Crocket Along week 4

Deze week moest ik Catherine's Weel haken. Het was even prutsen en proberen, maar het is gelukt. Ik ben niet zo'n ervaren haakster, maar dat het nu lukt maakt het hele project dubbel leuk.

Als afwerkrandje zou deze het ook leuk doen, maar dat is nu niet de bedoeling.

52.81 Gelukt!!!

Het was druk afgelopen week. Van maandag tot en met woensdag al 36 uur op mijn werk aanwezig, donderdagmorgen ook nog werken, 's middags met manlief naar het ziekenhuis en met Dochterlief naar de orthodontist en vrijdagmorgen met Manlief naar de instrumentmaker en 's middags en 's avonds met Dochterlief Open Dagen bezoeken van VO-scholen. Overuren dus.

En dan in de schaarse vrije momenten eerst de CAL bijwerken, want die wil ik op vrijdag publiceren. Maar het is gelukt. Naast alle (meer dan) noodzakelijke huishoudelijke dingen die op me lagen te wachten, is de trui van Dochterlief af...... Pffffffff!

 

Zij blij, ik blij!!!!!

Emancipatie

Qua emancipatie zijn de rollen in huize Wandelen en meer al van meet af aan zeer goed. Manlief heeft het technisch inzicht en vermogen van een Barbie en zodra er hier klusjes gedaan moesten worden, was de verdeling duidelijk.

Ik stond met de boor in handen en Manlief met de stofzuiger. Waarbij ik dan ook moest zeggen dat Manlief de stofzuiger wel aan moest zetten, omdat het anders geen zin had om dat ding vast te houden. Ik zaagde het laminaat op maat en Manlief klikte het op zijn plaats. Ik voorzag de muren van structuurverf en Manlief ruimde achter mij aan de kranten van de vloer op en maakte schoon.

Volgens ons niks mee, want het werkte super en ons huis knapte er van op. Het was bij tijd en wijle zelfs komisch. Gingen we naar de bouwmarkt, stelde ik een vraag, gaven ze het antwoord aan Manlief, die vervolgens zei dat ze mij het antwoord moesten geven, want hij snapte er niks van. Dat was voor de heren bouwmarkt-medewerkers vaak flink slikken.

En de geschiedenis herhaalt zich. Want de Wandelkerel heeft het technisch inzicht en vermogen van een Barbie en Dochterlief staat er met haar neus bovenop als er door Paps of mij geklust wordt.

En zo kon het gebeuren dat de Wandelkerel en Dochterlief vanmiddag samen gebogen zaten over het techniekboek van de Kerel. Want hij snapte er niks van. En aangezien ik afgelopen tijd meer niet dan wel aanwezig was, had hij zijn vader om hulp gevraagd, tevergeefs. Vanmiddag vroeg hij mij om hulp, maar op dat moment moest hij even 5 minuten wachten. Zijn zusje hoorde het woord techniek en schoot ten hulp.

En dat deed ze goed. Samen losten ze alle vraagstukken op en de Wandelkerel deed opgelucht zijn boek weer dicht.....

Crocket Along, week 3

En ook deze week is het gelukt om mijn streepjes te haken. Gelukkig waren het ook niet de moeilijkste steken deze week. Want deze week was ik alleen dinsdagavond en donderdagavond thuis. Maar met stokjes en halve stokjes deze week, lukte het toch.

Ziekenhuismoe

Ik ben moe, van de vele activiteiten op mijn werk afgelopen week, van alle huishoudelijke taken die ik nog tegenkom als ik 's avonds na tienen thuis kom, maar ik ben vooral ziekenhuismoe. Nu ga ik niet alle afspraken met Manlief mee, maar er blijven er genoeg voor mij over. Sinds 2 januari hebben we de volgende afspraken gehad:

NeuroPsychologischOnderzoek (NPO)
Neuroloog
Psycholoog
Maatschappelijk Werk
Ergotherapeut
Instrumentmaker in combinatie met de revalidatie-arts
WMO om de rolstoel te brengen
EMG-onderzoek
Cognitieve therapie
en morgenochtend nog een keer naar de instrumentmaker

