En dan nu de rest van het verhaal

Vorige week gaf ik aan dat ik de rest van het verhaal m.b.t. de ziekte van manlief later zou vertellen. Na een drukke week heb ik nu de rust gevonden om dat te doen.

Vrijdag 18 november is manlief thuisgekomen. Om half 5 in de middag stond het ontslaggesprek met de neuroloog gepland. Zoals meestal in een ziekenhuis werd het iets later, dus om 5 uur zaten wij aan tafel met de neuroloog. Wij verwachtten een gesprek over de revalidatie en het herstel van manlief, maar helaas verliep het gesprek anders.

Na een zeer goede en goed onderbouwde uitleg van de neuroloog (waarvan ik nu het grootste gedeelte alweer kwijt ben) kwam de conclusie dat alle 5 de neurologen in het ziekenhuis niet exact weten wat er aan de hand is. De symptomen en onderzoeksresultaten geven geen eenduidig beeld. Waar in eerste instantie alles leek te wijzen op een hersen(vlies)ontsteking, bracht de laatste MRI-scan verwarring. Op die scan waren namelijk witte puntjes te zien in de hersenen. En witte puntjes in de hersenen kunnen wijzen op de ziekte MS.

Maar de andere symptomen en het herstel na toediening van antibiotica zijn dan weer niet te verklaren. Dus worden we voor een second opinion doorverwezen naar het AMC in Amsterdam. We waarderen de eerlijkheid en de openheid van de neuroloog, maar ondertussen is de onzekerheid over het verloop van de ziekte en over de toekomst weer volop aanwezig in ons leven.

Afgelopen week is daar ook nog eens bijgekomen dat manlief elke ochtend vreselijk misselijk is. Dat kost hem energie die hij eigenlijk niet kan missen. De medicijnen die hij heeft gekregen om de misselijkheid te bestrijden, helpen tot nu toe nog niet. De ochtend brengt hij nu slapend door en als hij tot een uur of 11 kan slapen, houdt hij de misselijkheid onder controle. Alle afspraken in het ziekenhuis zijn we nu dus aan het verzetten naar later op de dag.

De revalidatie van manlief verloopt dus nog niet zoals wij graag zouden willen. Simpelweg omdat hij onvoldoende energie heeft om het lopen te oefenen. Nu had de neuroloog al wel aangegeven dat we er rekening mee moesten houden dat de eerste periode thuis zwaar zou zijn voor manlief, maar je hoopt toch altijd dat het beter gaat dan verwacht. Ik vind het elke keer weer confronterend om hem te zien lopen met een rollator. En dan die spillebenen die onder zijn korte broek uitsteken. Waar is die gespierde, sportieve, goed geproportioneerde man gebleven van pakweg een half jaar geleden. Mentaal is hij gelukkig nog steeds sterk en we kunnen dan ook nog steeds regelmatig lachen om de dingen die niet gaan zoals we gehoopt hadden.

Ondertussen wachten we op een oproep van het AMC, maar op welke termijn we die kunnen verwachten, kan ook onze eigen neuroloog niet zeggen. En dus houden we de moed erin. Bereiden we ons voor op de 10e verjaardag van dochterlief komende vrijdag en op dat andere grote decemberfeest, wat wij volgende week zondag willen vieren.

Maar dan wel na 11 uur!!!!

52.12 Op het nippertje

De week is voorbij gevlogen. Ik heb het idee dat ik niets heb gedaan, maar toch ben ik continue bezig geweest. Waarmee???? Het begeleiden van de klusploeg, buurman en buurman, bij het maken van de douche beneden. Want de hardwerkende mannen hadden allerlei materiaal nodig. Van een emmer tot een borstel, van oude kranten tot een stuk plastic, enzovoort. En natuurlijk werden ze dan ook tijdig voorzien van een natje en een droogje.

Daarnaast ben ik deze week een aantal keren in het ziekenhuis geweest, met en zonder manlief, om de neuroloog te spreken en naar verschillende therapieën. Ook had ik nog een stapel nakijkwerk liggen, moest ik een aantal uur werken, moesten er Sinterklaas- en verjaardagscadeaus gekocht worden en hadden de kinderen ook hun normale bezigheden.

