Zoveel te doen......

En nu is het bijna eind juni en ik heb amper de tijd gehad om hier iets te schrijven. En als ik al een keer de tijd had, dan had ik gewoon geen zin. Waar ik mij mee gezig gehouden heb? Voornamelijk met mijn werk. Examens afnemen en nakijken. De tweede correctie nakijken, daar zat dit jaar veel werk in. Ondertussen stapelt dan het reguliere nakijkwerk zich op. Toen volgden er nog herkansingen, die weer nagekeken moesten worden en ook bij de herkansingen was er weer een tweede correctie. Daarnaast draaide alles thuis (on)gewoon door. Hieronder een kort verslag van wat de junimaand ons bracht.

Het begon met de avond4daagse van 4 tot en met 7 juni. Elke dag om 18.00 uur melden bij de startlocatie is op sommige dagen toch wel een race tegen de klok. Maar gelukkig had manlief elke dag het eten op tijd klaar en kon ik de meeste dagen op tijd naar huis, vanuit mijn werk. Met veel plezier hebben we (Wandelmams, het Wandelmannetje en ik) de 4 avonden gewandeld en de weergoden waren ons zeer goed gezind, zodat we alle avonden zonder noemenswaardige regen hebben kunnen wandelen.

Ook het 52-project ligt stil. In ieder geval op dit blog. Natuurlijk heb ik nog wel het een en ander gedaan, want af en toe een handwerkje of een naaimachine-middag vind ik heerlijk om te doen. Ik zal dan ook proberen om vanaf volgende week weer trouw een 52-blog te posten. Wat ik de laatste tijd gedaan heb? Kijk maar.

Ik ben met dochterlief op lapjes-jacht geweest. We hebben stof gekocht voor een broek en een blousje, een rokje, een jurk en een tuniek voor haar. en ook nog stof voor een jurk voor mezelf. Het patroon van de broek heb ik ook geraderd en die ligt al op stof. En toen kreeg ik gebrek aan tijd, dus dat ligt er nog precies zo bij.

De tuniek was simpel om te maken, dus in een verloren uurtje heb ik die in elkaar gezet. Dan was er in ieder geval iets gemaakt voor haar. Helaas twijfelt dochterlief nu of ze de tuniek wel zo leuk vindt, met name het model, maar daar kan ik niets aan doen.

Verder ben ik aan het Granny's haken geweest. Experimenteren met kleur en grootte. Ik denk dat ik een lappendeken ga maken, waarbij ik de effen groene en de gekleurde blokken ga afwisselen. Dit haken is een leuk tijdverdrijf op vakantie.

Tussendoor hebben we de verjaardag van het Wandelmannetje gevierd. En dit jaar wilde hij graag een paar vrienden uitnodigen op zijn "echte" verjaardag. Dat vonden wij een leuk idee, maar dan wel nadat zijn neefjes en nichtjes waren geweest, zodat hij hen ook voldoende aandacht kon geven. En zo kon het gebeuren dat er 's avonds 4 jongens van 11 en 12 een film zaten te kijken. Gelukkig beschikken wij over een tweede tv in een aparte kamer, want manlief wilde een EK-wedstrijd zien. Af en toe hoorden we de heren schateren, ze werden voorzien van een natje en een droogje en na afloop van de film mochten ze nog even in het donker op de trampoline springen. Toen ik het Wandelmannetje naar bed bracht zei hij me dat dit de leukste verjaardag ooit was geweest. Hopelijk blijft dat zo tot zijn dertiende verjaardag.

En toen was het tijd voor het dorpsfeest. Dochterlief deed mee aan de optocht en met een zelfgeschreven rap was het Wandelmannetje met een aantal jongens uit zijn klas verkozen tot topact en mocht meedoen aan de scholencompetitie in de feesttent. Ze behaalden geen van beide een eerste prijs, maar ze hebben met veel plezier meegedaan.

Ook de uitgekomen zaadjes werden in de moestuin gezet en om te voorkomen dat de vogels alles kapot pikken heeft opa de moestuin voorzien van een anti-vogel-net.

Na afloop van de feestweek hadden we een kleine pauze in alle activiteiten. Het voetbalseizoen was afgelopen en dochterlief had alleen nog het slottoernooi van de hockeycompetitie. We hebben de kennismakingsavond van de middelbare school van het Wandelmannetje bezocht, maar verder was het even rustig.

De afgelopen dagen ben ik op kamp geweest met mijn brugklassers en dat was weer genieten. Enorm vermoeiend, maar ik zou het voor geen goud willen missen. Het wandelen is er de laatste weken niet van gekomen, maar dat maken we nog wel goed. Al met al was juni, net als alle voorgaande jaren, een drukke maand.

Twaalf

Begin van de maand werd je twaalf. En in mijn oren klinkt dat heel groot. Ik vind twaalf een bijzondere leeftijd. Zo'n er tussenin leeftijd, je gaat bijna naar de middelbare school, je wereld wordt groter, je staat op de rand van de puberteit, er gaat zoveel gebeuren met je.

Niet alleen de mensen om je heen veranderen, want van je huidige klasgenoten is er maar 1 die volgend jaar ook bij jou in de klas komt, maar ook jijzelf gaat veranderen. En dat is niet nieuw, want je bent het afgelopen jaar al enorm veranderd, niet alleen ben je enorm gegroeid in lengte, maar ook in je koppie zijn er ontwikkelingen geweest.

Een groot deel van die ontwikkelingen is in gang gezet door de ziekte van je vader, want dat heeft er enorm ingehakt bij je. Want je vader was (en is) je held. Maar om je held zo ziek te zien worden, doet zeer.