Dat zijn 10 afspraken in 17 werkdagen. En dan zijn er ook nog een aantal afspraken kort van te voren gewijzigd door allerlei omstandigheden. Maar dan hadden we al wel alles ingepland en geregeld om deze afspraken door te kunnen laten gaan. Dus als ik niet werk, dan ben onderweg naar, op bezoek in of weer onderweg vanaf het ziekenhuis of ik ben de ritten van en naar het ziekenhuis aan het regelen. Ik begin al bijna te trillen als ik het woord ziekenhuis hoor.....

Nu wil ik niet zeggen dat ik niet blij ben met alles wat er in het ziekenhuis gebeurt, want dat is absoluut niet het geval. Van de psycholoog hebben we te horen gekregen dat het NPO heeft uitgewezen dat de hersenen van Manlief nog goed functioneren. Het resultaat van het onderzoek is dat hij nog steeds functioneert op het niveau dat bij hem en zijn opleidingsniveau hoort. Alleen zijn korte-termijn-geheugen werkt niet goed. Met name op het verbale gebied. Dus de dingen die tegen hem gezegd worden, onthoudt hij niet goed. Dat wist ik al lang (en Manlief stiekem ook wel) en dit onderzoek was dus een bevestiging van de ervaringen die wij de laatste tijd hadden. Vandaar ook dat de Cognitieve therapie is gestart. Hier leert Manlief manieren en Ezelsbruggetjes om zijn "onvermogen" in het korte-termijn-geheugen op te vangen.

Ondertussen laten de benen van Manlief het afweten, ze doen het steeds minder goed en dus was de neuroloog bang voor myopathie, veroorzaakt door de prednison. Myopathie wil zeggen dat het spierweefsel wordt aangetast. In dit geval door het gebruik van prednison. En dus was er een EMG-onderzoek nodig. Uit de EMG is gebleken dat het spierweefsel niet is aangetast, dus de slechter wordende benen komen niet voort uit myopathie. En daarom hebben we binnenkort weer een afspraak met de neuroloog om te bespreken wat we nu gaan doen.

De Maatschappelijk werker en de ergotherapeut hebben aangegeven dat we op de goede weg zijn en dat vervolgafspraken nu niet meer nodig zijn. Mochten we daar behoefte aan hebben, dan kunnen we altijd bellen. Bij de instrumentmaker heeft Manlief ook een spalk voor zijn linkerbeen gekregen, maar die zit niet goed, dus gaan we morgenochtend nog een keer naar de beste man om de spalk te laten aanpassen, zodat de kleine stukjes die Manlief kan lopen, zo makkelijk mogelijk gaan.

En we hebben nu een, op de maat van Manlief, aangepaste rolstoel. En daar zijn we heel blij mee!!!!! Onze wereld is een heel stuk groter geworden en het is voor Manlief een stuk makkelijker geworden om ergens mee naar toe te gaan. Dus ondanks alle ziekenhuismoeheid ben ik blij dat we dit traject zijn ingegaan.

Maar het aantal ziekenhuisbezoeken moet de komende tijd wel drastisch omlaag, anders ga ik in staking, want dat is beter voor mij.

52.80 Het is een begin...

Afgelopen week ben ik eindelijk gestart met de sweater voor Dochterlief. Omdat het grootste deel van het werk zit in het maken van de capuchon en de zak ben ik daar mee begonnen. En ik moet zeggen dat de aanpassingen die ik aan de capuchon heb gedaan ook nog tijdwinst opleveren, dus dat is zeker een optie voor volgende sweaterprojecten. Nou ja, afhankelijk van het resultaat natuurlijk.... De zak stikte ik door met een siersteek en zo ziet deze sweater er alweer heel anders uit dan die van haar broer.

