Uiteinde waren we om 15.00 uur binnen. Dat viel toch niet tegen. Dag 1 zit er op.
woensdag 17 juli 2013
N4D dag 1
Dag 1 was zwaar. Hoewel we al vroeg op weg waren en we er een behoorlijk tempo in hadden, hadden we later op de dag behoorlijk last van de warmte.
Uiteinde waren we om 15.00 uur binnen. Dat viel toch niet tegen. Dag 1 zit er op.
Uiteinde waren we om 15.00 uur binnen. Dat viel toch niet tegen. Dag 1 zit er op.
dinsdag 16 juli 2013
Bijna!!!!!
Maandagavond 15 juli, 21.30 uur! Nog een paar uur, dan is het zover. Dan starten Wandelmams, de Wandelkerel en ik weer aan de Nijmeegse 4Daagse. Tassen staan klaar, kleren ook, voeten zijn getaped en het allerbelangrijkste: We zijn aangemeld. Voor nu welterusten!!!!!
maandag 8 juli 2013
52.59 Een beginnetje
Ondanks de drukte afgelopen week, heb ik een beginnetje gemaakt met het haken van de N4D-poppetjes. En er is er één af en ik heb een begin gemaakt met de tweede. Ik hoop er van de week nog een paar te kunnen maken, zodat ik er elke dag minimaal één kan weggeven. Nog even aan de slag dus!!!
zondag 7 juli 2013
Klaverbladloop, Uffelte
Ondanks de problemen van gister, ging ik vandaag weer op pad met Wandelmams en de Wandelkerel. Dit keer vertrokken we richting Uffelte. Ook vandaag gingen we een poging doen om 20 km te lopen. Misschien was het verstandiger voor mij om niet te gaan, maar de Klaverblad brengt altijd al een beetje N4D-sfeer en die wil ik niet missen.
En zo vertrokken we om 9.00 uur voor de eerste lus van 10 km. Die ging richting Holtingerzand. Ook hier liepen we een stukje verkeerd. Gelukkig is dat in Nijmegen een stuk moeilijker in die grote massa, want twee dagen achter elkaar verkeerd lopen is niet handig.
We kwamen op een, volgens de Wandelkerel, kriebelpad. En hij had wel gelijk. Het hoge gras, langs het smalle paadje kriebelde aan de blote benen. De Wandelkerel benadrukte nog eens dat we onszelf thuis goed moesten controleren op teken, want de kans dat die hier zaten was erg groot. Waarvan akte!!!
Even later kwamen we bij de rust, waar we stempelden en een aantal heerlijke worteltjes kregen. De Wandelkerel had geen zin in praatjes en nam wat afstand van de kakelende dames die zich ophielden bij de rust. Na de rust ging de route verder door het mulle zand. En wat er wordt gezegd over kneuzingen die pas na twee dagen echt vervelend zijn, dat klopte vandaag. Mijn borstbeen begon nu echt zeer te doen. Waarschijnlijk maakte het geploeter door het mulle zand het er niet beter op, maar ik vond het wandelen niet leuk meer. Net voor we weer terug waren bij startlocatie Herberg De Roskam besloot ik de tweede lus niet te lopen.
Ik ging op het terras zitten, terwijl Wandelmams en de Wandelkerel de tweede lus gingen lopen. Op het terras vermaakte ik me met mensen kijken, praatjes maken en appeltaart eten.
Over de tweede lus kan ik weinig vertellen. Van mijn wandelmaatjes hoorde ik dat het een mooie, maar zware route was en dat ik er verstandig aan had gedaan om op het terras te blijven met mij gehavende lijf. Maar Mams maakte wel foto's, dus die zie je hieronder.
Na afloop kreeg de Wandelkerel zijn traditionele ijsje en alle drie kregen we het traditionele cadeautje. En nu de tijd nemen om te herstellen, want het is bijna tijd voor de N4D!!!