Ook had het Wandelmannetje vandaag de alles beslissende wedstrijd van de voetbalcompetitie. De laatste speelronde stond op het programma en met 3 punten voorsprong op de nummer 2, was het noodzakelijk om minimaal 1 punt te pakken om kampioen te worden. En kampioen zijn ze geworden. Met een klinkende overwinning van 1-8 en dus zonder puntverlies.

Een horde opgetogen jongens was het resultaat. En na het eten van een patatje in de kantine bezocht het team manlief thuis. Ze vonden dat ze hem moesten laten delen in de vreugde en boden hem een cadeau aan. Nadat de rust was weergekeerd in ons huis zochten we alle 4 rust. Dochterlief dook in bad. Het Wandelmannetje ging spelletjes doen op de computer, manlief deed een dutje en ik rommelde wat om.

Na het eten bedacht ik mij dat ik nog niets had gedaan aan het 52-project deze week. En dat de tijd en mogelijkheid om iets te doen erg beperkt waren. Want mijn naaimachine en een groot deel van mijn hobbyspullen zijn onbereikbaar door alle spullen die aan de kant moesten voor het maken van de douche.

Nu is het kijken naar een voetbalwedstrijd van 10/11-jarige jongens erg leuk, maar de contacten met de andere ouders zijn minstens net zo leuk. En tussen die ouders zitten nog meer handwerkende moeders. En één van die moeders bracht mij op een idee. Want zij had een leuke sjaal gebreid. Nu hou ik niet van breien, maar haken vind ik wel leuk. En een andere moeder wist mij te vertellen dat ze van bolletjeswol een sjaal had gehaakt en dat ze die binnen een uur in elkaar had gezet.

Ergens aan het begin van het jaar heb ik bij de Action een aantal bollen bolletjeswol gekocht. En met behulp van het www vond ik de (zeer simpele) beschrijving van deze sjaal. Deze beschrijving staat op de blog van "Karin aan de haak" waarop nog veel meer leuke, erg leuke dingen staan.

Eerst haakte ik de paarse bol tot een sjaal. Dit leverde een smalle, lange sjaal op. Vervolgens ging ik aan de slag met de witte bol. Deze was anders van structuur en leverde een dikkere, maar veel kortere sjaal op. Dus haakte ik de tweede bol wit eraan vast. Het eindresultaat was een sjaal die net zo lang was als de paarse, maar wel een stuk dikker.

Al met al een erg leuk tussendoor dingetje. Binnen een uur heb je op deze manier een unieke sjaal gehaakt. En dat met 1 of 2 bolletjes wol van 0,89 euro per stuk. Nu nog met dochterlief uitvechten wie welke sjaal krijgt........

Hou je dan nog steeds van mij?????

Manlief is thuis en we hebben nog een lange weg te gaan. Komende week zal ik het eindgesprek met de neuroloog ook met jullie delen, maar nu zijn we allen maar blij dat HIJ thuis is. En na alle stress van de afgelopen dagen, past de nieuwe single van Jan Smit toch wel erg bij ons levensverhaal.

Want ik vind manlief nog steeds de leukste en de liefste manspersoon die ik tot nu toe in mijn leven ben tegengekomen!!!!!!!

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=-kprWzZjVYI

En ik hou dan ook nog steeds van hem!!!!!!!!!

52.11 Happy Saturday

Qua 52-project is het niet zo'n "Happy" zaterdag. Ik heb afgelopen week welgeteld 4, vier, four, quatre blokken gemaakt voor de droomdeken voor manlief. Het totaal staat dus nu op 21 blokken. (Ben dus wel over de helft wat betreft het eerste deel).

Waarom de zaterdag dan toch HAPPY is. Daar zijn meerdere redenen voor aan te voeren.

De eerste is dat manlief thuis is. Ja echt, hij is thuis. Dat heeft nog wel wat voeten in aarde gehad, want er moest hier nog wel het één en ander geregeld worden. Een bed, krukken, een rolstoel, een rollator en een douchestoel werden vrijdagmorgen bezorgd. En ja, toen moest ik ervoor zorgen dat dat hele arsenaal een plek kreeg in ons huis. Dus banken aan de kant en bed erin. En dan alles weer een nieuwe plek geven.