Daarna de zak op het voorpand gestikt, de schoudernaden gestikt en doorgestikt en vervolgens de capuchon langs de hals vastgezet. Toen ik de doorstikrand van de capuchon aan het spelden was, kwamen de schatjes vragen of ze een film mochten kijken. Op zondagmiddag is dat natuurlijk geen probleem, alleen staat de naaimachine in de kamer waar zij het liefst een film kijken. Dochterlief gaf aan dat ze dan toch liever nu een film ging kijken. als ik maar niet te lang zou wachten met het afmaken van haar sweater. Ja, ja, alsof ik verder niets te doen heb komende week...

Maar het meeste werk is achter de rug, dus wie weet lukt het om volgend weekend ook de belofte aan Dochterlief in de lossen.

Vrijbuitertocht Roden

Vanmorgen om 7.45 kwam Wandelmams de Wandelkerel en mij ophalen om richting het Groningse Laand te vertrekken. We hielden tijdens de reis wel de verkeersberichten in de gaten, want met boze Groningers valt niet te spotten en wij wilden liever niet in de file terecht komen. Maar zonder problemen bereikten we Roden. Groningen hebben we dan net niet bereikt, want Roden is nog steeds de provincie Drenthe, maar de A7 heeft ons een stukje door Groningen geleid.

Wij gingen vandaag voor de 25 km en waren ruim op tijd bij de Vrijbuiter. Er werd ingeschreven, een bezoek gebracht aan het toilet, de veters werden nog eens goed gestrikt en de tassen goed ingepakt. En toen hielden we nog tijd over om eens rustig om ons heen te kijken.

Om kwart over negen konden we vertrekken en ook buiten was het een drukte van belang. Een lang lint wandelaars slingerde zich Roden uit en ook buiten Roden bleef er sprake van een lint. Een jongeman op de fiets besloot dat het beter was om het laatste stuk van het fietspad lopend af te leggen, met de fiets aan de hand, fietsen was eigenlijk niet mogelijk met als die tegemoet komende wandelaars. Maar hij bleef lachen en daarom kreeg hij van ons een welgemeend "Goedemorgen" toegewenst.

Na zeven kilometer kwamen we in Peize, waar de eerste rust stond gepland. En hier was het een drukte van belang. Zelfs zo druk dat de rij voor de controle tot buiten stond. De Wandelkerel wilde zijn veters graag opnieuw gestrikt, door mij, en daarom ging Wandelmams in de rij staan, terwijl wij op een muurtje plaats namen en ik zijn veters opnieuw strikte. De meeste wandelaars hadden er geen probleem mee om even te wachten, maar een enkele wandelaar ging aardig te keer. Er kwamen wandelaars aan die zich hardop afvroegen waar de rij voor was. Toen ik zei dat dit de rij was voor de controle werden ze boos op mij. "Nou, we kunnen ons bij de volgende post ook wel melden, je denkt toch niet dat ik in de rij ga staan." Ik dacht eigenlijk helemaal niets, ik gaf antwoord op de hardop uitgesproken vraag. Toen ik vervolgens zei: "Prettige wandeling dan verder."  Werd mij ook nog een opgestoken middelvinger getoond. Een grote groep medewandelelaars gaf daarop zoveel commentaar, dat die persoon maar snel doorliep. Pfffffff, wat kunnen mensen zich toch druk maken om kleine dingen.

 

Omdat het binnen in het café te druk was besloten we om door te lopen naar de tweede rust, in de hoop dat we daar wel een plekje konden vinden om te zitten. We verlieten Peize en liepen de natuur in. Prachtige plekjes werden vandaag voorzien van prachtige luchten, met in de verte de stad Groningen. En het lint wandelaars bleef maar aanhouden.

