Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 29 juni 2011

Druk(kend)

Het zwembad staat weer in de tuin. En voordat het zover was moesten dochterlief en het Wandelmannetje het bad schoonmaken. Dat vonden ze geen probleem, want het was warm en er was water....

Helaas heb ik de afgelopen dagen lange dagen gemaakt op het werk. Dus voor mij weinig vertier. Manlief daarentegen zit al enkele weken thuis. Zijn ongedefinieerde blessure is gedefinieerd. Hij heeft het syndroom van piriformis en is dus zeer beperkt in zijn doen en laten. Gelukkig gaat het (te) langzaam beter.

Dat betekent wel dat al enkele weken het grootste deel van het huishouden op mijn schouders rust. En dat breekt langzaam op. Het bloggen blijft dus een beetje achter. Ook heb ik daardoor weinig tijd om te wandelen.

Aan de andere kant is manlief ondertussen erg uitgerust en hij mag sinds een aantal dagen elke dag een stukje fietsen. En dat doen we samen. Voor ons allebei een stukje ontspanning. Ik laat alle stress en drukte van mij afwaaien en hij ziet iets anders dan het kleine wereldje dat thuis blijven met zich meebrengt. Dus we zien het positieve van de situatie maar weer in. C'est la vie!!!!!

vrijdag 24 juni 2011

De moestuin

Dochterlief heeft de laatste tijd een beetje verzaakt met betrekking tot de moestuin, maar gelukkig is opa dan zo lief om de boel een beetje bij te houden. Maar vandaag ging dochterlief weer vol overgave aan het werk in de moestuin. Alle plantjes werden geïnspecteerd en de schoffel werd ter hand genomen.


 Sla

 Bietjes


 Tomaten

Aardbeien



En de conclusie is dat de tuin er goed bij staat.

zaterdag 11 juni 2011

Kippenloop Katwijk

Vrijdagmiddag vertrokken we voor een rit van zo'n uur of 2 richting Katwijk. Ergens in de buurt hadden we een huisje gehuurd, zodat we zaterdagmorgen op tijd konden vertrekken voor de Kippenloop. Deze sponsortocht, waarvan de opbrengst ten goede komt aan het KWF en KIKA, stond alle lange tijd op ons wandelverlanglijstje. Mede omdat de wieg van Wandelmams en mij daar in de buurt heeft gestaan.

Helaas kon manlief niet mee, vanwege een vervelende, nog niet gedefinieerde blessure, dus ik vertrok met 2 kindertjes op de achterbank, terwijl manlief ons uitzwaaide. Wandelmams en paps waren ons al voorgegaan, dus toen we ter plaatse kwamen, konden we zo het huisje in. We kletsten bij, aten en gingen op tijd naar bed.

Zaterdagmorgen 7 uur ging de wekker. Pfoeh, weer vroeg op staan. Voorzichtig maakte ik het Wandelmannetje en Wandelmams wakker. We aten, kleedden ons aan, pakten de box met sponsorgeld, namen de tassen mee en stapten in de auto. In Katwijk aangekomen, stonden we in de rij voor de parkeerplaats. Helaas was de parkeerplaats vol en verwees de verkeersregelaar ons naar de naastgelegen woonwijk. In de woonwijk stikte het van de wandelaars en in een lange rij reden de auto's naar een parkeerterreintje. En in een nog langere rij liepen de wandelaars weer naar de doorgaande weg en sloten we aan bij de meute wandelaars die daar al liep.


Ineens staan we bovenaan een strandopgang en onderaan die strandopgang staat de eerste controlepost. Uhhhhh, wij hebben nog geen start gezien en lopen nog met ons sponsorgeld rond. We laten ons kaartje knippen, nemen een bakkie en een krentenbol en proberen iemand van de organisatie te vinden, maar het is zo druk daar, dat we uiteindelijk maar besluiten om door te lopen.

