en 18
Twee weken lang alleen stokjes en halve stokjes haken, gaf mij de gelegenheid om bij te komen. En ik kan dus nu weer aansluiten bij de grote groep en mij komende week gaan bezig houden met de Granny Stripe.
zaterdag 3 mei 2014
Wandelbabbel4umtocht Delft
Na twee dagen bijkomen van mijn avonturen op het Westerborkpad werd ik vandaag, samen met Mams en de Kerel, verwacht in Delft voor de Wandelbabbel4umtocht. In 2010 was ik voor het eerst aanwezig bij deze tocht en in 2012 en 2013 was ik ook nu weer van de partij. Bij deze tocht ontmoeten we vrienden, opgedaan in de digitale wereld, in levende lijve. En aangezien het overgrote deel van deze digitale ook de N4D loopt is het eigenlijk een reünie.
En zo gebeurde het dat de wekker op deze zaterdag om 6 uur rammelde. Belachelijk vroeg, maar je moet er wat voor over hebben om met vrienden uit het hele land op stap te gaan. En zo gebeurde het dat ik met een halfwakkere Wandelkerel bij Wandelmams op de stoep stond om kwart over zeven, op weg naar Delft. We werden daar uiterlijk half ten verwacht, maar we hielden rekening met onvoorziene omstandigheden. En mochten die er niet zijn, dan had onze gastheer de koffie/thee klaar staan.
En zonder oponthoud bereikten we onze gastheer in Zoetermeer en we waren nog niet eens de eersten die arriveerden. Na een bakkie en versgebakken boterkoek en nog meer binnendrupellende 4-Ummers vertrokken we met de bus naar Delft, waar we op het station nog meer 4-Ummers zouden ontmoeten. En het werd een hartelijk weerzien.
Na enthousiaste begroetingen, hernieuwde kennismakingen en nieuwe kennismakingen werd de WandelBabbel4umtocht gestart. Deze tocht werd georganiseerd door M en M. De mannelijke M is een wandelaar, de vrouwelijke M absoluut niet. Maar voor deze gelegenheid ontpopte de vrouwelijke M zich tot een enthousiaste en eer deskundige stadsgids. En dus kregen we een Delfts Blauwe rondleiding.
En zo deden we anderhalf uur over de eerste drie kilometer. Maar ik vond het een super stadstour en ga Delft zeker in de toekomst nog eens bezoeken. En wat onze gelegenheidsgids ons allemaal liet zien?
De binnenstad van Delft is prachtig en zeker een tweede bezoek waard. Na de stadswandeling was er nog net tijd voor een sanitaire stop en daarna ging het los. Het tempo ging flink omhoog en voor we het wisten hadden we Delft achter ons gelaten en doken we de nabijgelegen natuurgebieden in. En de eerste kilometers op weg naar de rust werden in hoog tempo weggestampt. En zo zaten we na 7 kilometer wandelen, twee-en-half uur na de start, heerlijk op een terras. En eindelijk, eindelijk kon ik mijn uitsmijter eten......
Na een heerlijke rust, waar zinnig en onzinnig werd gepraat (Waaraan kun je zien of het een tamme kastanje is? Dan valt hij je niet aan als je hem op wil rapen.), trokken we weer verder. De bermen stonden vol met o.a. Fluitekruid en waren prachtig. Er stond bijna continue iemand stil om foto's te maken. En ondanks het feit dat we ons in de randstad bevonden, hoorde ik nu eens geen auto's op de achtergrond. De route ging door het Balijbos, het Bieslandsebos en rondom de Dobbeplas. Voor de avonturiers onder de wandelaars is er een boomstammenpad in de route opgenomen. De Wandelkerel is één van de eersten die zich op het waagt. Ook ik neem de boomstammen mee in mijn route, net als Wandelmams. De minder avontuurlijke wandelaars hebben een andere route genomen en staan even later rustig op ons te wachten. Volgens M. is de afstand tussen de beide rusten ruim 11 kilometer en daarom heeft hij een verrassingspost geregeld. Helaas gaat dat mis en dus strijken we ergens op een bankje neer. Even een korte rust.
Na deze korte pauze, door sommigen ook benut als plaspauze, wc is bij de derde boom links, gaat de karavaan weer verder. We slingeren her en der over smalle bospaadjes, afgewisseld met fietspaden en schelpenpaden. Op een bepaald moment komen we weer richting bewoonde wereld. Ik hoor ik de verte weer auto's. En dan stuiten we onverwacht toch nog op de verrassingspost. Hier krijgen we beschuit met roze muisjes, omdat een van de wandelaars twee dagen eerder oma is geworden van een prachtige kleindochter. Natuurlijk zingen we oma met zijn allen hartelijk toe en na het nuttigen van de beschuit is het nog 500 meter naar de tweede rust, waar de inwendige mens aanvullen met wat nattigheid.