Maar wat was je sterk. Terwijl je zusje alles bij elkaar huilde, krijste en mopperde, bleef jij rustig en hielp jij je vader. Iedereen die wilde weten hoe het thuis was, gaf jij antwoord. En dat op een heel duidelijke wijze. Hoe veel complimentjes ik daar niet over gehad heb. Alles wilde je weten, ook de minder leuke dingen. Je las mijn blog toen ik bij papa in de buurt was en jij thuis. Je belde elke avond en troostte je zusje. En niet omdat iemand dat van je verlangde, je deed het gewoon.

Natuurlijk kwam de reactie later, maar ook dat vocht je met jezelf uit. Je sloot je een week lang op in je kamer en daarna was je er klaar mee en was je weer eigen vrolijke, gezellige zelf, met je onhandige acties en je humor.

En nu???? Papa en mama kunnen niet anders zeggen dan dat je bent veranderd. Je bent veel zelfbewuster. Je hebt ontdekt dat je veel meer kan dan je zelf dacht en dat je in moeilijke situaties jezelf kunt redden. En als je er niet uitkomt, weet je bij wie je hulp kunt vragen. En dat is lang niet altijd bij je vader en moeder.

Dus kerel, we hebben alle vertrouwen in je. Wees jezelf en blijf jezelf. Je kunt het!!!!

Romke van der Berg-tocht, TIGO Steenwijk

Ook nu ging de wekker weer vroeg. Maar nog niet zo vroeg als vorige week. Want ondanks het feit dat de afstand vandaag ver boven die van vorige week uit zou komen, was de startplaats veel dichterbij. En dus stond Wandelmams deze ochtend om half 7 op de stoep.

Gelukkig was het al gezellig druk in de kantine van VV Steenwijk. Dit omdat de Kennedymars al de vorige avond om 22.00 uur was gestart. Met z'n drieën vertrokken we om 7 uur voor lus 3 van de Kennedymars. Wandelmams en ik hebben in het verleden al de eerste 2 lussen van deze tocht 's nachts gelopen, maar omdat het Wandelmannetje nu mee ging voor zijn eerste 40-km-tocht hielden wij het dit jaar bij de dagtocht.

Lus 3 bracht ons richting de Woldberg. Een gebied dat wij kennen van eerdere tochten, maar waar wij ook iedere keer weer nieuwe plekjes en paadjes tegen komen.

En hoewel er deze keer vooraf geen contact was geweest, hoopten wij dat we ook nu weer oom H. tegen zouden komen. Voorgaande edities, toen Wandelmams en ik de nachteditie van deze tocht liepen waren we tegelijkertijd met hem gestart, maar ja, nu vertrokken we overdag. Maar we werden niet teleurgesteld, want we kwamen oom H. tegen toen wij net gestart waren en hij bijna klaar was met lus drie. En dus kreeg oom H. een driedubbele high-five, tot grote verbazing van zijn wandelmaten.

De Woldberg bracht ons bos, weide en dieren. En ook nog een leuk optrekje. Dit huis had van alle vier de zijden hetzelfde aangezicht. Ongelooflijk groot, en nu nog op zoek naar een goede tuinman!!!

Uiteindelijk kwamen we uit in Eesveen. Het Wandelmannetje was nog steeds vol goede moed en nam zijn oma vreselijk in de maling!!! Lang leve het kleefkruid.

Richting Steenwijk kwamen we weer terecht bij de geluidswal en die stond vol met klaprozen. En dat vind ik prachtige bloemen, dus dat was wel een foto waard. Na zo'n 17 km waren we weer terug bij VV Steenwijk, waar we genoten van een kop tomatensoep. Ondertussen was er ook een voetbaltoernooi voor C-junioren gestart en ik wet niet wie er verbaasder keek, hij of ik, maar ik kwam een leerling tegen, die meedeed aan het toernooi. Altijd leuk om dat mee te maken.

Na de soep vertrokken we voor lus 4. We waren net op weg toen een lieve, digitale wandelvriendin informeerde hoe het ging. Nou, prima dus.We voelden ons goed, het was perfect wandelweer, dus wat kon ons gebeuren.

Gebeuren kon ons niet zoveel. Een klein misverstand over het te verwachten pompstation dat op de routebeschrijving stond. Met de kennis van de omgeving rekenden Wandelmams en ik op een benzinepompstation, maar het bleek te gaan om een pompstation in het waterwingebied.

Ach, de rustpost met de gezellige mensen en de aangeboden versnaperingen maakte dat weer helemaal goed. En via het bos gingen we door richting Havelte.

Het weer werd Hollands mooi en we genoten. Na de laatste wagenrust moesten we nog 6 km. En het Wandelmannetje werd moe. En nu ging het er dus om hoe hij daar mee om ging. Want de optie van 30 km tijdens de N4D staat nog altijd open. Tenslotte gaat het om de lol in het wandelen....

Maar het Wandelmannetje pakte het wonderwel goed op. Hij ging liedjes zingen, vroeg ons om liedjes te zingen, vroeg om een hand (of twee) en wist zo de finish te halen.

Gelukkig had ik ervoor gezorgd dat zijn Crocs in de auto lagen en hij dus na afloop zijn wandelschoenen uit kon doen. Hij kwam wel tot de conclusie dat zijn voeten eruit zagen als de voeten van oude mensen....

Ze deden "auw, zeer" en volgens hem waren ze zeker kwaad op hem, maar hij heeft super gelopen vandaag.

En na een lekker bad, waarbij hij zijn voeten masseerde met behulp van de bubbels, werd hij weer vriendjes met zijn voeten.