En het werd...........

Een poosje terug liet ik zien wat dochterlief in opdracht van haar juf aan het verzamelen was. Het bleek te gaan om een knutselproject met waardeloos, o nee, kosteloos materiaal. Dochterlief en haar klasgenoten gingen helemaal los en dit is het resultaat:

Bovenstaande is van dochterlief. Het is een kabouterenergiecentrale. Als je goed kijkt zie je op de voorgrond en bovenop de één na hoogste toren een kabouter. Die bovenop de toren ligt trouwens de slapen. Waarschijnlijk moet hij energie op doen.

52.38 Klusje tussendoor

Afgelopen weekend heb ik de gesneden blokjes verwerkt. Een leuk klusje dat heel vlot verliep. Allereerst sneed ik de blokjes schuin door.

Daarna zette ik de basiskleur en de andere kleur aan elkaar, zodat er vier dezelfde blokjes ontstonden. Vervolgens perste ik de naadje keurig naar één kant.

En dan is het een kwestie van 2 blokjes aan elkaar tot stroken, naadjes persen en de twee stroken weer aan elkaar tot een blok.

Dat heb ik vier keer gedaan. Ik vind dit een leuk blok, het zit vrij vlot in elkaar en bovendien kun je er restjes mee verwerken. Leuk om hier een deken van te maken, maar deze blokjes komen eerst onderaan de stapel. Er ligt nog genoeg te wachten.

Kunjst, met een grote K!!!

Voor het eerst in lange tijd stonden er voor deze zaterdag geen afspraken. Geen wandelingen, hoewel de SWOS-wandeling wel lokte, geen voetbal, geen hockey, geen boodschappen, geen klussen, helemaal niets. Nou ja, bijna niets. Vanavond werden we verwacht op de verjaardag van een vriend, maar gezien de weersomstandigheden hebben we vanmiddag in goed overleg besloten dat we thuis bleven. We zijn erg zuinig op elkaar. Maar voordat dat besluit viel, was de stemming hier in huis al loom. We hoefden niets, we wilden niets en we verlangden niets. Gewoon thuis zijn met zijn vieren was genoeg, voorlopig.

Want uiteindelijk zoekt Dochterlief toch wel weer de één of andere uitdaging. In eerste instantie wilden wij samen gaan schaatsen, maar toen het begon te sneeuwen, lieten we dat, voor vandaag, plan varen. Wij gaan binnenkort wel naar Thialf. Maar dan..... Dan wil dat meisje gewoon iets doen. en dat werd schilderen. "Mam, heb je nog doeken liggen?" Nou die bleken er nog te zijn. En dus werd het zeil op de tafel gelegd, de verf en de kwasten tevoorschijn gehaald en ging ze los.

Na korte tijd sloot haar broer zich aan. En omdat hij zich zelden laat verleiden tot creatieve uitingen buiten de verplichte nummers (lees tekenen op school), werd deze actie door mij van harte toegejuicht.

Uiteindelijk werden de schatjes zo enthousiast dat er vijf schilderijen werden opgeleverd. En na het schilderen ruimden ze alles op, zonder dat er wij er iets over hoefden te zeggen en ook nog eens zonder ruzie. Ik denk dat deze zaterdag hoog in de top 10 van perfecte zaterdagen komt te staan.....

Officiële mededeling......

Al een poosje terug schreef ik over het Wandelmannetje. Of eigenlijk dat het geen Mannetje meer is. Maar omdat ik nog geen naam kon vinden die ik net zo goed bij hem vind passen als toentertijd de titel Wandelmannetje liet ik het erbij. Tot ik afgelopen week nog eens met de neus op de feiten werd gedrukt door één van mijn (digitale) forumvrienden. Hij vond, en volkomen terecht, dat de term Wandelmannetje absoluut niet meer kan voor een iemand die dit jaar nog 13 wordt. En hij heeft gelijk.

Maar dan blijft nog steeds de kwestie, wat kan dan wel. Op het forum werden diverse suggesties gedaan, die stuk voor stuk allemaal toepasselijk zijn. Maar ik wilde nu wel eens weten wat de hoofdpersoon zelf er van vond. Zijn eerste suggestie was Wandelman. Die heb ik, met alle respect voor zijn huidige ontwikkeling, van de hand gewezen. Een man is hij nog niet.

Na een nachtje slapen zei ik hem dat het ook wel iets zonder "Wandel" mocht zijn, maar dat idee werd rigoureus van de hand gewezen. "Mam, ik wil het wandel-gedeelte in mijn naam houden." Dus dat was duidelijk. Na nog een nachtje slapen, overleg met zijn vader en zijn zusje is nu de kogel door de kerk.  Het Wandelmannetje gaat vanaf nu door het leven als Wandelkerel.