En zo vertrokken we om 9.00 uur voor de eerste lus van 10 km. Die ging richting Holtingerzand. Ook hier liepen we een stukje verkeerd. Gelukkig is dat in Nijmegen een stuk moeilijker in die grote massa, want twee dagen achter elkaar verkeerd lopen is niet handig.
We kwamen op een, volgens de Wandelkerel, kriebelpad. En hij had wel gelijk. Het hoge gras, langs het smalle paadje kriebelde aan de blote benen. De Wandelkerel benadrukte nog eens dat we onszelf thuis goed moesten controleren op teken, want de kans dat die hier zaten was erg groot. Waarvan akte!!!
Even later kwamen we bij de rust, waar we stempelden en een aantal heerlijke worteltjes kregen. De Wandelkerel had geen zin in praatjes en nam wat afstand van de kakelende dames die zich ophielden bij de rust. Na de rust ging de route verder door het mulle zand. En wat er wordt gezegd over kneuzingen die pas na twee dagen echt vervelend zijn, dat klopte vandaag. Mijn borstbeen begon nu echt zeer te doen. Waarschijnlijk maakte het geploeter door het mulle zand het er niet beter op, maar ik vond het wandelen niet leuk meer. Net voor we weer terug waren bij startlocatie Herberg De Roskam besloot ik de tweede lus niet te lopen.
Ik ging op het terras zitten, terwijl Wandelmams en de Wandelkerel de tweede lus gingen lopen. Op het terras vermaakte ik me met mensen kijken, praatjes maken en appeltaart eten.
Over de tweede lus kan ik weinig vertellen. Van mijn wandelmaatjes hoorde ik dat het een mooie, maar zware route was en dat ik er verstandig aan had gedaan om op het terras te blijven met mij gehavende lijf. Maar Mams maakte wel foto's, dus die zie je hieronder.
Na afloop kreeg de Wandelkerel zijn traditionele ijsje en alle drie kregen we het traditionele cadeautje. En nu de tijd nemen om te herstellen, want het is bijna tijd voor de N4D!!!
zaterdag 6 juli 2013
Bostocht, Dwingeloo
Het viel vanmorgen niet mee om op gang te komen. Gisteren heb ik een flinke val gemaakt en mijn bovenarmen en borst zien bont en blauw. Daarnaast heb ik, denk ik, mijn borstbeen gekneusd. Ik moet niet lachen, hoesten of niezen. Dat voelt niet fijn. Maar ik wilde niet stil zitten, want dan zou ik alleen maar stijf worden.
Gelukkig hadden we eerder deze week al besloten dat we het bij 20 km zouden laten. Gewoon om nog even lekker te wandelen. Nijmegen moet nu kunnen lukken, met of zonder de kilometers van dit weekend. We waren net voor half 9 in Dwingeloo en konden dus direct van start. We kletsten gezellig met zijn drieën en af en toe hoorden we voor en achter ons andere wandelaars praten. Het tempo wa goed en al snel werd het warm, maar gelukkig liepen we veel door het bos.
Volgens de routebeschrijving zouden we na ruim 8 km de rust krijgen op een camping, maar tot onze grote verbazing stonden we na 5,5 km voor de Bospub, die volgens de routebeschrijving als tweede rust zou dienen. We keken naar de nummers op de bordjes en zagen dat daar 60 op stond. Dat klopte met de routebeschrijving, maar niet met de kilometers die we gelopen hadden. We liepen een stukje terug, belden de organisatie en kwamen nog meer wandelaars tegen die hetzelfde probleem hadden als wij. Met een groepje liepen we nog een stuk terug, tot we er achter kwamen dat het punt waar we verkeerd waren gegaan op 2 km lag. Als we daar terug zouden zijn, zouden we er al 8 km op hebben zitten en dan hadden we nog 18 te gaan.