En dus gaan we het strand op. Op naar Wassenaar. Het waait en het dreigt te gaan regenen, maar het blijft nog steeds droog. Tenminste vanuit de hemel, de atmosfeer is vochtig. De zee is fantastisch met zijn rollende golven en vele kleuren grauwgrijs, grauwblauw en grauwgroen. We weten dat er digitale bekenden van ons aanwezig zijn, waarvan we sommige in het echie hebben ontmoet, en je gelooft het niet, maar op het strand komen we één van die bekenden tegen. We hebben veel bij te praten en hoewel het strand steeds muller wordt, vliegt de tijd voorbij en voor we het door hebben gaan we strand alweer af. Bovenaan de strandopgang staat een stand van het KWF en daar duiken we in, want we willen het extra gewicht wel kwijt. De mevrouw van het KWF verwelkomt ons zeer hartelijk en vol trots geeft het Wandelmannetje de sponsorbox en het sponsorformulier af. Hij heeft 107,32 euro opgehaald. De mevrouw van het KWF vraagt hem of hij weet wat de ziekte kanker is en of hij iemand kent die die akelige ziekte heeft. Zijn antwoord roert Wandelmams en mij tot tranen.

"Ik ken niemand met die ziekte, maar mijn oma, die ik nooit gekend heb, is dood gegaan aan kanker. En ik kan haar niet meer helpen, maar met dit geld kan ik wel andere mensen met kanker helpen, zodat die niet meer dood gaan."

Hij krijgt van de mevrouw van het KWF een dikke knuffel, zij belooft goed voor het geld te zorgen en zegt trots te zijn op ons mannetje. Vol vetrouwen gaan we verder voor de volgend 15 kilometer.


Vanaf het strand gaan we de duinen in. Ondertussen is de dreigende regen verdwenen, want het regent. Nog niet zo hard, dus we laten de regenjas nog even voor wat het is, maar lekker is anders.




Door de duinen trekken we naar het Panbos. En in het Panbos breekt de hemel open. Binnen 2 minuten zijn we kleddernat. Gelukkig zijn we snel bij de kippenpootpost. En een fles zuivel en een warme kippenpoot geven ons weer energie. Langs de doorgaande weg, langs de oude barakken van vliegveld Valkenburg, lopen we terug richting Katwijk. We besluiten om toch maar een poncho aan te doen. Helpt het niet meer tegen de regen, dan geeft het in ieder geval warmte. Wandelmams heeft geen regenkleding en baalt als een stekker.


Al snel komen we bij de laatste rust en daar hebben ze soep. Helaas voor Wandelmams is het kippensoep, zij houdt niet van kip. Het Wandelmannetje eet met veel genoegen ook de soep van Wandelmams op en met alledrie een krentenbol in de hand gaan we op weg voor de laatste paar kilometer.


Op de boulevard worden we ontvangen met muziek, krijgen we onze medaille en halen we kibbeling en haring. De haring bewaren we voor paps, maar de kibbeling eten we met veel plezier. Als beloning voor onszelf (en in de hoop het weer warm te krijgen) kopen we een Kippenloopshirt.

Helaas voor ons is de pendelbus vol als wij aankomen. We besluiten om dan maar te gaan lopen richting auto. Maar we hebben het zo ongelooflijk CAUT!!!! Dus we besluiten om de boulevard te verlaten richting winkels om iets warms aan te schaffen. We vinden in één van de winkels voor ons drieën een fleecevest en doen ter plekke een droog (kippnloop)shirt en het fleecevest aan.

Eindelijk hebben we het weer warm en op ons gemak lopen we naar de auto. In de auto doen we de natte wandelschoenen uit, want ander schoeisel hebben we wel meegenomen.

Helaas werkte het weer erg tegen, maar de Kippenloop is een fantastische tocht, goed verzorgd en georganiseerd en we zullen in de toekomst zeker weer een keer van de partij zijn.

donderdag 9 juni 2011

Avond4daagse

We liepen de Avond4daagse, Wandelmams, het Wandelmannetje en ik. Het Wandelmannetje wilde niet meer met school mee. "Want mam, 10 kilometer doe ik met de vingers in mijn neus en ze lopen zo langzaam." Dus ging hij met zijn oma en moeder mee om elke avond 15 kilometer te lopen. Dochterlief ging aan de wandel met school voor 5 kilometer per avond.

De eerste avond vertrokken we tegelijk met de 10 kilometer-groepen en dat viel niet mee. We probeerden ze in te halen, maar dat is een zware opgave, want als er een gat ontstaat in een groep, dan wordt er ineens weer gehold en loop je weer aan het einde van de groep. En toen we de 10 kilometer groepen voorbij waren, kwamen we tussen de 5 kilometer groepen. Leuk daaraan was dat we dochterlief, neefje M. en nichtje N. passeerden en dus uitbundig werden begroet. Eén van de meesters riep nog gekscherend dat het Wandelmannetje een uitslover was, maar de lach op zijn gezicht sprak dat gelukkig tegen. Bij terugkomst hoorden we dat we de volgende dag een kwartier eerder mochten starten en dat vonden we geen probleem.