En hoewel ik deze jas (nog) niet bij hem vind passen, is dit wat hij zelf wil. En daar heb ik het maar mee te doen. Verdorie, wat Mannetjes toch snel Kerels!!!!

52.37 Overleven

En dat was het afgelopen week. Overleven!!!! Ik had nog de illusie dat het me ging lukken om maandag een 52 te plaatsen, maar diep in mijn hart wist ik eigenlijk wel dat dat niet ging lukken.

Ten eerste omdat ik de week daarvoor werd geplaagd door een voorhoofdsholteontsteking en ik dus de Bee waar ik eerder de voorbereidingen voor had gedaan, moest missen. En ten tweede omdat ik eigenlijk wel wist dat ik maandag mijn aandacht en tijd moest besteden aan andere dingen. En wat die andere dingen dan waren. Nou, op maandag mijn gezin. Helpen met huiswerk, een paar boodschappen doen, omdat manlief met deze kou, sneeuw en eventuele gladheid buiten niet uit de voeten kan. En vooral veel knuffelen. En waarom dat knuffelen. Omdat ik dinsdag en woensdag lange dagen moest maken op mijn werk.

Dinsdag vanwege de presentaties van de sectorwerkstukken door de leerlingen van de vierde klas. Het sectorwerkstuk is een verplicht onderdeel van het examenjaar en bij mij op school koppelen we het sectorwerkstuk aan het vak Nederlands, het onderdeel spreekvaardigheid. En neem van mij maar aan, dat het voor de meeste leerlingen niet meevalt om voor een groep klasgenoten, ouders en docenten een presentatie te houden. Natuurlijk houd ik daar bij de beoordeling rekening mee, maar het is een goede voorbereiding op het MBO en de daar te houden presentaties. Voor mij betekende dit dat ik van 8.15 tot 22.45 uur van huis was.

Woensdag volgde de Open Dag. 's Ochtends ontvingen we zo'n 160 leerlingen uit groep 8. Zij bezochten diverse proeflessen, waarvan een aantal verplicht waren en een aantal vrije keus. Ik vind dit altijd een fantastische dag, omdat je een beeld krijgt van de aankomende brugklassers en bovendien vind ik het erg leuk om met deze kinderen te praten over hun verwachtingen m.b.t. het voortgezet onderwijs. Natuurlijk komen niet al die 160 kinderen naar onze school, maar we proberen natuurlijk wel zoveel mogelijk leerlingen binnen onze deuren te krijgen. Overigens zeg ik wel altijd dat ze de school moeten kiezen, waar ze zich prettig voelen. Tenslotte breng je een groot deel van je tijd op school door.

's Avonds is er dan de mogelijkheid voor de ouders om onze school te bezoeken en wij hopen dan altijd dat zij dat doen in gezelschap van hun kind. En gelukkig kamen de ouders in grote getale, met hun kind, onze school weer bezoeken. Ik heb leuke gesprekken gevoerd, veel informatie gekregen en gelukkig ook vaak gehoord dat de kinderen 's ochtends zeer enthousiast thuis kwamen. En ik ben niet de enige die deze ervaring had. Mijn collega's hadden die ook. Na afloop moest er nog het één en ander worden opgeruimd, omdat de lessen de volgende dag gewoon om 8.30 uur begonnen. en dat niet alleen, ook de schoolexamens startten op donderdag en dus moest de kantine in examenopstelling gezet worden. En dat betekende dat ik deze dag van 7.15 tot 23.45 van huis was.

En de ellende is dan dat ik dan niet direct naar bed kan. Als ik dat wel doe, dan droom ik de hele nacht over presentaties, over aankomende brugklassers, de antwoorden die ik aan ouders heb gegeven en alle andere dingen die ik op zo'n dag heb meegemaakt, plus al het nakijkwerk dat ik niet heb kunnen doen, de minimale lesvoorbereiding voor de komende en over de leerlingen die nog een toets in moeten halen, de collega's die ik nog iets moet zeggen, de cijfers die ik nog moet invoeren. en dan komen daar alle privézaken nog bij. Denkt manlief eraan dat zoonlief naar de tandarts moet, heeft dochterlief genoeg geoefend op haar trompet, heeft zoonlief de skibroek gevonden, die ik had klaargelegd, denkt dochterlief eraan om haar zaalschoenen over te hevelen van haar hockeytas naar haar gymtas, heeft manlief medicijnen gehaald, heb ik die tas met nakijkwerk nou op school gelaten of heb ik hem meegenomen naar huis. Heb ik die mail nou wel of niet verstuurd......