We besloten dus om weer terug te gaan naar de Bospub en daar namen we een bakkie. Hier kwamen we nog meer verdwaalde wandelaars tegen. Even later was ook de route-uitzetter ter plaatse. Volgens hem klopte de route en hadden we beter op moeten letten, want de pijl hing er wel. Maar hij had nu voor de zekerheid aan de andere kant van het pad ook pijlen op gehangen. Ik had geen zin in discussie en liet het maar zo. Maar als zoveel wandelaars verkeerd lopen, ligt het toch niet alleen aan de wandelaars lijkt mij. Maar goed, het is gebeurd.
Na de rust liepen we verder. Ik was een beetje stijfjes, maar verder ging het goed. We kwamen uit bij de Davidsplassen. En daar hadden we een prachtig uitzicht over het water en de heide. En in de berm stonden prachtige bloemen, die we fotografeerden.
Daarna liepen we nog een klein stukje door het bos. Ondertussen was ik blij dat het einde in zicht kwam, want mijn lijf begon wat te protesteren. Mijn spieren lieten weten dat ze het niet eens waren met de rare bewegingen die ik gister had gemaakt, mijn borstbeen zei ook dat die harde klap niet gewaardeerd werd en op mijn bovenarm begon een blauwe plek zich steeds duidelijker af te tekenen. Achteraf gezien was het misschien toch niet erg dat we verkeerd waren gelopen.
Gelukkig hadden we eerder deze week al besloten dat we het bij 20 km zouden laten. Gewoon om nog even lekker te wandelen. Nijmegen moet nu kunnen lukken, met of zonder de kilometers van dit weekend. We waren net voor half 9 in Dwingeloo en konden dus direct van start. We kletsten gezellig met zijn drieën en af en toe hoorden we voor en achter ons andere wandelaars praten. Het tempo wa goed en al snel werd het warm, maar gelukkig liepen we veel door het bos.
Volgens de routebeschrijving zouden we na ruim 8 km de rust krijgen op een camping, maar tot onze grote verbazing stonden we na 5,5 km voor de Bospub, die volgens de routebeschrijving als tweede rust zou dienen. We keken naar de nummers op de bordjes en zagen dat daar 60 op stond. Dat klopte met de routebeschrijving, maar niet met de kilometers die we gelopen hadden. We liepen een stukje terug, belden de organisatie en kwamen nog meer wandelaars tegen die hetzelfde probleem hadden als wij. Met een groepje liepen we nog een stuk terug, tot we er achter kwamen dat het punt waar we verkeerd waren gegaan op 2 km lag. Als we daar terug zouden zijn, zouden we er al 8 km op hebben zitten en dan hadden we nog 18 te gaan.
We besloten dus om weer terug te gaan naar de Bospub en daar namen we een bakkie. Hier kwamen we nog meer verdwaalde wandelaars tegen. Even later was ook de route-uitzetter ter plaatse. Volgens hem klopte de route en hadden we beter op moeten letten, want de pijl hing er wel. Maar hij had nu voor de zekerheid aan de andere kant van het pad ook pijlen op gehangen. Ik had geen zin in discussie en liet het maar zo. Maar als zoveel wandelaars verkeerd lopen, ligt het toch niet alleen aan de wandelaars lijkt mij. Maar goed, het is gebeurd.
Na de rust liepen we verder. Ik was een beetje stijfjes, maar verder ging het goed. We kwamen uit bij de Davidsplassen. En daar hadden we een prachtig uitzicht over het water en de heide. En in de berm stonden prachtige bloemen, die we fotografeerden.