Pfffff, dat viel nog niet mee. Uiteindelijk hadden alle meubels weer een plek en toen kwamen de schatjes terug uit school. Ik hield nog steeds een slag om de arm, want het laatste dat ik wilde was dat ze erop rekenden dat papa thuis kwam en dat het niet zo bleek te zijn.

Uiteindelijk had manlief een prachtig plekje in de woonkamer. Een aantal jaren geleden hebben wij verbouwd en toen hebben we al rekening gehouden met het feit dat we ooit oud zouden worden en dus hebben we alle leidingen laten aanleggen om een doucheruimte beneden te maken. Omdat we die ruimte tot nu toe niet nodig hadden, hebben we hem ingericht als opbergkast. Nu zijn we ingehaald door de werkelijkheid en heeft manlief doucheruimte beneden nodig.

Dus heb ik vrijdagmiddag, samen met schoonzus (bedankt voor je hulp) deze ruimte leeggeruimd en de daar aanwezige spullen een nieuwe plek gegeven. De klusploeg kwam ondertussen ook langs en heeft een plan de campagne gemaakt, dus op korte termijn kan manlief beneden douchen. Gelukkig maar, want ik moet er niet aan denken dat hij een trap gaat beklimmen of afdalen.

De zaterdag was dus "Happy" omdat we 's ochtends manlief thuis aantroffen. De "Happinez" van dochterlief volgde direct uit dat gegeven, want ze hoefde niet mee naar het voetbalveld. En hockeyen hoefde ze vandaag ook niet, dus zij had een relaxte ochtend. De zaterdag was ook "Happy" voor zoonlief. omdat hij met zijn voetbalteam wist te winnen van een lastige tegenstander, waardoor ze nog steeds zonder verliespunten bovenaan staan. Volgende week kunnen ze dus kampioen worden. Dit is de laatste competitieronde en de nummer 2 heeft 1 wedstrijd verloren, maar het doelsaldo van het team van zoonlief is zodanig, dat het kampioenschap heel, heel, heel dichtbij is.

Het mooiste is dat het team van zoonlief bestaat uit jongens die allemaal voor het eerst op "groot veld" spelen (ze zijn dus eerstejaars D-pupillen) en dat het overgrote deel van de tegenstanders bestaat uit jongens die al een jaar ervaring hebben op "groot veld". Knap gedaan van deze knapen dus.

Na de wedstrijd wandelde zoonlief met één van zijn teamgenoten terug naar de kleedkamer. Ze bespraken de goede en minder goede dingen van de, wederom gewonnen, wedstrijd,  Trainingjassen weer aan en de kousen weer niet schoon. Prachtig plaatje toch?

Deze dag eindigde met het zetten van de schoen. Ondertussen zijn ze het geloof in de Goedheiligman kwijt, maar een cadeau is een cadeau. En dus plaatsten ze een schoen/laars voor de kachel. En ook al weten ze hoe het zit met Sinterklaas, wij wilden minimaal één liedje horen. Tja, voor niets gaat de zon op. En dus werd er braaf gezongen. En nu maar afwachten of de Sint ook bij kinderen komt die van hun geloof zijn gevallen.....

De kat heeft ondertussen zware twijfels of wij wel goed bij ons verstand zijn. Eerst gaat die kerel ervandoor, bijna drie weken niet thuis. Dan wordt de kamer zwaar verbouwd, komt die rare kerel weer thuis en is iedereen nog blij ook. Tja, wat moet je daarmee als kat zijnde.....

Ik heb toch het vermoeden dat het poezenbeest blij is dat manlief weer thuis is. Het bewijs daarvan lag bij de achterdeur. Een dooie muis. Bedankt poezenbeest!!!!!!

Even genieten

Manlief was vandaag een paar uurtjes thuis. Zomaar even. De arts stelde dit voor om te kijken hoe het thuis zou gaan. Manlief zei natuurlijk direct: "Ja!" En zo vertrok ik vanmorgen tegen 10 uur naar het ziekenhuis.