Ui ervaring weet ik dus dat ik niet direct naar bed moet gaan. Het gevolg is dan wel weer dat ik uiteindelijk veel te laat ga. Maar een aantal uren goed slapen werkt voor mij beter dan een meer uren onrustig slapen. Maar twee zulke dagen vergen wel wat van me. Zeker omdat donderdag er weer gewoon les gegeven moet worden. Dus toen ik donderdagmiddag thuiskwam, heb ik mijn trainingsbroek en slobbertrui aangetrokken en ben ik op de bank gaan liggen met twee dekens over mij heen. En toen viel ik. Keihard, kaboem, in slaap. Manlief maakte mij wakker, omdat het avondeten klaar was.

Vrijdagochtend moest manlief naar het ziekenhuis voor het laatste shot prednison en ik moest hem wegbrengen en weer ophalen. Dat kon allemaal voor de lunch. Na de lunch las ik wat en vervolgens ging ik weer lekker op de bank liggen. En ik viel in herhaling. Dus ik viel, keihard, kaboem, in slaap. En weer maakte manlief mij wakker. Dit keer om boodschappen te doen.

En eindelijk, na het eten, had ik even tijd om te hobbyen. En omdat het ontwerp al klaar was en de shirts al gewassen, besloot ik om de weg van de minste weerstand te kiezen. En dus maakte ik de schatjes blij. Voor allebei had ik een nieuw shirt.

It giet oan!!

Al vanaf het moment dat dochterlief hoorde dat het ging vriezen, had ze het druk met schaatsen. "Mam, heb je de schaatsen al van zolder gehaald?" "En zijn ze wel geslepen?" "O, nog niet geslepen. Wanneer breng je ze weg?" "Heb je de schaatsen al opgehaald?" "Is de ijsbaan al open?"

En vanaf donderdag werd een paar keer per dag de site van de ijvereniging gecontroleerd of de ijsbaan al open was. Dat was donderdag niet het geval, vrijdag niet, zaterdag niet en vandaag eindelijk wel.

Dus na de twee hockeywedstrijden van vanmorgen, vertrokken we vanmiddag samen naar de ijsbaan. En ondanks de gure wind hebben we de nodige rondjes geschaatst.

Vrijbuitertocht Roden

Vanmorgen om 7.45 uur samen met Wandelmams vertrokken richting Roden voor een tocht van 25 km. Het Wandelmannetje wilde in eerste instantie mee, maar toen een paar klasgenoten gisteren vroegen of hij mee ging zwemmen vandaag, was de keus snel gemaakt. En omdat hij op dit moment zonder problemen twintig kilometer wegstapt, is dat ook geen probleem. Hij heeft nog alle tijd om zich voor te bereiden op de N4D.

Voor mij was de startlocatie een geschenk uit de hemel, want ik zoek al tijden naar "mijn" ideale wandelsokken, maar dan in de hoge uitvoering. Ik wandel namelijk het liefst op de TK5 van Falke. Helaas voor mij is de TK2 (al dan niet Cool) de meest gevraagde wandelsok. En dat betekent dus ook dat de TK5 lang niet overal te koop is. En ik ben gelukkig in het bezit van de TK5 in de short uitvoering, maar die zijn te laag voor mijn hoge schoenen. Dus het boodschappenlijstje voor vandaag was kort maar urgent.

Maar het begon natuurlijk met de wandeling. Het leukste van de start was wel dat de winkel nog gesloten was, terwijl het binnen overvol was met wandelaars. En dan zijn er natuurlijk altijd weer een aantal zeer ongeduldige wandelaars die al een kwartier voor vertrek vooraan in de rij staan te wachten om als eerste starten.

Toen ik die situatie wilde fotograferen werd er op mijn schouder getikt en toen ik mij omdraaide had ik direct drie dikke, welgemeende smokken te pakken. Wat is het toch fijn om zoveel wandelvrienden te hebben. Na een praatje en een knuffel maakte ik alsnog een paar foto's en zocht ik Wandelmams weer op. Na het vertrek van de 35 kilometer wandelaars, nog een praatje met bekenden, het opnieuw strikken van de veters en het aantrekken van jas, handschoenen en muts liepen wij ook richting start. Binnen een minuut stonden we buiten en na het aanzwengelen van de GPS vertrokken we.

Alle wandelaars waren voorzien van mutsen, sjaals, handschoenen, hoofdbanden en diverse andere attributen om je warm te houden. In een lang lint van wandelaars begonnen we aan onze wandeling. Tot nu toe beperkte mijn kennis van Roden zich tot de route van de doorgaande weg tot de Vrijbuiter, want als rechtgeaarde kampeerders, bezoeken we dit walhalla minstens één keer per jaar. Mijn verwachting was dat we, net als in Zwolle, enige tijd nodig zouden hebben om het industriegebied achter ons te laten, maar dat was gelukkig niet zo. Na korte tijd liepen we langs de rand van Roden en een paar prachtige panden, zo het bos in. Wandelmams was erg blij dat het had gevroren, want dat betekende dat de bospaden hard bevroren waren en dat ze dus niet door zand of modder hoefde te ploeteren, want dat vindt ze niet leuk. Het enige gevaar was dat er op sommige plaatsen ijs onder de toplaag lag, maar dat hielden we goed in de gaten.