Dag 2 had het Wandelmannetje het op zijn heupen. Hij liep en liep en liep en voor we het door hadden was hij ver op ons voor. De vrijwilligers en EHBO'ers op de route kenden hem intussen en dus werd hij goed in de gaten gehouden. Na verloop van tijd keek hij om en besloot hij uiteindelijk om maar eens op ons te wachten.




Gedrieën liepen we door. En het leukste van deze avond was wel dat we, toen we het viaduct over liepen, onder ons de 10 kilometer groepen wandelden. En onderaan het het viaduct bleek dat we deze groepen tegemoet liepen en kwamen we de klasgenoten van het Wandelmannetje tegen. Over en weer werd er geroepen en gezwaaid.


Ondertussen moest ik ongelooflijk nodig plassen en hoewel ik geen moeite heb met wild plassen als de nood heel hoog is, moet dat wel op een enigszins beschut plekje gebeuren. En die kwamen we niet tegen. Dus bleef ik lopen met hoge nood. Eindelijk, eindelijk vond ik een plekje waar ik redelijk beschut mijn gang kon gaan. Het Wandelmannetje was solidair en Wandelmams..............


Opgelucht liepen we verder. Het einde was in zicht en tot groot plezier van het Wandelmannetje waren we deze avond nog voor zijn klasgenoten binnen. En natuurlijk hebben we even op ze gewacht.

Dag 3 begonnen we weer iets eerder. Dit vonden wij de minst leuke avond. De route ging veelvuldig over zandpaden en later ook nog over een zeer vervelend klinkerpad. Maar wij zijn bikkels, dus liepen we zonder mopperen (toch, Wandelmams) door. Het laatste stuk ging weer over asfalt en door de stad, dus dat ging weer een stuk makkelijker.



De laatste dag bracht ons een verkorte route, zodat we de feestelijke intocht ook konden meemaken. En feestelijk was het, vooral voor het Wandelmannetje. Van diverse ouders van klasgenoten kreeg hij iets extra's want zijn prestatie werd hogelijk gewaardeerd. Zeker omdat 's middags het twee-wekelijks nieuwsbericht van de school was verspreid, waarin het Wandelmannetje vroeg om een sponsorbijdrage voor de Kippenloop. Die staat namelijk voor zaterdag op het programma.



Thuis gekomen vertelde dochterlief dat ze volgend jaar niet meer met school mee wil. Ze was zo moe van het langzame lopen. "Volgend jaar ga ik met jullie mee. En dan wil ik ook zo'n shirt!!!!"

Staat genoteerd!!!!

dinsdag 7 juni 2011

Elf

Elf jaar geleden is het. Elf jaar alweer dat er een klein kereltje in ons leven kwam, die ons vader en moeder maakte. We gingen een nieuwe weg bewandelen, samen met dat hummeltje.

En het werd een mooie weg, maar wel één met veel diepe dalen. Want wat was het toch, waardoor je regelmatig buiten de boot viel. Hoe kwam het toch dat alle jongetjes uit de klas naar dat kinderfeestje gingen en ik met jou aan de hand naar huis liep. Jij hardop huilend en ik van binnen nog harder huilend. Want dat deed dat zeer. Jouw kind wordt niet aardig genoeg gevonden.

Natuurlijk zagen wij ook wel dat er iets was, wat jou belemmerde, maar wij zagen ook die andere kant. Dat vreselijk lieve, sociale ventje, die graag wil helpen en die zo heerlijk gezellig kan kletsen, die zijn zusje troost als ze verdrietig is, die heel goed zorgt voor ons poezenbeest en die zich enorm kan verdiepen in de dingen die hem interesseren.

En dus zochten we hulp. Via consultatiebureau, orthopedagoog, VTO-team en ergotherapie leerde je een heleboel bij. Maar wat er nu precies aan de hand was....... Eindelijk, eindelijk werd het duidelijk. Toch ADHD. En toen begon de ellende opnieuw. Want zoveel mensen vonden het maar onzin, ADHD is een modeverschijnsel, en wisten wel hoe ze jou aan moesten pakken. Een kwestie van harder straffen of beter opvoeden of een dieet of juist niet of gewoon een flinke hoeveelheid medicijnen of therapie of speciaal onderwijs of, acht noem maar op.