Tijdens de rust besluiten 4 dames om de laatste kilometers niet meer mee te lopen. Zij laten zich ophalen en keren terug naar Huize M en M. Met nog tien wandelaars vertrekken we voor het laatste deel van de route. En dit blijkt het leukste deel. We beginnen met een pad dat amper een pad genoemd worden. Er is een smalle doorgang tussen het hoge gras. En tussen dat hoge gras staan brandnetels, distels en allerlei andere grassen en planten. Ik let dus goed op en schrik als ik achter mij BOEM hoor. Het is de Wandelkerel die languit ligt. De veter van zijn ene schoen is blijven hangen achter de haak van zijn andere schoen. Gelukkig is hij langs alle vervelende planten gevallen, op een distel na die zich in zijn knie heeft geprikt. En verder is de schade niet groter dan een vieze broek en een gedeukt ego.
Na dit oponthoud gaan we weer verder. Het eerste deel van het laarzenpad moeten we overslaan in verband met het broedseizoen, maar een stukje verder moeten we er toch echt aan geloven. We duiken de wildernis in. Over smalle paadjes, boomstambruggetjes en onder laaghangende takken door vervolgen we onze weg. Een van de wandelaars vraagt zich af wat M met ons van plan is in dat dichte, enge bos. Voor andere deelnemers is dat aanleiding om te gaan zingen over die tien kleine ....... waarvan het aantal steeds verder afnam. En ons aantal neemt ook werkelijk af, want één van de wandelaars neemt de kortste route naar het station om 's avonds zijn jarige zus te bezoeken. Begonnen met achttien personen en nu in het dichte, enge bos nog maar met negen...
Gelukkig weet M de weg en komen we weer op een asfaltpad uit. Daar mogen we nog wel een avontuurlijke brug oversteken. Omdat het langzaam tijd wordt om richting Huize M en M te gaan voor de maaltijd, wordt er een klein stukje uit de route geschrapt. We komen over het voormalige Floriade-terrein en bereiken precies om half zeven ons eindpunt.
En we krijgen een heerlijke maaltijd. Na een klein, maar erg lekker voorafje, staan er diverse quiches voor ons klaar, aangevuld met de nodige rauwkost. We laten het ons goed smaken. Toe zijn er ijsjes en daarna volgt koffie/thee met allerlei lekkers. We worden enorm verwend. En daar stopt het niet mee. Alle deelnemers krijgen een gehaakt Delftsblauw klompje.
Om 11 uur zijn we weer thuis. Het was een lange dag, maar wat hebben we genoten.
En zo gebeurde het dat de wekker op deze zaterdag om 6 uur rammelde. Belachelijk vroeg, maar je moet er wat voor over hebben om met vrienden uit het hele land op stap te gaan. En zo gebeurde het dat ik met een halfwakkere Wandelkerel bij Wandelmams op de stoep stond om kwart over zeven, op weg naar Delft. We werden daar uiterlijk half ten verwacht, maar we hielden rekening met onvoorziene omstandigheden. En mochten die er niet zijn, dan had onze gastheer de koffie/thee klaar staan.
En zonder oponthoud bereikten we onze gastheer in Zoetermeer en we waren nog niet eens de eersten die arriveerden. Na een bakkie en versgebakken boterkoek en nog meer binnendrupellende 4-Ummers vertrokken we met de bus naar Delft, waar we op het station nog meer 4-Ummers zouden ontmoeten. En het werd een hartelijk weerzien.
Na enthousiaste begroetingen, hernieuwde kennismakingen en nieuwe kennismakingen werd de WandelBabbel4umtocht gestart. Deze tocht werd georganiseerd door M en M. De mannelijke M is een wandelaar, de vrouwelijke M absoluut niet. Maar voor deze gelegenheid ontpopte de vrouwelijke M zich tot een enthousiaste en eer deskundige stadsgids. En dus kregen we een Delfts Blauwe rondleiding.
En zo deden we anderhalf uur over de eerste drie kilometer. Maar ik vond het een super stadstour en ga Delft zeker in de toekomst nog eens bezoeken. En wat onze gelegenheidsgids ons allemaal liet zien?
De binnenstad van Delft is prachtig en zeker een tweede bezoek waard. Na de stadswandeling was er nog net tijd voor een sanitaire stop en daarna ging het los. Het tempo ging flink omhoog en voor we het wisten hadden we Delft achter ons gelaten en doken we de nabijgelegen natuurgebieden in. En de eerste kilometers op weg naar de rust werden in hoog tempo weggestampt. En zo zaten we na 7 kilometer wandelen, twee-en-half uur na de start, heerlijk op een terras. En eindelijk, eindelijk kon ik mijn uitsmijter eten......
