52.449 Bu-jo april

Bij mijn bu-jo voor april dacht ik mij er een keer makkelijk vanaf te maken, maar dat viel toch nog een klein beetje tegen. Het tekenen van een kroon is meer werk dan ik dacht. Al was april inderdaad wel veel minder werk om te maken, dan mei, maar om dat te zien moeten jullie nog een maandje wachten. Nu eerst april....

Ik heb nu acuut zin in een oranje-tompouce....

Het zal toch niet.....

Een oud gezegde in onze familie, en misschien ook wel in veel meer families, luidt: "Alles komt in drieën." Als je het feit dat ik ziek ben, rekent als nummer een, dan kwam nummer twee inderdaad vandaag. De sta-op-stoel van Manlief trok scheef toen hij de sta-op-functie wilde gebruiken. En niet een beetje scheef, maar minstens 30 graden scheef.

Nu hadden we eerder deze ochtend al een moer gevonden op  de grond, maar we hadden geen idee waar die vandaan was gekomen. Natuurlijk had ik een controle-rondje gedaan. Bank, niks bijzonders, stoel, niks bijzonders, kachel, niks bijzonders, deuren, niks bijzonders, rolgordijnen, niks bijzonders en zelfs toen de stoel van Manlief scheef trok, zag ik er niks bijzonders aan, maar ik ben dan ook geen sta-op-stoel-expert....

 

Dus belden we de sta-op-stoel-expert en die gaf aan dat de wachttijd voor de  monteur ruim een week bedroeg. Oeps... Toen Manlief aangaf dat hij deze stoel om medische redenen heeft, werd er een ander proces gestart. We moesten eerst foto's sturen van de stoel en van de onderdelen die we op de grond gevonden hadden. Aan de hand van die foto's kreeg  Manlief te horen dat hij de stoel absoluut niet meer mag gebruiken en dat de monteur een paar dagen eerder zou komen dan die eerst opgegeven ruime week.

Nu hebben we nog een andere sta-op-stoel, maar die is eigenlijk net te klein voor Manlief. Deze gebruikt hij 's zomers buiten voor een paar uurtjes, maar niet om de hele dag in te zitten. En dat de hele dag in die stoel zitten, lukt nu ook niet. Zijn lijf trekt dat gewoonweg niet. En dus wisselt Manlief op dit moment stoel en bed af. Het bed kan ook in allerlei standen gezet worden, dus dan krijgt zijn lijf een poosje de juiste ondersteuning, en na verloop van tijd keert Manlief weer terug naar de kamer voor gezelschap en natuurlijk ook omdat de hele dag in bed liggen ook geen feestje is.

En om het feest voor Manlief compleet te maken, begint hij nu ook te snotteren. Dat zal dan wel nummer drie zijn.....

Soms zit het tegen.....

Goede vrijdag was dit jaar iets minder goed, ik kreeg last van keel en begon wat te hoesten. Nu gebeurt dat wel vaker op het moment dat er een aantal vrije dagen volgen, veel docenten zijn de eerste dagen van een vakantie ziek. Meestal blijft het voor mij inderdaad bij wat keelpijn en wat hoesten en kan ik verder prima functioneren, als ik dat maar op mijn gemak doe. Helaas was dat nu niet het geval.

In de loop van zaterdag kreeg ik koorts en die bereikte zondagmorgen, Eerste Paasdag, een hoogtepunt. Dat was balen, want deze dag stond de jaarlijkse wandeling bij Taribush op het programma en de startlocatie bij deze tocht is een van de leukste startlocaties van het land. Ook zouden we 's avonds lekker met zijn vieren gaan eten en ook dat werd hem niet, ik kreeg met moeite een kopje soep weg.

In de loop van Tweede Paasdag verdween de koorts en dinsdagmorgen ging ik dan ook weer aan het werk. In de loop van de dag begon ik weer steeds heftiger te hoesten en ook kreeg ik weer koude rillingen, toch weer koorts? Omdat ik ook een pijnlijke plek onder mijn schouderblad kreeg, besloot ik toch de huisarts maar even te bellen om te vragen of ze mijn longen wilden controleren.

Dat kon vanmorgen. Gelukkig geen longontsteking, maar wel een virusinfectie (op de longen). Ik kreeg het dringende advies van de huisarts om thuis te blijven, zodat mijn lijf energie overhoudt om het virus te bestrijden. Dat was even slikken, ik had mijn lesuren voor later op de dag gewoon in het rooster laten staan, ik hoopte gewoon weer aan de slag te kunnen.

Helaas blijkt nu weer dat ik toch Superwomen niet ben, maar een gewoon mens, die dus ook gewoon ziek kan worden. Omdat ik verwachtte dat ik weer aan het werk zou gaan, heb ik mijn nakijkwerk ook op school laten liggen, dat kan ik dus ook niet doen nu. Nou ja, misschien moet ik het maar zien als een sein of een teken en dus maar even echt een pas op de plaats maken. 

En ach, misschien zit het dan ook wel weer mee, ik heb hobby's genoeg waar ik mij tussen het rusten door mee kan vermaken. Want rusten en rustig aan behoren niet tot mijn sterkste punten......

52.448 Proefblok

Na het afronden van de strepensjaal had ik geen haakwerk meer liggen. Nu heb ik wel zin om weer te haken, maar ik heb op dit moment helemaal geen zin om een groot project op te pakken. Of groot, ik heb wat tussendoelen nodig. En zo kwam ik op het idee om een droomdeken te gaan haken, maar dan wel in stukjes. Ik ga dus een blokkendeken maken. In december bestelde ik al een keer roze en witte bollen voor dit doel, ik had alleen nog geen inspiratie. Nu ging ik actief zoeken en vond ik een leuk blok om te haken.