Eerst gingen we samen naar de fysiotherapie. Want lopen is nog steeds moeilijk voor manlief. Zonder steun van iemand anders kan hij eigenlijk niet. De fysiotherapeute wilde dus oefenen met hulpstukken. Eerst ging manlief aan de wandel met een kruk met 4 poten. Dat vond hij helemaal niks. Dus ging de fysio over op een gewone kruk. Dat ging manlief een stuk makkelijker af, maar hij heeft hiervoor nog wel veel oefening nodig. Een rollator is ook een optie, maar manlief is bang dat hij dan te snel gaat lopen (dit getuigt van zelfkennis) en zichzelf uiteindelijk "voorbij holt." De gewone kruk moet het dus worden.

Traplopen werd ook nog even geoefend, maar de conclusie was al snel dat dit nog te vroeg komt. Na 20 minuten was manlief te moe om verder te oefenen en reed ik hem in de rolstoel naar de auto. Op naar huis!

Thuisgekomen installeerde hij zich bekaf op de bank. Stapel kussens in zijn rug en een deken over hem heen en hij sliep. Ondertussen ging ik de kinderen van school halen. Zij wisten nog niet dat hij thuis was, dus dat heb ik ze op weg naar huis verteld. Helaas moest ik toen ook zeggen dat hij 's avonds weer terug moest naar het ziekenhuis, maar ze hebben genoten van de aanwezigheid van hun vader. Ook al sliep hij toch nog een poos, hij was er.

Dochterlief heeft een spelletje met hem gedaan, zoonlief heeft wat sterke verhalen verteld en ik...... Ik heb genoten van de blikken die we wisselden, van het begrip, de humor, de liefde, die we door die blikken deelden. Heerlijk vertrouwd.

Na het avondeten moest manlief weer terug naar het ziekenhuis. Eigenlijk was het veel te kort, maar dat hij een poos thuis was is een stap vooruit, dus lieten we manlief met pijn in ons hart, maar met een positief gevoel, achter in het ziekenhuis. Want hij is nu toch weer een stapje dichter bij thuis zijn.

52.10 Droomdeken en tranen.....

Vanavond samen met de schatjes "Ik hou van Holland" gekeken. Tradities moeten in ere gehouden worden, ook al is het dagelijkse leven nu anders dan normaal. Daarna het Wandelmannetje en dochterlief naar bed gebracht. Nog een kus en een knuffel, een praatje, instoppen, toch nog een knuffel, nog een keer instoppen en op de overloop nog drie keer weltrusten roepen, gevolgd door een "I luv you!".

Weer beneden gekomen, bedenk ik me dat het zaterdag is en dus tijd voor een nieuwe 52-publicatie. Eerst nog even zappen, op zoek naar iets dat werkt als je foto's opslaat, en uiteindelijk terecht gekomen op Ned 1, Lee Towers. Muziek doet het altijd goed.

Terwijl ik de SD-kaart in de computer stop, begint Lee te zingen. "When you walk trough a storm, hold your head up high and don't be afraid of the dark". Nog voor het lied echt tot mij doordringt, lopen de tranen over mijn wangen. Tja, het stormt hier wel op het moment..... Ik slik, slik nog een keer en vergeet mijn foto's te kopiëren. "You never walk alo-one. You never walk alone!"

Nee, alleen hoef ik het zeker niet te doen. Gelukkig maar. Ik laat de tranen nog maar even stromen. Ben ik dat ook maar weer kwijt en ondertussen denk ik aan al die mensen die mij en de kinderen, op welke manier dan ook, bijstaan. En waarschijnlijk ben ik er ook nog een paar vergeten.......

O ja, ik begon aan dit bericht, omdat ik een 52 wilde plaatsen. Eerst de titel maar even aanpassen en dan weer verder. Foto's op de juiste plek opgeslagen en dan nu de droomdeken. En dat is niet zomaar een droomdeken. Deze is voor manlief.