Na een heerlijke rust, waar zinnig en onzinnig werd gepraat (Waaraan kun je zien of het een tamme kastanje is? Dan valt hij je niet aan als je hem op wil rapen.), trokken we weer verder. De bermen stonden vol met o.a. Fluitekruid en waren prachtig. Er stond bijna continue iemand stil om foto's te maken. En ondanks het feit dat we ons in de randstad bevonden, hoorde ik nu eens geen auto's op de achtergrond. De route ging door het Balijbos, het Bieslandsebos en rondom de Dobbeplas. Voor de avonturiers onder de wandelaars is er een boomstammenpad in de route opgenomen. De Wandelkerel is één van de eersten die zich op het waagt. Ook ik neem de boomstammen mee in mijn route, net als Wandelmams. De minder avontuurlijke wandelaars hebben een andere route genomen en staan even later rustig op ons te wachten. Volgens M. is de afstand tussen de beide rusten ruim 11 kilometer en daarom heeft hij een verrassingspost geregeld. Helaas gaat dat mis en dus strijken we ergens op een bankje neer. Even een korte rust.
Na deze korte pauze, door sommigen ook benut als plaspauze, wc is bij de derde boom links, gaat de karavaan weer verder. We slingeren her en der over smalle bospaadjes, afgewisseld met fietspaden en schelpenpaden. Op een bepaald moment komen we weer richting bewoonde wereld. Ik hoor ik de verte weer auto's. En dan stuiten we onverwacht toch nog op de verrassingspost. Hier krijgen we beschuit met roze muisjes, omdat een van de wandelaars twee dagen eerder oma is geworden van een prachtige kleindochter. Natuurlijk zingen we oma met zijn allen hartelijk toe en na het nuttigen van de beschuit is het nog 500 meter naar de tweede rust, waar de inwendige mens aanvullen met wat nattigheid.
Tijdens de rust besluiten 4 dames om de laatste kilometers niet meer mee te lopen. Zij laten zich ophalen en keren terug naar Huize M en M. Met nog tien wandelaars vertrekken we voor het laatste deel van de route. En dit blijkt het leukste deel. We beginnen met een pad dat amper een pad genoemd worden. Er is een smalle doorgang tussen het hoge gras. En tussen dat hoge gras staan brandnetels, distels en allerlei andere grassen en planten. Ik let dus goed op en schrik als ik achter mij BOEM hoor. Het is de Wandelkerel die languit ligt. De veter van zijn ene schoen is blijven hangen achter de haak van zijn andere schoen. Gelukkig is hij langs alle vervelende planten gevallen, op een distel na die zich in zijn knie heeft geprikt. En verder is de schade niet groter dan een vieze broek en een gedeukt ego.
Na dit oponthoud gaan we weer verder. Het eerste deel van het laarzenpad moeten we overslaan in verband met het broedseizoen, maar een stukje verder moeten we er toch echt aan geloven. We duiken de wildernis in. Over smalle paadjes, boomstambruggetjes en onder laaghangende takken door vervolgen we onze weg. Een van de wandelaars vraagt zich af wat M met ons van plan is in dat dichte, enge bos. Voor andere deelnemers is dat aanleiding om te gaan zingen over die tien kleine ....... waarvan het aantal steeds verder afnam. En ons aantal neemt ook werkelijk af, want één van de wandelaars neemt de kortste route naar het station om 's avonds zijn jarige zus te bezoeken. Begonnen met achttien personen en nu in het dichte, enge bos nog maar met negen...
Gelukkig weet M de weg en komen we weer op een asfaltpad uit. Daar mogen we nog wel een avontuurlijke brug oversteken. Omdat het langzaam tijd wordt om richting Huize M en M te gaan voor de maaltijd, wordt er een klein stukje uit de route geschrapt. We komen over het voormalige Floriade-terrein en bereiken precies om half zeven ons eindpunt.
En we krijgen een heerlijke maaltijd. Na een klein, maar erg lekker voorafje, staan er diverse quiches voor ons klaar, aangevuld met de nodige rauwkost. We laten het ons goed smaken. Toe zijn er ijsjes en daarna volgt koffie/thee met allerlei lekkers. We worden enorm verwend. En daar stopt het niet mee. Alle deelnemers krijgen een gehaakt Delftsblauw klompje.
Om 11 uur zijn we weer thuis. Het was een lange dag, maar wat hebben we genoten.
Abonneren op:
Posts (Atom)