Het is de bedoeling om de roze blokken een hartjespatroon te geven en de witte blokken zonder patroon te haken. Het zal wel even duren voor de hele deken af is, maar ik heb wel ontdekt dat het mogelijk is om een zo'n blok op een avond te haken en dat geeft toch een lekker gevoel, op een avond een blok afronden.

52.447 Selphy

Ik ben al jaren gek op fotograferen, soms gewoon voor de lol en soms doe ik echt mijn best om een mooie foto te maken. Mijn fotoarchief zit bommetje vol. Ook maak ik verslagen van lange afstandswandelingen en als er dan een (verslagen)schrift vol is, vul ik mijn verslagen aan met foto's. Dat afdrukken van die foto's is altijd een gedoe. Allereerst omdat ik nooit precies weet hoeveel foto's ergens passen, omdat ik niet alle foto's op hetzelfde formaat wil, ik hou dus altijd foto's over. Daarnaast is het ook best een prijzige aangelegenheid, zeker als je maar een paar foto's wilt bestellen.

Ik heb een Sprocket, maar die werkt op basis van warmte en daardoor zijn de kleuren iets minder helder. Ook kan er in de Sprocket alleen stickerpapier, hartstikke handig voor in het wandelboekje, maar niet altijd geschikt om een foto cadeau te geven. Na lang wikken en wegen schafte ik dus de Selphy aan, ook een fotoprinter, maar dan een die werkt op basis van inkt en met "gewoon" fotopapier. En man, wat is dat leuk.

 

Over het aanschaffen van een accu denk ik nog even na, voorlopig ben ik al blij met het resultaat en de mogelijkheden van de Selphy. Ook leuk om verslagen te maken voor in mijn bu-jo.....

 

De 30 van Zandvoort

Na een nachtje slapen bij wandelvriendin Angelique in Haarlem, stond ik vanmorgen om 6.20 uur op station Haarlem om de trein naar Zandvoort te pakken. Voor het eerst in mijn wandelcarrière stond ik aan de start van de 30 van Zandvoort, die overigens 35 km zou worden, omdat ik het rondje circuit had bijgeboekt. In Overveen stapte Martin, volgens afspraak, bij mij in de trein. Omdat Conny ook in Overveen op de trein stond te wachten, sloot zij zich ook aan voor de paar minuten durende treinreis. Eenmaal in Zandvoort liepen we met zijn drieën naar het circuit, waar we zouden starten.

Bij het circuit namen we afscheid van Conny, zodat Martin en ik met zijn tweeën van start gingen. Lopen over het circuit is soms best een uitdaging, zeker door de bochten, maar ook heel erg leuk.

Na het circuit ging het richting strand, waar we in eerste instantie kozen voor de route over de boulevard. Daar bleven we tot de stempelpost. Ik maakte daar even gebruik van het toilet voor we verder gingen over het strand. Martin maakte wat we-fies, met wisselend resultaat...

Net voor we het strand verlieten voer er een schip de haven van IJmuiden in, dat ziet er vanaf het strand toch wel bijzonder uit, net alsof het schip het strand opvaart...

We deden even een bakkie bij een strandtent en dat was precies op het goed moment, het begon lichtjes te regenen, en toen we weer verder gingen was het weer droog, iets met perfecte timing deze keer. Al snel werd duidelijk waarom de route was aangepast, dikke plassen versperden de weg.

Martin en ik kletsten lekker bij en voor we het wisten waren we bij Kruid- en Duinberg waar we Cobie troffen. We deden een bakkie en gingen vervolgens met zijn drieën verder.

We wierpen een blik op kasteel Brederode voor we verder gingen over een fietspad. Hier waren ook de nodige fietsers die genoten van het mooie weer, maar met een beetje passen en meten verliep alles zonder problemen.

We besloten om de volgende rustpost over te slaan en om door te lopen naar het pannenkoekenhuis, daar zouden we Angelique treffen. Bij het pannenkoekenhuis kregen we een stukje pannenkoek en een appel en we vonden een plekje tegen een boom om even te zitten, zodat we nog iets meer konden eten en zodat de benen even rust kregen.

Na deze rust was het tijd voor de laatste loodjes. We slingerden door de duinen richting het Visserspad. Natuurlijk beklommen we de uitkijktoren en ik kon het niet laten om daar nog even een we-fie te maken en natuurlijk mocht ook David op de foto. Vanaf de uitkijktoren waren de flatgebouwen van Zandvoort al te zien.

En zo legden we de laatste kilometers richting Zandvoort af. We werden nog even in de war gebracht doordat er twee keer een bordje met nog 1 km stond, maar dat mocht de pret niet drukken.

Na de finish deden we nog even een drankje met zijn drieën voor we weer richting station liepen. Hier stapte Cobie op de fiets, hij had zijn auto een paar dorpen verderop staan en Martin en ik stapten hier weer op de trein. Martin voor slechts een paar minuten, in Overveen ging hij verder met de auto, ik voor een uur of twee.

Op station Meppel werd ik opgehaald door Manlief en zo kwam een mooie wandeldag ten einde. Ik verwacht dat de 30 van Zandvoort vaker op mijn lijstje komt te staan.