Gelukkig kenden wij jou goed genoeg om tot een goede oplossing te komen. En toen ging het bergopwaarts. Extra hulp op school bij het leren, extra hulp om inzicht te krijgen in sociale gebeurtenissen en hoe te reageren op bepaalde situaties. En het ging steeds beter. Ineens kwamen er uitnodigingen voor kinderfeestjes. Het voetballen hielp je op weg, want dat kan je best goed en je schoolresultaten schoten omhoog.

En nu, nu ben je elf. En wij zijn zo ongelofelijk trots op je. Natuurlijk heb je hulp gehad, maar je hebt uiteindelijk zelf die stappen moeten zetten. En je hebt er zo hard voor geknokt om te komen tot wat je nu bent.

En wat ben je nu. Sociaal, sportief, gek op spelletjes, chaotisch, gezellig, geïntereseerd in alles wat leeft en groeit, beginnend puber, niet groot en niet klein. Maar vooral ben je wie je bent. En dat is goed.

Lieve kerel wij wensen jou toe dat je net zo lekker in je vel blijft zitten als nu en dat je net zo veel plezier in het leven blijft houden. Luv you!!!!!

zaterdag 4 juni 2011

Nacht van Steenwijk

Er heerste een heerlijke, gespannen, verwachtingsvolle sfeer zo rond half 10 bij de kantine van vv Steenwijk. We (Wandelmams en ik) kwamen een bekende tegen en zochten naar digitale vriendjes van de diverse wandelfora die we bezoeken. Maar hoewel er niet zoveel mensen waren, zagen we zo op het eerste gezicht geen digitale bekenden. Iedereen trok zijn reflecterende vest aan en om 10 uur gingen we van start.



Wandelmams en ik hebben 2 van de 4 lussen gelopen. Een heerlijke tocht in een warme nacht. Helaas ben ik na een kilometer of 8 gevallen. Ondanks de hulp van 2 zaklampen stapte ik op een donker grindpad op een dikke kiezel. Zwik, wiebel en toen BOEM!!!!! Languit..... Zere handen en een zere knie met flinke schaafwonden. Tenminste, zover we konden zien bij het licht van de zaklampen.

Bij de tweede rustpost zijn de plekken schoongemaakt en na verloop van tijd nam het gloeien van de schaafwonden af. Na een korte rust in de kantine van vv Steenwijk, waarin we een kopje soep en 2 broodjes aten, gingen we vol goede moed op weg voor lus 2. Ondertussen liepen we wel in de achterhoede, er liep nog één meneer achter ons. Maar daar zijn we wel aan gewend, ons tempo is nu eenmaal lager dan de gemiddelde Kennedymars-loper.

Omdat de route richting "ons dorp" ging, vroegen we ons af hoe het verder zou gaan. We kunnen daar rechts, maar we kunnen daar ook links en dan rechts, en dan zo of zo........ en o, we kunnen natuurlijk ook nog........ De eerste rust in de tweede lus bracht ons dichter bij ons bed dan bij de auto, dus de verleiding van het bed lag op loer, maar natuurlijk gingen we door. Het mooiste stuk moest nog komen, Giethoorn bij het ochtendgloren. Langzaam werd het licht, de zaklampen gingen in de tas en we zagen Giethoorn steeds dichterbij komen.


De route stuurde ons Giethoorn-Noord door en die verrekte hoge bruggen deden best wel Auw-Zeer aan de benen. Maar dat pad is ook zo ongelooflijk mooi, grachten, mooie huizen en doorkijkjes naar het achtergelegen meer. Zeker bij de opkomende zon gaf dit prachtige beelden. Ook troffen we aantal pachtige runderen aan, die zich waarschijnlijk afvroegen, wat al die idioten nou deden, die middenin de nacht langskwamen.


Wandelmams vroeg zich nog even af wat ze hier nu deed en bedacht dat ze ook de bus wel kon nemen, maar ja, platteland, dus de eerste bus in het Hemelvaartweekend rijdt ergens tegen 9 uur, dus doorlopen was uiteindelijk toch sneller dan wachten op de bus.



Na de tocht door Giethoorn-Noord kwamen we vrij vlot bij de tweede rust. Hier brandde een vuurtje, kregen we een warme bakkie (koffie en bouillon) en gaven we de voetjes even rust. De hekkensluiter had zich ondertussen bij ons aangesloten en tegelijk vertrokken we weer.