Donderdagavond begonnen met het snijden van de stof. Het moet een deken worden volgens de versneden nine-patch. Dus vierkantjes snijden.

Om een deken te maken op het formaat van manlief heb ik 40 blokken nodig. Dus ik heb 9 x 40 vierkanten van 10 bij 10 centimeter gesneden. Tussen de bedrijven door heb ik vrijdag en vandaag al 17 blokken in elkaar gezet. Dus ik ben bijna op de helft.

Nou ja, de helft. Na het naaien van deze blokken worden ze weer gesneden en aan elkaar gezet en dan moeten de dan onstane 40 blokken weer aan elkaar gezet worden om de top te maken. Dan nog rijgen en doorquilten en afwerken. Dus nog even aanpoten, want eigenlijk wil ik de deken geven als hij nog in het ziekenhuis ligt.

Gelukkig is dit werk pure ontspanning voor mij. Heerlijk de kleine vierkanten aan elkaar racen met behulp van de naaimachine. Morgen hoop ik weer verder te gaan. Enne, niets tegen manlief zeggen hè! Zelfs niet dat ik een verrassing voor hem heb. Ik wil hem zelf verrassen.....

Een nieuw ritme

Zo langzaam aan wennen we aan de nieuwe situatie. Geen man/vader thuis, dus we moeten het met zijn drietjes rooien. Dat vergt van ons allemaal wat aanpassing.

Het Wandelmannetje pakt het tot nu toe het makkelijkst op. Hij mist zijn vader, natuurlijk. Hij mist hem tijdens Studio Sport, tijdens de voetbaltraining, tijdens de wedstrijden, om sterke verhalen te vertellen en tijdens "Ik hou van Holland" omdat ze beiden nogal last hebben van competitiedrang. En zijn zusje en moeder doen minder fanatiek mee, dus ......
Maar zijn opa, mijn allerliefste pap, neemt de honneurs waar tijdens de voetbaltraining en de wedstrijden, Studio Sport kijkt hij nu niet, want dan leest hij de uitslagen de volgende dag wel in de krant en dan doet hij ondertussen wel iets met zijn zusje en/of moeder. Als hij echt iets met zijn vader wil delen, belt hij hem wel op. En ondertussen heeft hij op school van alles te doen en kan hij zijn verhaal kwijt, want de juffen en zijn klasgenoten vragen elke dag wel hoe het gaat, met hem en met zijn vader. En ja, ik weet dat er in de toekomst nog van alles kan komen, maar daar ga ik me nu geen zorgen om maken. Het Wandelmannetje maakt het nu goed. Al eerder hebben wij geconcludeerd dat hij op zijn vader lijkt en ook nu laat hij dat blijken door zijn pragmatische houding. De situatie is nu eenmaal zo, dus moet ik er maar het beste van maken.

Dochterlief heeft het veel moeilijker. Ze is sowieso een kind dat eerder het glas halfleeg dan halfvol heeft, met daaraan gekoppeld een bovenmatige intelligentie en een antenne voor alles wat eigenlijk niet voor haar bedoeld is. Tja, dan ga je tobben..... En als dan je vader wordt opgenomen in het ziekenhuis en je moeder belandt op de bank met een longontsteking en 40 graden koorts, dan besef je als 9-jarige hoe kwetsbaar je veilige haven is. En dus ga je dwars liggen. En wie is dan het slachtoffer..... Precies je allerliefste moeder, want die is in de buurt.
En dus heb ik al heel wat 9-jarige ellende over me heen gehad. Maar gelukkig is dit meisje dan zo slim, dat ze zelf vraagt om hulp. Vorig schooljaar heeft ze het aardig voor haar kiezen gehad en hebben manlief en ik de hulp ingeroepen van een orthopedagoog en nu vroeg dochterlief zelf of ze weer naar de orthopedagoog mocht, omdat ze, zoals ze zelf zei, zo lelijk doet, terwijl ze dat helemaal niet wil. Komende week staat een afspraak gepland en alleen dat geeft dochterlief alweer wat vertrouwen om door te gaan.