Daarna liepen we nog een klein stukje door het bos. Ondertussen was ik blij dat het einde in zicht kwam, want mijn lijf begon wat te protesteren. Mijn spieren lieten weten dat ze het niet eens waren met de rare bewegingen die ik gister had gemaakt, mijn borstbeen zei ook dat die harde klap niet gewaardeerd werd en op mijn bovenarm begon een blauwe plek zich steeds duidelijker af te tekenen. Achteraf gezien was het misschien toch niet erg dat we verkeerd waren gelopen.
vrijdag 5 juli 2013
Vlaamse Gaai
Afgelopen maandag werden we al heel vroeg gewekt door een vreselijk lawaai. We konden het niet thuis brengen, het leek op kraaien, maar het klonk toch iets anders. 's Avonds en ook dinsdagochtend hoorden we hetzelfde geluid. Dinsdagavond zag ik opeens een Vlaamse Gaai in de tuin zitten en toen wist ik waar het geluid vandaan kwam. Waarom het dier zo'n lawaai maakte snapten we niet, maar we wisten nu in ieder geval waar het vandaan kwam.
Het ritueel herhaalde zich elke ochtend en avond, tot donderdagavond. En toen kwam de Wandelkerel ineens naar binnen gesprint vanuit de tuin. Er zat een jonge Vlaamse Gaai tussen het gras, onder het trappetje van de schommel. We pakten een fototoestel en liepen voorzichtig die kant op. Het lukte om foto's te maken en verder lieten we het diertje met rust. We vertrouwden erop dat pa of ma weer langs zou komen om voor de jonge spruit te zorgen, want vliegen kon het diertje nog niet.
Die avond bleef het angstvallig stil en ook vanmorgen hoorden we pa en/of ma Gaai niet. Het jonkie hipte wat doellos rond en ons poezenbeest moest binnen blijven van de Wandelkerel. Even later begon het jonkie om zijn vader en moeder te schreeuwen, maar die gaven geen antwoord. De wandelkerel kon het niet meer aanhoren en belde de dierenambulance. Nadat de medewerker daar hoorde dat pa en ma Gaai uit beeld waren, beloofde ze om ;s middags te komen om het jonkie op te halen.
Samen met de Wandelkerel zette ik een kooi over het diertje en zo kon het peozenbeest weer naar buiten en was de mini-Gaai veilig. Mini-Gaai was het nog niet helemaal eens met deze eenzame opsluiting. Later die middag kwam de dierenambulance en de medewerkers namen het diertje mee om hem naar de vogelopvang te brengen.
De Wandelkerel was opgelucht, omdat er goed voor het diertje gezorgd zou worden en ik was stiekem een beetje blij dat ik weer rustig kon slapen.
Het ritueel herhaalde zich elke ochtend en avond, tot donderdagavond. En toen kwam de Wandelkerel ineens naar binnen gesprint vanuit de tuin. Er zat een jonge Vlaamse Gaai tussen het gras, onder het trappetje van de schommel. We pakten een fototoestel en liepen voorzichtig die kant op. Het lukte om foto's te maken en verder lieten we het diertje met rust. We vertrouwden erop dat pa of ma weer langs zou komen om voor de jonge spruit te zorgen, want vliegen kon het diertje nog niet.
Die avond bleef het angstvallig stil en ook vanmorgen hoorden we pa en/of ma Gaai niet. Het jonkie hipte wat doellos rond en ons poezenbeest moest binnen blijven van de Wandelkerel. Even later begon het jonkie om zijn vader en moeder te schreeuwen, maar die gaven geen antwoord. De wandelkerel kon het niet meer aanhoren en belde de dierenambulance. Nadat de medewerker daar hoorde dat pa en ma Gaai uit beeld waren, beloofde ze om ;s middags te komen om het jonkie op te halen.
Samen met de Wandelkerel zette ik een kooi over het diertje en zo kon het peozenbeest weer naar buiten en was de mini-Gaai veilig. Mini-Gaai was het nog niet helemaal eens met deze eenzame opsluiting. Later die middag kwam de dierenambulance en de medewerkers namen het diertje mee om hem naar de vogelopvang te brengen.
De Wandelkerel was opgelucht, omdat er goed voor het diertje gezorgd zou worden en ik was stiekem een beetje blij dat ik weer rustig kon slapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)