Al snel liepen wij als hekkensluiter. Mijn knie begon op te spelen en ik merkte dat Wandelmams moest inhouden. Mijn tempo ging omlaag. Ik voelde mijn knie dik worden. Na een korte inspectie bleek er een dikke blauwe plek te ontstaan, met daaronder vocht. Ook nu was er sprake van Auw-Zeer. Bij elke stap dreunde het door in mijn knie, maar met nog maar 5 kilometer te gaan wilde ik niet opgeven.

Het tempo ging steeds verder omlaag en even overwoog ik om de EHBO te bellen om mij op te halen. Maar dat was toch mijn eer te na. Na ruim anderhalf uur gedaan te hebben over de laatste krappe 6 kilometer kwamen we weer bij vv Steenwijk. En natuurlijk moesten we die verrekte trap weer op. In de kantine gevraagd naar de EHBO, zodat mijn knie gekoeld kon worden. Uiteindelijk heb ik 20 minuten gezeten met een coldpack op mijn knie.



Om 8 uur was ik thuis, nadat ik 2 minuten eerder Wandelmams thuis had afgezet. Het Wandelmannetje en dochterlief werden net wakker en nadat ik had gedoucht en de schatjes een kus had gegeven dook ik mijn bed in. Trusten!!!!

Gelukkig viel het met mijn knie wel weer mee toen ik wakker werd (om half 4 vanmiddag). Er zit een keurige blauwe plek en nog een beetje vocht.

Maar na de St. Christoffelmars van afgelopen donderdag en de 40 kilometer van afgelopen nacht hebben Wandelmams en ik volop vertrouwen in een goede afloop van de N4D.

donderdag 2 juni 2011

Sint Christoffelmars Steenwijkerwold

De maand mei bracht ons weinig tijd om kilometers te maken, dus moet het nu maar weer eens gaan gebeuren. En met twee "thuiswedstrijden" in het verschiet, valt er niet te ontkomen aan de hoognodige kilometers. Gelukkig hebben we er weer zin in.

Omdat het Wandelmannetje deze dag een voetbaltoernooi heeft, starten Wandelmams en ik met z'n tweeën. We gaan voor de 35 kilometer. Om half 8 parkeren we op een weiland tegenover de feesttent in Steenwijkerwold. Het is dan een komen en gaan van wandelaars. We schrijven ons in, houden een sanitaire stop en krijgen commentaar op onze shirts. "Hé, jullie waren ook in Dwingeloo." En: "Hebben jullie die shirts zelf laten bedrukken of is dat van een vereniging?"

Nou we hebben onze shirts zelf laten bedrukken. En we gaan, naast onze polo's, die vrij dik zijn, ook "gewone"shirts bestellen, zodat we herkenbaar blijven. En nu willen jullie, voor zover nog niet bekend, weten wat er op onze shirts staat. Dus hierbij een oudere foto van het Wandelmannetje en mij met de tekst op onze shirts.

We vertrokken om kwart voor 8. De zon scheen volop en de temperatuur bleef stijgen. Na een stuk asfalt werden we een grasbaan opgestuurd. Gelukkig was die niet zo lang en kwamen we al vrij snel weer op een fietspad. Langs het fietspad zat een reiger met een vis in zijn snavel, maar net toen ik foto maakte vloog hij weg. Ook een mooi gezicht, maar ik had hem liever met die vis in zijn snavel vastgelegd.


We gingen vol goede moed verder over het fietspad. Ondertussen waren we ruim 6 kilometer op weg en het werd steeds warmer. Na het fietspad volgde een stuk ruig pad langs een visvijver om vervolgens weer op asfalt uit te komen. Deze weg liep langs het water en al spoedig zagen een aantal prachtige jachten liggen langs de oever. Dit was zeker geen verkeerde plek om een deel van je vakantie door te brengen.


Helaas voor ons ging vervolgens de brug omhoog toen we het water moesten oversteken. Maar we waren nog aan het begin van onze wandeling, dus de spieren konden er prima omgaan. Na de brug was het nog een klein stukje naar de eerste rust. Daar was het een drukte van belang, dus sloten we ons aan bij een echtpaar dat al aan een tafeltje zat. Zij hadden shirts aan van de MESA, een Belgische tocht, en via die shirts kwamen we in gesprek over de Vierdaagse van de IJzer. Een vierdaagse die bij ons in de planning is opgenomen en die zij al eens gelopen hebben. Ook houden zij een blog bij en dus kreeg ik een kaartje met alle gegevens. Klik hier voor hun blog. Altijd leuk om ook verhalen van andere wandelaars te lezen.