En dan ikzelf. Hoe gaat het nu eigenlijk met mij. Lichamelijk gezien merk ik duidelijk vooruitgang. Ik ben minder snel moe, de hoestbuien worden steeds minder en mijn energie neemt over de hele linie toe. Geestelijk is het allemaal wat moeilijker. Naast de zorgen om manlief, die gelukkig elke dag een miniem stapje vooruit gaat, zijn er natuurlijk de zorgen om de kinderen. Hoe komen ze hier door. Moet ik me nu meer zorgen maken om het Wandelmannetje of om dochterlief. En hoe gaat het over een maand met ze en over een half jaar. En hoe moet het met een vent(je) van 11, die op de rand van de puberteit zo'n situatie meemaakt..... Tob, tob, tob.

En dan heb ik nog niet eens aan mezelf gedacht. Tot nu toe kan ik het allemaal nog aan. Maar de dagelijkse planning vraagt natuurlijk wel wat. Hoe combineer ik het dagelijkse ziekenhuisbezoek met de trainingen van de kinderen? En hoe laat moeten we dan eten? En hoe zorg ik ervoor dat we niet elke dag snel, vet, makkelijk en ongezond eten??? Heeft manlief nog voldoende schoon ondergoed en schone sokken? O ja, wanneer moet ik die bestelde korte broek ophalen? En wanneer kunnen we een gesprek met de behandelend arts plannen? Enne, ik moet hoog nodig de school van de kinderen weer op de hoogte brengen van de situatie. En, en, en..... De paar uur die ik op dit moment werk zijn pure ontspanning. Geen ziekenhuis, geen planning, geen boodschappen, geen.......

Met dank aan al die fantastische mensen in mijn omgeving red ik het. De moeder van een vriendinnetje die belt en zegt: "Jij staat in het rooster om de meiden op te halen van de hockeytraining, maar zal ik ze even ophalen, dan kan jij naar het ziekenhuis." Mijn allerliefste paps die de trainingen en de begeleiding van de wedstrijden van zoonlief overneemt, zodat het Wandelmannetje en zijn teamgenoten in de running blijven voor het kampioenschap. En dan belt hij ook na afloop van elke wedstrijd manlief om verslag uit te brengen. En daarnaast vangt hij regelmatig beide schatjes op. Om een broodje te eten tussen de middag, om ze naar bed te brengen, als ik naar het ziekenhuis ben, om ze ergens heen te brengen of om mij de tijd te geven om een wandeling te maken. En dan is er mams, die een boodschap voor me doet, of drie of tien of...... Die naar ons huis spoed als dochterlief belt dat ze misselijk is en moet overgeven als ik iets verder van huis ben. Mijn schoonzus die eens per week komt schoonmaken, omdat ik daar gewoonweg niet aan toe kom. En dan de collega's die een deel van mijn lessen overnemen en die zeggen: "Maak je nu maar niet te druk, ik red het wel. Zorg jij nu maar dat thuis alles draait, dan zorg ik dat jouw lessen draaien."

En dus hebben we nu een nieuw ritme. Het is niet het ritme waar we ons het prettigst bij voelen, maar het is wel een ritme waar we een poos mee kunnen leven. En als manlief dan straks thuis komt, zullen we weer een nieuw ritme moeten zoeken. Maar zolang manlief vooruit gaat, kunnen wij dat wel aan.

52.8 en 52.9

Tja, en nu loop ik een week achter met het 52-project. Tenminste hier op mijn blog. In het echie niet, want zowel deze week als vorige week ben ik in de weer geweest. Vorige week had ik zelfs al foto's gemaakt, het ontbrak mij simpelweg aan energie om de computer op te starten. Maar wat ik heb gemaakt?

Het begon met een oude spijkerbroek. Daar knipte ik de pijpen vanaf. Een deel van een pijp gebruikte ik om een bodem te maken.

En daarna vergat ik om foto's te maken. Maar het eindresultaat is een gevoerde schoudertas, met rits en extra vakjes.

Een vakje voor mijn portemonnee bijvoorbeeld.

En voor mijn mobiel.

