52.10 Droomdeken en tranen.....

Vanavond samen met de schatjes "Ik hou van Holland" gekeken. Tradities moeten in ere gehouden worden, ook al is het dagelijkse leven nu anders dan normaal. Daarna het Wandelmannetje en dochterlief naar bed gebracht. Nog een kus en een knuffel, een praatje, instoppen, toch nog een knuffel, nog een keer instoppen en op de overloop nog drie keer weltrusten roepen, gevolgd door een "I luv you!".

Weer beneden gekomen, bedenk ik me dat het zaterdag is en dus tijd voor een nieuwe 52-publicatie. Eerst nog even zappen, op zoek naar iets dat werkt als je foto's opslaat, en uiteindelijk terecht gekomen op Ned 1, Lee Towers. Muziek doet het altijd goed.

Terwijl ik de SD-kaart in de computer stop, begint Lee te zingen. "When you walk trough a storm, hold your head up high and don't be afraid of the dark". Nog voor het lied echt tot mij doordringt, lopen de tranen over mijn wangen. Tja, het stormt hier wel op het moment..... Ik slik, slik nog een keer en vergeet mijn foto's te kopiëren. "You never walk alo-one. You never walk alone!"

Nee, alleen hoef ik het zeker niet te doen. Gelukkig maar. Ik laat de tranen nog maar even stromen. Ben ik dat ook maar weer kwijt en ondertussen denk ik aan al die mensen die mij en de kinderen, op welke manier dan ook, bijstaan. En waarschijnlijk ben ik er ook nog een paar vergeten.......

O ja, ik begon aan dit bericht, omdat ik een 52 wilde plaatsen. Eerst de titel maar even aanpassen en dan weer verder. Foto's op de juiste plek opgeslagen en dan nu de droomdeken. En dat is niet zomaar een droomdeken. Deze is voor manlief.

Donderdagavond begonnen met het snijden van de stof. Het moet een deken worden volgens de versneden nine-patch. Dus vierkantjes snijden.

Om een deken te maken op het formaat van manlief heb ik 40 blokken nodig. Dus ik heb 9 x 40 vierkanten van 10 bij 10 centimeter gesneden. Tussen de bedrijven door heb ik vrijdag en vandaag al 17 blokken in elkaar gezet. Dus ik ben bijna op de helft.

Nou ja, de helft. Na het naaien van deze blokken worden ze weer gesneden en aan elkaar gezet en dan moeten de dan onstane 40 blokken weer aan elkaar gezet worden om de top te maken. Dan nog rijgen en doorquilten en afwerken. Dus nog even aanpoten, want eigenlijk wil ik de deken geven als hij nog in het ziekenhuis ligt.

Gelukkig is dit werk pure ontspanning voor mij. Heerlijk de kleine vierkanten aan elkaar racen met behulp van de naaimachine. Morgen hoop ik weer verder te gaan. Enne, niets tegen manlief zeggen hè! Zelfs niet dat ik een verrassing voor hem heb. Ik wil hem zelf verrassen.....