Na dit bospad wachtte ons een verrassing. We moesten een brug oversteken, waaronder een "waterval" was aangelegd ten behoeve van de vissen. En door het spattende water en de vreiskou van de afgelopen dagen was dat een prachtig gezicht. Stromend water en een dikke laag ijs op de stenen in het water. We stonden dan ook even stil om een aantal foto's te maken. En we waren de niet de uniek daarin. Vele wandelaars stonden stil om op dit punt foto's te maken. Een enkeling ging zelfs zo ver, dat het hem een nat pak opleverde.... Gelukkig bleef zijn fototoestel het doen.

Na het verlaten van het bos waaide de wind ons koud om de oren. De kraag ging omhoog, bij Wandelmams ging de muts nog wat dieper over de oren en ik zorgde ervoor dat de haarband die ik omdat volledig over mijn oren viel. we waren onderhand ruim een uur onderweg en eigenlijk moest ik wel weer plassen. Normaal gesproken heb ik er geen problemen mee om bij hoge nood achter een dikke boom te gaan zitten, maar bij de temperatuur van vandaag zag ik dat dus absoluut niet zitten. En daar had de FLAL rekening mee gehouden. na ruim zes kilometer was er een wagenrust en dar stonden twee Dixies. En op een Dixie zit je in ieder geval uit de wind. De temperatuur in zo'n ding is natuurlijk nagenoeg gelijk aan de buitentemperatuur. Maar Wandelmams en ik konden opgelucht verder.

Na deze wagenrust was het nog een uur lopen tot een binnenrust. En dat deel van de route liepen we met de wind in de rug en dat scheelde in ieder geval qua gevoelstemperatuur een paar graden. Net voor de rust werden we verrast door een paar schapen. Deze schapen zijn erg rustig, want ze zijn gemaakt van veldkeien en smeedijzer, maar daarom niet minder leuk. Bij de rust, in de Brinkhof in Roden, was het erg druk. Wandelmams ging voor de soep ik voor een kop thee. Ik wist voor Wandelmams nog net de laatste kop soep te bemachtigen. En terwijl ik in de rij stond wist Wandelmams de laatste zitplaatsen te bemachtigen. Deze rust was extreem druk. Maar het was er lekker warm, de aankleding was leuk en we konden even zitten, dus ons hoor je niet klagen.

Het bleef koud, maar het wandelen was goed te doen. Hoewel "Jan de Wind" op de open vlakte toch wel echt zijn best deed om in onze nek te blazen. En dat was koud. Opvallend vandaag was wel dat we constant wandelaars om ons heen hadden. Wandelmams en ik behoren niet tot de snelle wandelaars en vaak eindigen we een wandeltocht redelijk eenzaam, maar vandaag hebben we geen moment gewandeld zonder dat we andere wandelaars konden zien. Dat is een leuke ervaring. Bij rust nummer twee wilden we graag even zitten om weer een beetje warmte mee te krijgen.

En bij deze rust bleek maar weer eens hoe wandelaars met elkaar omgaan. De controleposten worden bemand door EHBO'ers. En toen de EHBO'er een klant kreeg en dus een blarenbehandeling moest uitvoeren, tekenden de wandelaars zelf  de controlelijst af. Zo werd voor de organisatie duidelijk wie er bij de tweede rust was geweest en kon meneer de EHBO zijn werk ongestoord uitvoeren.

Na de tweede rust wachtte ons nog een kilometer of vijf. En die liepen we met veel plezier. Allereerst hadden we de wind weer in de rug. En ten tweede doken we het bos weer in. En daar kwamen we bij een prachtig vennetje waar al volop geschaatst werd. Enkele dappere wandelaars vervolgden hun weg over het ijs, maar Wandelmams en ik sloegen over. Op schaatsen voel ik mij fantastisch op het ijs, maar op wandelschoenen is het ijs mij veel te glad. De route langs het vennetje, door het het bos, bracht nog wat hindernissen met zich mee, maar voor we het wisten liepen we Roden weer binnen. En ook nu werd ik weer verrast. Toen ik het gevoel had dat ik nog middenin het dorp lip, zag ik ineens de startlocatie weer verschijnen.

Tot mijn grote vreugde heb ik wandelsokken gevonden die ik zocht en na een hapje en een drankje vertrokken Wandelmams en ik weer naar huis. En gelukkig voor ons ging deze FLAL-tocht voornamelijk over verhard terrein!!!!!