Omdat ik de pijpen al voor de bodem van de tas en de bodem van de voering had gebruikt, kwam ik stof te kort voor de schouderband. Maar in de kast vond ik nog een restje roze met witte stippen, dus ook dat probleem was daarmee opgelost.

Ik wil nog wat versiering aan de lusjes hangen, maar daar heb ik nog niets leuks voor gevonden. Ondertussen ben ik toch wel tevreden over het (voorlopige) eindresultaat.

Deze week kwam ik niet echt toe aan ingewikkelde dingen, maar gelukkig had ik nog haakwerk liggen. En dus ben ik deze week verder gegaan met het haken met Zpaghetti.

De hoes moet 55x55 cm worden, dus  nog zo'n 15 cm te gaan en dan is er één helft van de kussenhoes af.

Hoe onze wereld op zijn kop stond...

Na een heftige week, waarin de wereld zowel stil als op zijn kop heeft gestaan, is er nu eindelijk een beetje rust. Afgelopen maandag is manlief opgenomen in het ziekenhuis, omdat het gewoon echt niet langer meer ging thuis. Hij kon nauwelijks meer lopen, werd steeds vergeetachtiger en was ongelofelijk snel moe.

Dinsdag is er middels een ruggenprik hersenvocht afgenomen en daaruit bleek een ontsteking in de hersenen. Hoewel toen nog niet duidelijk was om wat voor soort ontsteking het ging, is hij wel direct aan een infuus gelegd met verschillende soorten antibiotica.

Dinsdag tegen de avond ging het helemaal mis en kon hij weer niet uit zijn woorden komen. Sprak niet bestaande woorden of woorden die op dat moment nergens op sloegen. Dat heeft zich woensdag voortgezet en manlief weet zelf niets meer van woensdag, die hele dag is hij kwijt. Hij is overgebracht naar een andere afdeling en er is opnieuw bloed afgenomen en weet ik veel wat allemaal niet meer.

Zelf was ik geveld door een longontsteking, dus ik kon ook niet naar het ziekenhuis toe. Toen ik me woensdag wat beter voelde heb ik de afdeling gebeld en kreeg ik nadere uitleg, maar veel konden ze me op dat moment nog niet vertellen.

Donderdagmorgen leek manlief weer een beetje op te krabbelen en ook de neuroloog belde me om dat aan te geven. Vanmorgen hebben we een gesprek gehad met de neuroloog waarin we alles rustig besproken hebben en eindelijk hebben gehoord wat er aan de hand is. Hij heeft een hersenvliesontsteking. En die heeft hij al vanaf april. Het vreemde aan het hele verhaal is, dat er in zijn bloed nooit iets gevonden is dat wees op een ontsteking en nog steeds is zijn bloed in orde. Op de een of andere manier heeft deze ontsteking al die tijd gesluimerd en langzaam maar zeker de boel in zijn hersenen in de war gebracht.

De artsen zijn ook erg verbaasd door het hele verloop en hebben dit nog nooit mee gemaakt. Gelukkig gaat het nu de goede kant op met manlief. Hij komt weer uit zijn woorden (als hij rustig aan doet) en is weer een stuk helderder. We hebben nog een hele lange weg te gaan, maar volgens de neuroloog is de kans op volledige genezing erg groot!!!!!!!!! Volgende week wordt er gestart met fysiotherapie en de verwachting is dat hij over een week of twee naar huis mag.

Na de blijdschap van vanmorgen over het feit dat er eindelijk een diagnose is en dat de vooruitzichten ook nog eens gunstig zijn, komt nu langzaam het besef dat we echt erg dicht langs het randje van de afgrond zijn gelopen. Omdat manlief al aan de antibiotica lag en die dus woensdag in de loop van de dag aansloeg, krabbelde hij al snel weer op. Als dat niet het geval was geweest, dan was hij er zeker niet zonder kleerscheuren afgekomen. Gelukkig was hij al op de goede plek, met de juiste medicijnen en kunnen we dit scenario afsluiten.

Zekerheden zijn er nu natuurlijk ook nog niet, maar als de artsen al durven uitspreken dat ze erg optimistisch zijn over volledig herstel, dan zijn wij ook optimistisch.