Waar we normaal gesproken langzaam maar zeker in de achterhoede terecht komen, was dat vandaag niet het geval. Een blik op de GPS liet zien dat we een bewegingsgemiddelde hadden van 5.6 km per uur. Voor ons doen redelijk snel. En het goede nieuws was dat we geen van drieën het idee hadden dat het te snel te ging en dat we zelfs nog tijd hadden om te genieten van de omgeving en om foto's te nemen. (Behalve van de GPS, dus ik kan niet bewijzen dat we echt 5.6 liepen...) En voor we het wisten waren we in Roderwolde bij "het rode hert" voor rust nummer twee. Ook hier was het een drukte van belang, maar we vonden gelukkig wel een plekje om te zitten. Ook hier had men niet gerekend op zo'n grote schare wandelaars, want de tomatensoep was al op, tot groot verdriet van de Wandelkerel, en Mams en  ik hadden het laatste beetje mosterdsoep. De Wandelkerel nam in plaats van tomatensoep een stuk appeltaart met slagroom en dat maakte het gemis aan tomatensoep weer wat goed. Hoewel hij aangaf dat hij liever soep had gehad.

Met een goed gevulde maag verlieten we Roderwolde. We waren ondertussen over de helft en er stond nog een rust gepland. We besloten om te proberen het tempo vast te houden, het kan voor ons geen kwaad om te trainen op tempo en tot nu toe was de route volledig verhard geweest en dus ook geschikt om het tempo vast te houden. En zo liepen we verder. Via een fietspad, tussen water en weiland richting Leek, waar we ook langs landgoed Nienoord zouden komen. Als klein meisje ben ik daar ooit geweest. Ik kan mij nog een treintje in een speeltuin herinneren en een rijtuigmuseum. Dat treintje omdat ik er in mocht zitten en de rijtuigen, omdat ik vroeger veelvuldig met mijn opa meeging als hij op pad ging met zijn paard en wagen koets.

En inderdaad passeerden we een treinspoor en zagen we in de verte een speeltuin. Maar we hadden het vooral druk met op de been blijven, want we hadden nu duidelijk het verharde deel van de route verlaten. We glibberden door de modder. En waarschijnlijk was het verderop op de route nog erger, want de route was aangepast. We moesten de pijlen volgen en niet de routebeschrijving. Maar dat was geen probleem, want ook nu was de route prachtig. We werden rondom de gebouwen van het landgoed gestuurd en dat leverde mooie plaatjes op.

Tegenover het "kasteeltje" stond een prachtige Schotse Hooglander. En aangezien de Wandelkerel gek is op dieren en er zoveel mogelijk zelf wil vastleggen, moest er hier even gestopt worden. Omdat de Wandelkerel alleen de beschikking heeft over een telefoon, maakte ik ook een paar foto's, dan kan hij later altijd nog kiezen welke foto hij het mooiste vindt.

Na het modderpad en het gedrenteld rond deze kolos was het bewegingsgemiddelde gezakt tot 5.4 km per uur, maar dat vonden we nog steeds acceptabel. We liepen nog een stukje verder om Nienoord en zagen de prachtige oprijlaan. Daar mochten we helaas niet overheen. Waarschijnlijk waren onze schoenen te vies, want we werden over het bospad langs de oprijlaan gestuurd.

We liepen nog een stukje door het centrum van Leek, we sloegen de bocht om bij de Hema en na een stap of drie waren we in Nietap en na nog drie stappen was daar de derde rust. Ook hier was het druk, maar minder druk dan bij de voorgaande rusten. Helaas was het personeel hier ook wat minder efficiënt, waardoor de wandelaars alsnog vrij lang moesten wachten op hun natje. Zeker als je zoals wij een thee, een warme chocolademelk en een cappuccino wilde bestellen. Oef, dat viel niet mee. Maar het lukte en even later verlieten we de laatste rust op weg naar de eindbestemming. Volgens de routebeschrijving nog een kilometer of zes. Ook nu wandelden we heerlijk door. Via een stukje bos kwamen we weer in Roden, waar we een doorgaande weg moesten oversteken. Wandelmams moest daar even wachten, terwijl de Wandelkerel en ik de oversteek al hadden gemaakt, maar uitendelijk bereiketen we het eindpunt met zijn drieën.

Het was een heerlijke wandeldag, met prachtig weer, een prachtige route, een prachtig tempo voor ons en met ruim 800 deelnemers een prachtige opkomst voor de organisatie.