Zij vertrokken weer en wij haalden nog een tweede bakkie. Ondertussen was het zo warm, dat wij besloten om onze blauwe shirts maar uit te doen. Te warm. Op het terras was ondertussen een luiddruchtig herengezelschap neer gestreken. Ze heettten allemaal Hans, behalve Henk, die werd Geurt genoemd. Oftewel het onzingehalte was zeer hoog. We luisterden nog even naar de heren, maar vertrokken toen alweer snel. Net na de rust volgde weer een stuk onverhard, maar dat duurde gelukkig (voor ons) niet al te lang. Wij zijn meer van het asfalt, maar er zat wel een heel mooi stukje tussen, want we staken dwars over op een maisveld, waar zelfs bij het zaaien rekeing was gehouden met "overstekend wild" dat niet in het dierenrijk thuishoort.

Er was een "beperkte" rust bij 20 kilometer en een uitgebreidere bij 22 kilometer, maar wij besloten voor de eerste te gaan. Deze was bij een ijsbaan. En hoewel de temperatuur ondertussen was opgelopen tot ruim boven de 25 graden, vond men het toch nodig om ons te laten weten dat er niet geschaatst kon worden. Gelukkig hadden wij de schaatsen thuis gelaten........


Net na de rust troffen wij een jongedame die het spoor even bijster was en samen trokken wij verder. Voornamelijk over asfalt en soms een stukje bos. Deze jongedame ging op voor haar eerste N4D en al snel waren we volop in gesprek, want wij zijn enthousiaste N4D-deelnemers. Uiteindelijk kwamen we terecht bij het theehuis in Tuk, waar de bediening heel vriendelijk, maar verre van efficient was, zodat wij, met 2 wachtenden voor ons, zeker 10 minuten in de rij stonden. Maar de thee was vers en heet en we zaten heerlijk buiten in de schaduw, dus dat maakte een hoop goed. Na een sanitaire stop gingen we gedrieën weer verder. Volgens de routebeschrijving hadden we er 30 kilometer opzitten en volgens de GPS ook. Op papier was de route 36 kilometer, met de mogelijkheid om in te korten tot 34, dus nog een goed uur lopen tot de finish.


En inderdaad kwamen we na een kilometer of 4 weer op de doorgaande weg richting Steenwijkerwold. Omdat wij de weg daar kennen gingen wij ervanuit dat we rechtstreeks terug zouden lopen naar de starttent, maar niets was minder waar. We gingen nog een ommetje maken. Ook zagen we al pijlen op de weg staan waarvan wij dachten dat die waren voor de nacht van Steenwijk, die van 3 op 4 juni gelopen wordt. Of dit klopt daar komen we morgen achter.



Na een blik op de watertoren van Steenwijkerwold werden we verder gestuurd. We gingen een rondje buitenom maken. En ondertussen waren we het wel zat. Volgens de GPS zaten we al 34 kilometer, maar Steenwijkerwold was nog niet te zien. Even later kwamen we het bordje tegen waar de verkorte route op stond aangegevn, maar dat was onze eer te na. Alledrie wilden we  de gehele route lopen. En dus zuchtten we een keer flink en zetten door. Eindelijk, eindelijk kwam de feesttent in zicht. Daar kregen we een prachtige medaille. We lieten de GPS zien, waarop toch ruim 38 kilometer stond. Volgens één van de aanwezige heren lag dat aan Garmin, want dat is werkelijk een waardeloze GPS, altijd verkeerde afstanden. Tja, dat kan. Maar in aanmerking genomen dat wij vanaf het theehuis Tuk toch een anderhalf uur onderweg zijn geweest, ben ik toch van mening dat dat laatste stuk langer was dan 6 kilometer. Maar het is een prachtige tocht, goed gepijld, goed verdeelde rusten en een goede voorbereiding voor de N4D door het vele asfalt. Hij staat zeker weer op de agenda voor volgend jaar.

woensdag 1 juni 2011

Joepie!!!

Eindelijk, eindelijk, kan ik weer foto's plaatsen. En ik heb nu dus bij een aantal "oude" berichten foto's geplaatst. Dus klik hier, hier, hier en hier om de foto's te bekijken.

Veel plezier!!!!!!